Dyktatura proletariatu

Proletariat jest klasą robotniczą. Zdaniem Marksa, rewolucyjna zasada robotników jest jedyną formą struktury państwa w procesie transformacji społeczeństwa od systemu kapitalistycznego do systemu komunistycznego.

Ogólnym prawem rewolucji i budowania socjalizmu jest dyktatura proletariatu. Ta moc jest konieczna do przeprowadzania przemian w społeczeństwie i tłumienia oporu wywieranego przez klasę wyzyskującą.

Lenin zaznaczył, że w ramach ostrej konfrontacji mieszczaństwa i mas pracowniczych pozostanie porządek pierwszej lub dyktatury proletariatu, a nie ma trzeciego sposobu.

Istotą reguły mas pracowniczych, a także drugiej władzy, jest określenie zgodnie z jego podstawowymi zadaniami i klasowym charakterem. Dyktatura proletariatu jest potęgą jednej klasy, która poprzez realizację odpowiedniej polityki zapewnia budowanie socjalizmu. Równocześnie w sprawowaniu przywództwa państwa masy robotnicze polegają na wielu sekcjach robotników (drobnej burżuazji, inteligencji, chłopstwa itp.). Lenin uważał najwyższą zasadę dyktatury proletariatu za sojusz chłopów i robotników.

Oprócz stłumienia oporu wywieranego przez obalone klasy wyzysku, moc robotników zapewnia ochronę państwa przed atakami imperialistycznych mocarstw, wzmacnia międzynarodowe więzi z międzynarodowymi masami pracowniczymi. Dyktatura proletariatu promuje rozwój współpracy międzynarodowej.

Do najważniejszych zadań władz robotników należy wprowadzanie socjalistycznych zmian w sferach kulturalnych, społecznych, gospodarczych i politycznych, zapewniających poprawę dobrobytu materialnego ludzi pracujących.

Wszystkie te stanowiska dość wyraźnie odzwierciedlały hasła bolszewików. Wraz z tym prowadzili liderstwo chłopstwa i inne warstwy dla ich ostatecznego oddzielenia od klasy burżuazji i zaangażowania w budowę socjalizmu.

Według Lenina dyktatura proletariatu nie stanowiła jedynie przemocy wobec klasy wyzyskujących. Główną zasadą rządu, jej partią wiodącą jest utworzenie społeczeństwa socjalistycznego , realizacja kreatywnych zadań.

Lenin uważał dyktaturę proletariatu za nowy rodzaj demokracji. Jego zdaniem, ta demokracja pozwoliła pracownikom cieszyć się ich wolnością i prawami. Jednocześnie w proletariackim państwie demokracja ogranicza się do wyzyskujących – ich represyjne działania są tłumione, podejmowane są próby prowadzenia propagandy skierowanej przeciwko socjalizmowi.

Dyktatura mas pracujących różni się nie tylko jej treścią, ale także formami jego wdrażania. Oparte na pewnych warunkach historycznych mogą być całkiem zróżnicowane. W praktyce ruchu rewolucyjnego istniały takie dyktatury proletariatu, jak Gminę Paryską, Sowieci, i tak dalej. Należy zauważyć, że niezależnie od ich formy siła robocza wyrażała jedną istotę.

Urzeczywistnienie demokracji proletariatu wymaga specjalnej organizacji zdolnej do zapewnienia zdecydowanego, aktywnego udziału wszystkich osób pracujących w administracji publicznej. W ten sposób masy zbliżają się do aparatu administracyjnego. Władze tworzą się zgodnie z zasadą obrotu i obyczajów. Wraz z tym możliwe jest również wyznaczenie przedstawicieli organów centralnych (jako tymczasowy środek na okres tworzenia systemu społecznego).

Wiodąca rola należała do partii komunistycznej, która zjednoczyła działalność organizacji publicznych i państwowych, kierując ją do jednego celu.

Po budowie rozwiniętego systemu socjalistycznego państwo z dyktaturą proletariatu przekształca się w krajowy.