transformacje Lorentza

Relatywistyczna mechanika – mechanika, że badania ruchu ciał przy prędkościach bliskich prędkości światła.

Na podstawie szczególnej teorii względności przeanalizować pojęcie równoczesności dwóch wydarzeń, które odbywają się w różnych inercyjnych układach odniesienia. To jest prawo Lorentza. Biorąc pod uwagę stały system chłodzenia i H1O1U1 system, który porusza się względem prędkości układu chłodzenia V. Wprowadzamy oznaczenia:

HOU = K = K1 H1O1U1.

Zakładamy, że oba systemy mają specjalną instalację ogniw fotowoltaicznych, które znajdują się w punktach AC i A1C1. Odległość między nimi jest taka sama. Dokładnie w środku pomiędzy A i C, A1 i C1 są, odpowiednio, B i B1 w paśmie umieszczenia lamp. Takie lampy świecą się jednocześnie w momencie, gdy B i B1 są naprzeciw siebie.

Załóżmy, że w początkowej K ramy czasowe i K1 są wyrównane, ale ich instrumenty są przesunięte względem siebie. Podczas ruchu względem K1 K z szybkością V w pewnym momencie i B1 równe. W tym momencie żarówek czasowych, które są w tych miejscach będzie się świecić. Obserwator znajdujący się w systemie K1 wykrywa jednoczesne występowanie lekkiego A1 i C1. Podobnie, obserwator w układzie K ustala jednoczesne pojawienie się światła w A i C. W tym przypadku, jeśli obserwator w K będzie przechwytywać światło K1 systemu dystrybucyjnego, będzie zauważyć, że światło, które pochodzi od B1 nie przyjdzie jednocześnie do A1 i C1 , Wynika to z faktu, że układ K1 porusza się z prędkością v w odniesieniu do systemu K.

To doświadczenie potwierdza, że obserwator ogląda wydarzenie System K1 w A1 i C1 występują równocześnie i granice obserwator w K takich zdarzeń nie będzie równoczesne. Oznacza to, że odstęp czasu zależy od układu odniesienia.

Tak więc, wyniki tej analizy pokazują, że równość jest przyjęte w mechanice jest uznana za nieważną, a mianowicie: T = T1.

Biorąc pod uwagę znajomość podstaw szczególnej teorii względności oraz w wyniku analizy i zestawu eksperymentów sugerują, równanie Lorenz (transformacja Lorentza), które poprawiają klasycznej transformacji Galileo.

Załóżmy, że w ramce k jest odcinek AB, który koordynuje A (x1, y1, z1), B (X2, Y2, Z2). Z transformacji Lorentza wiadomo, że współrzędne Y1 i Y2, Z2 i Z1 i zmieniać transformacji Galileo. Współrzędne X1 i X2 z kolei zmienić równania Lorentza.

Następnie Długość odcinka AB w układzie K1 jest wprost proporcjonalna do zmiany systemu segmentu A1B1 K. Tak więc, istnieje Relatywistyczna skurczeniem się długości segmentu na skutek zwiększonej prędkości.

Od wyjścia Lorentz wykonaj następujące czynności: przy prędkości zbliżonej do prędkości światła, nie ma tzw dylatacja czasu (paradoks bliźniąt).

Załóżmy, że w przedziale czasowym pomiędzy dwoma zdarzeniami K określa się tak, T = T2-T1 oraz czasu systemowego K1 pomiędzy dwa zdarzenia określa się jako: t = T22, T11. Czas w układzie współrzędnych w stosunku do którego jest uważane za stałe, nazywana jest właściwy system czasu. Jeżeli właściwy czas w K więcej niż we właściwym czasie w K1 systemu, to możemy powiedzieć, że stawka ta nie jest równa zero.

System komórkowy K, czas opóźnienia, które jest mierzone w ustalonym układzie.

Znany z mechaniką, że jeśli cząstki przemieszczają się w stosunku do układu z współrzędnych prędkości V1, a takie układ porusza się względem stałego układu współrzędnych z V2 prędkości prędkość ciał względem nieruchomej układzie współrzędnych definiuje się następująco: V = V1 + V2.

Wzór ten nie nadaje się do określania prędkości ciała w mechanice relatywistycznymi. Dla takich mechaniki, w których wykorzystywane są do przetwarzania Lorentza, posiada następujący wzór:

V = (V1 + V2) / (1 + V1V2 / ml).