Wojna domowa w Tadżykistanie (1992-1997 rok): opis, historia i konsekwencje

W przeddzień rozpadu ZSRR (i we wczesnych latach '80), sytuacja na obrzeżach stanu było to, że Azerbejdżan, Uzbekistan, Mołdawia, Tadżykistan, i wiele innych republik Azji Środkowej nie są już dopuszczone do Moskwy i były w rzeczywistości, na drodze separatyzmu. Po rozpadzie Związku następuje straszliwą masakrę: najpierw wchodzą w dystrybucji naszych rodaków, a następnie samorząd zaczął eliminować wszystkich możliwych rywali. W przybliżeniu taki sam scenariusz opracował Wojna domowa w Tadżykistanie.

Należy zauważyć, że Tadżykistan, jak Kazachstan, był jednym z niewielu republik Azji Środkowej, które tak naprawdę nie chcą upadku Związku Radzieckiego. A ponieważ namiętności i tutaj było to, że doprowadził do wojny domowej.

Wymagania wstępne

Nie należy go jednak założyć, że to się zaczęło „nagle i niespodziewanie”, ponieważ każde zjawisko ma jedne z jego początków. Byli w tym przypadku.

sukcesy demograficzne – włącznie. Jaki był 1990 Tadżykistan? Wojna domowa wybuchła w tym obszarze byłego Związku Radzieckiego, gdzie aż do jego ostatnich dni nie było szybki i stały wzrost populacji. Aby jakoś wykorzystać ogromne rezerwy siły roboczej, wyrzucił ludzi w różnych zakątkach kraju. Ale takie metody problem nie został rozwiązany do końca. Pierestrojki zaczął boom przemysłowy został zatrzymany, ponieważ subsydium jest zatrzymany i programy przesiedleń. Ukryte bezrobocie osiągnął 25%.

Problemy z sąsiadami

Jednocześnie, z siedzibą w Afganistanie reżim talibów, a Uzbekistan zaczął rażąco ingerować w sprawy byłej republiki siostra. W tym samym czasie na terenie Tadżykistanu wobec interesów Stanów Zjednoczonych i Iranu. Wreszcie, Związek Radziecki nie jest, i nie mógł nowo powstałej Federacji Rosyjskiej do pełnienia funkcji arbitra w regionie. Napięcie stopniowo wzrasta, stało się logiczną konsekwencją wojny domowej w Tadżykistanie.

Początek konfliktu

W ogóle, to początek konfliktu aktywnie przyczyniły się do procesów, które w tym czasie kontynuował w Afganistanie. Między Pasztunów, Tadżykistanu i Uzbekistanu grupy okazało zbrojną walkę o władzę w regionie. Oczekuje się, że Pasztunów w talibów twarz silniejsze niż ich notorycznie rozdrobnionych i stale kłótni między sobą przeciwników. Oczywiście, Tadżyków i Uzbeków były szybkie do łączenia ze sobą. W szczególności, Uzbekistan aktywnie wspiera swoich popleczników na terytorium Tadżyków. Tak więc, Uzbecy można uznać za „full” członkowie konfrontacji cywilnego. To powinno nam powiedzieć więcej.

Tak, oficjalne Siły Zbrojne Uzbekistanu, wraz z formacjami polubanditskimi Hissar Uzbecy aktywnie ingerować w działania wojskowe, nawet w 1997 roku, kiedy konflikt już zaczęły całkowicie zanikać. Przed Uzbeków ONZ aktywnie uzasadnia fakt, że rzekomo zapobiec rozprzestrzenianiu się radykalnego islamu.

Działania osób trzecich

Oczywiście, na tle tego wszystkiego brzydota wszystkie strony nie zatrzymał się próbując złapać kawałek tortu grubsze, chcąc zwiększyć swoje wpływy w regionie. Tak więc, w Duszanbe (1992) niemal jednocześnie otworzyły swoje Iranu i Ambasada Stanów Zjednoczonych. Naturalnie, grali na różnych stronach, wspieranie różnych sił opozycyjnych na terenie Tadżykistanu. Stanowisko pasywny z Rosji, która wzięła się z braku sił w regionie, odegrała w ręce każdego – zwłaszcza Arabii Saudyjskiej. Arabskich szejków nie mógł nie zauważyć, jak przydatne Tadżykistan jako baza, idealnie nadaje się do operacji w Afganistanie.

Początek wojny domowej

Wśród wszystkich tych stale rosnące apetyty struktur przestępczych, które w tym czasie odgrywał ważną rolę w aparacie administracyjnym Tadżykistanu. Wszystko to pogorszyła się od 1989 roku, kiedy masa amnestia została przeprowadzona. Wielu byłych więźniów, pobudzone przez pieniądze od stron trzecich, byli gotowi do walki przeciw komukolwiek i cokolwiek. To właśnie w tym rodzaju „zupy” i pochodzi z wojny domowej w Tadżykistanie. Władze chciał wszystko, ale do osiągnięcia optymalnej struktury podejście jest semi-karnych.

Starcia rozpoczęły się w 1989 roku. Niektórzy eksperci uważają, że wojna wybuchła po antykomunistycznych rajdów w Duszanbe. Podobno rząd radziecki następnie stracił twarz. Takie poglądy są naiwne, już w latach 70-tych władze Moskwy w tych regionach uznanych tylko formalnie. Górski Karabach wykazała kompletną niezdolność Kreml do podjęcia odpowiednich działań w przypadku zagrożenia, tak, że radykalne siły, podczas gdy tylko wyszedł z cienia.

wybory

24 listopada 1991, pierwsze wybory prezydenckie wygrał Nabiyev. W ogóle, to było łatwe do wykonania, a rywale w tym „wyborów” nie był. Oczywiście, po tym rozpoczął masową fermentacji, przewodniczący nowo rozproszonych klanów broni Kulyab, który oparł się na przedstawicieli.

Niektórzy autorzy twierdzą, wzniosłe, że był to katastrofalny błąd demokratycznego społeczeństwa młodego Rzeczypospolitej. So. Natomiast skoncentrował się na terytorium Tadżykistanu jest nierozliczony broni i bojowników z Afganistanu i Uzbekistanu, że początek zderzenia była tylko kwestia czasu. Niestety, wojna domowa w Tadżykistanie została ustalona od początku.

działania wojenne

Na początku maja 1992 r rodniki przeciwny idei tworzenia Kulyabis „Gwardii Narodowej”, natychmiast udał się do ofensywy. Zostali schwytani przez głównych węzłów komunikacyjnych, szpitali, aktywnie wzięli zakładników, najpierw krew została przelana. Parlament pod takim ciśnieniem, aby szybko dostarczyć walczące klany kluczowych stanowisk. Zatem, wydarzenia z wiosny 1992 roku doprowadziły do powstawania „koalicji” rząd.

Jej przedstawiciele praktycznie robi coś pożytecznego dla kraju nowo-made, ale aktywnie w sprzeczności, aby budować siebie intrygi i angażują się w otwartą konfrontację. Oczywiście, przez długi czas, więc nie mógł kontynuować wojny domowej w Tadżykistanie. W skrócie, jego początki należy upatrywać w niechęci do negocjowania z przeciwnikami.

Koalicja jeszcze rodzaj jedności wewnętrznej, której celem jest fizyczne zniszczenie wszystkich potencjalnych przeciwników. Walki toczyły się ze skrajnym, zwierzęcego okrucieństwa. Ani więźniów, ani świadków opuścił. Wczesną jesienią 1992 roku najbardziej Nabiyev wzięto zakładników, i zmuszony do podpisania odwołanie. Opozycja przejęła władzę. W tej krótkiej historii wojny domowej Tadżykistanu może się skończyć, a nowa rada oferowane całkiem sensowne pomysły i nie starając się utopić kraj we krwi … Ale to nie miało być.

Wejście do wojny sił trzecich

Po pierwsze siłom rodnikiem dołączył Hissar Uzbecy. Po drugie, rząd Uzbekistanu otwarcie stwierdził, że siły zbrojne kraju będzie również przyłączyć się do walki, jeśli wygra Hissar przekonujące zwycięstwo. Jednak Uzbecy nie wahał się użyć jego masy wojsk na terytorium sąsiedniego państwa, nie pytając się do rezolucji ONZ. To właśnie dzięki tej „galimatias” represyjnym tak długo trwającej wojny domowej w Tadżykistanie (1992-1997 lat).

Niszczenie cywilów

Pod koniec 1992 roku, Hissar i Duszanbe Kuliabis uchwycić. Siły opozycyjne zaczęły się wycofywać w góry za nimi oni poszli Tola tysiące uchodźców. Niektóre z nich poszedł na Apmir pierwszy, a stamtąd ludzie przeniósł się do Afganistanu. Głównym masa ludzi uciekających przed wojną poszedł w kierunku Garm. Niestety, nie przeniósł również karne oddziały. Kiedy dotarli do nieuzbrojonych ludzi, wybuchła straszna masakra. Setki tysięcy martwych ciał wrzucono do rzeki tylko Surkhab. Ciała były tak wiele, że miejscowi nawet nie zbliżył się do rzeki przez prawie dwie dekady.

Od tego czasu wojna trwała, rozszerzającego się, a następnie ponownie na blaknięcie przez ponad pięć lat. Ogólnie rzecz biorąc, „cywilne”, aby wywołać ten konflikt nie bardzo poprawne, bo aż do 60% wojsk przeciwnych stronach, nie wspominając gangi są z innych regionów byłego Związku Radzieckiego, w tym Gruzji, Ukrainy i Uzbekistanu. Tak że czas trwania działań wojennych jest jasne: ktoś poza granicami kraju jest niezwykle korzystne dla długiego i ciągłego oporu zbrojnego.

Ogólnie rzecz biorąc, powstanie opozycji nie koniec. Jak długo trwała Wojna domowa w Tadżykistanie? 1992-1997 roku, jako oficjalnego punktu widzenia. Ale to nie jest tak, dla ostatniego starcia pochodzą z początku 2000 r. Według nieoficjalnych danych, sytuacja w kraju Azji Środkowej, bardzo dalekie od ideału dzisiaj. Jest to szczególnie ważne teraz, gdy Afganistan w ogóle stała się terytorium porażone vakhabitami.

Konsekwencje wojny

To nie przypadek, że największa katastrofa dla kraju nie jest inwazja wroga, a nie katastrofa naturalna, ale wojna domowa. W Tadżykistanie (1992-1997 gg.) Populacja może być przekonany z własnego doświadczenia.

Wydarzenia z tamtych lat cechowały ogromnych ofiar wśród obywateli, a także ogromne szkody gospodarczej: Podczas walk zniszczono niemal całą infrastrukturę przemysłową byłych republik ZSRR, ledwo udało się obronić unikalny elektrownię wodną, która w tej chwili daje do 1/3 całkowitego budżetu Tadżykistanu. Według oficjalnych danych, zginęło co najmniej 100 tysięcy ludzi, ten sam numer – brakuje. Znamienne, wśród tych ostatnich – co najmniej 70% rosyjskim, Ukraińcy, Białorusini, którzy przed upadkiem Związku zamieszkiwali także na terytorium Republiki Tadżykistanu (1992). Wojna domowa wzmocnił i przyspieszył ksenofobii.

Problem uchodźców

Dokładna liczba uchodźców nie była jeszcze znana. Najprawdopodobniej były one znacznie więcej niż milion, co urzędnicy mówią władze Tadżykistanu. Nawiasem mówiąc, jest to problem uchodźców jest nadal jednym z najbardziej wrażliwych kwestii, które należy unikać podczas komunikowania się z kolegami z Rosji, Uzbekistanu, Iranu i Afganistanu, które nawet rząd stara. W naszym kraju wskazują, że kraj opuścił przynajmniej cztery miliony ludzi.

W pierwszej fali prowadził naukowców, lekarzy, pisarzy. Zatem, Tadżykistanie (1992-1997 rok) stracił nie tylko zakłady przemysłowe, ale także jego rdzeń intelektualnej. Do tej pory kraj przeżywa dotkliwy brak wielu wykwalifikowanych specjalistów. W szczególności z tego powodu jeszcze nie rozpoczął rozwój licznych złóż mineralnych, które są dostępne na jego terytorium.

Prezydent Rachmonow w 1997 wydał dekret o organizacji międzynarodowego funduszu „Pojednanie”, która teoretycznie pomaga uchodźcom powrót do Tadżykistanu. Wojna domowa w 1992 roku zbyt kosztowne dla kraju, ale ze względu na ostatnie różnic, nikt nie zwraca uwagi.

zamiast wniosku

Ale zaletą tej oferty głównie pracowników o niskich kwalifikacjach i byłych bojowników przeciwnych stronach. Właściwe eksperci w kraju wracać nie zamierza, bo od dawna przyswojone za granicą, a ich dzieci nie znają języka i zwyczajów ich dawnej ojczyzny. Ponadto, prawie całkowicie zniszczona w przemyśle Tadżykistan przyczynia się coraz większą liczbę pracowników migrujących. W kraju nie ma miejsca do pracy, ale ponieważ idą za granicą: w Rosji, w zależności od roku 2013, stale pracuje co najmniej miliona Tadżyków.

I to jest – tylko oficjalnie przeszedł przez FMS. Według nieoficjalnych danych, ich liczba w naszym kraju może wynieść 2-3,5 mln. Więc wojna w Tadżykistanie po raz kolejny potwierdza koncepcję, że konflikt cywilnych – najgorszą rzeczą, jaka może się zdarzyć w kraju. Oni nie korzystają z nikim (inny niż wrogów zewnętrznych).