Wartość i cechy gramatyczne zaimka: cechy i zasady

Morfologia języka rosyjskiego zawiera wiele interesujących części. Ten artykuł poświęcony jest rozpatrzeniu zaimka jako części mowy. Charakterystyka gramatyczna zaimka, ich cechy, rola w zdaniu – wszystko to jest objęte materiałem.

Zaimek

Na morfologicznej liście języka rosyjskiego ważne miejsce należy do zaimka. Jest to część mowy, która może zastąpić dowolną nominalną część mowy, nie wymieniając konkretnych znaków tego słowa. Zaimek, jego znaczenie i cechy gramatyczne zostaną wskazane poniżej, tylko wskazuje na obiekty lub zjawiska, nie podając im bezpośredniego imienia. Na przykład rzeczownik można zastąpić zaimkiem, liczbą dwadzieścia – słowem, przymiotnikiem niebieskim – zaimkiem jakiegokolwiek rodzaju i tak dalej.

Klasyfikacja zaimków według wartości

Istnieje kilka klasyfikacji. Tak więc, na podstawie znaczenia, jakie niesie słowo, zaimki osobiste ( on, ty, my ), posiadanie ( jego, twoja, nasza ), wskazywanie ( takie, takie ), identyfikowanie ( wszyscy, większość, wszyscy ), przesłuchania- Względny ( który, kto, kto ), nieokreślony ( ktoś, trochę, jakiś ), negatywny ( nic, nic, nie ) i samo zaimek zwrotny. Gramatyka atrybutów zaimka wskazuje się na podstawie jego znaczenia.

Osobisty, zaborczy, refleksyjny, orientacyjny

Najczęstsze są osobiste, posiadające i wskazujące zaimki. Gramatycznymi oznakami zaimków osobistych jest obecność kategorii osoby, zdolności do zmiany w poszczególnych sprawach, obecności kategorii płciowej na 3 osoby. Na przykład: w poławianiu był w pełnym humorze. W zdaniu znajduje się osobisty zaimek (y) , który ma takie cechy jak 3 osoby (w formie początkowej – on), przypadek dopełniacza, płeć męska.

Znaki gramatyczne wskazujące na zaimki wskazujące (i zabobonne) są podobne do tych z przymiotnika: różnią się również przypadkiem, liczbą i płcią. Na przykład Ten dom to jego marzenie. W zdaniu jest wyraźny zaimek ten (pojedyncza, męska płeć, to) i posiadający zaimek to (liczba pojedyncza, męska płeć, to). Przymiotnik zwrotny nie zmienia się, ma stałą, tradycyjną formę – samą .

Ostateczny, nieokreślony, negatywny, interrogatywny-względny

Gramatyczne znaki zaimków są następujące: liczba, płeć i sprawa, zależna od rzeczownika. Te części mowy są jak zaimki zaakceptowujące, ale wskazują na uogólniony znak. Wyrok jest dopasowany do rzeczownika. Na przykład Każdego dnia stało się cieplej. Zaimek jest zgodny z rzeczownikiem liczby, płci, przypadku.

W zapytaniach i złożonych zdaniach jako wiążące są używane zapytania interpolacyjne i względne. Jednocześnie to samo słowo może być zaimkiem pytań w jednym kontekście i względnym w innym: co mówią o nowych gadżetach? (Interrogative) – Powiedziano mu, że rozmawiali o nowych gadżetach (względnych). Takie zaimki nie zmieniają się, tylko kto i co ma kategorię sprawy.

Nieokreślone zaimki wskazują na niepewność czegoś i tworzą się w wyniku przesłuchania przez dodanie prefiksów nie – a niektóre – lub przyrostków – coś , co – albo . Tak więc gramatyczne atrybuty zaimka zależą od jego znaczenia. Negatywne formy części mowy, którą rozważamy, są również formowane z przesłuchania, ale są używane do negacji. Na przykład: usłyszano nieznany dźwięk. W zdaniu dwa zaimki: niektóre – na czas nieokreślony i żaden – negatywny.

Klasyfikacja zaimków według cech gramatycznych

Zastępując tę lub tę część mowy, zaimek odpowiada jednemu z nich. Dlatego wymawiane są zaimki -wyniki, przymiotniki i cyfry, które pośrednio nazywają obiektem, atrybutem lub ilością.

Rzeczowniki to rzeczowniki, które mogą zastąpić rzeczownik, mianowicie: zaimki osobiste, przesłuchania, kto i co jest z nich tworzone są negatywne, zwrotne. Odpowiadają na pytania rzeczowników. W propozycjach najczęściej są dodatki lub tematy. Znaki gramatyczne znaków rzeczownika są wskazywane na podstawie przypisania jej do jednej lub innej kategorii wartością. Na przykład osobiste kategorie mają twarz, numer, sprawę i negatywne, zwrotniki zwrotne i nieokreślone – rzeczowniki nie są zwykle definiowane.

Zaimki przymiotnikowe to te, które odpowiadają na pytania przymiotników i spełniają rolę składniową definicji. Jest to duża grupa takich części mowy, która obejmuje wszystkie posiadające, niektóre indeksy ( takie, to, że i inni), niektóre przesłuchania ( które, których ) i uformowane z nich są niejasne i negatywne. Gramatyczne znaki słów z tej kategorii są podobne do tych z przymiotników, tzn. Mają nieustalone kategorie spraw, płeć, liczbę.

Do zaimków – cyfry są słowo pytanie, tak samo jak nieokreślone słowo, jak również nieokreślone zaimki powstałe z nich. Ze względu na cechy gramatyczne, tylko zmiana w sprawach jest z nimi wrodzona.

Syntaktyczna rola zaimków

Zgodnie z kryterium przypisania do jednej lub innej kategorii według wartości, łatwiej jest określić cechy gramatyczne danego zaimka. Części mowy, z którą związany jest zaimek, umożliwiają łatwe zidentyfikowanie jego składniowej roli. Tak więc w zdaniu " Pisała im kolejny list", istnieją trzy zaimki pełniące różne funkcje: ona (osobista) jest podmiotem, jest (osobista) dodatkiem, inna (determinatywna) jest definicją.

Jest rzeczą właściwą, aby wymienić członka zdania, wyrażonego zaimkiem, pomóc. Na przykład, nikt wcześniej nie mieszkał w twoim domu? Pytanie jest pytane, kto? – Nikt nie jest obiektem, w jakim domu ? Twoja – definicja. Są propozycje, które obejmują tylko zaimki: to oni. To jest podmiot, są predicate. Jest ich kilka : ich – dodatek, kilka – temat.

Normy morfologiczne dla zaimków

Mówiąc o gramatyki stosowania zaimków w frazach lub zdaniach, należy przede wszystkim zwrócić uwagę na najczęstszy błąd. Są to trzy jego zaimki , które są często wykorzystywane. Na przykład, jego , ona i ich jest poważnym naruszeniem normy języka rosyjskiego.

Używanie zaimków, on i ona często wymaga dodania litery "n" na początku słowa: jest bez niego, jest blisko niej, są z nimi . Jest to konieczne po przyimku. Jeśli nie ma przyimek, to litera "n" w słowie nie jest potrzebna: rozpoznali go, poprosili, zobaczyli je .

Zaimek i kontekst

Zaimki są wykonywane w zdaniach i tekstach funkcji substytucji. Wymaga to pewnych niedokładów gramatycznych. Na przykład Ojciec udał się do miasta. Był daleko. Czy ojciec lub miasto jest daleko? Dyrektor przybył do biura, który znajduje się na piątym piętrze. Biuro lub reżyser na piątym piętrze? Szczególnie często dwuznaczność jest obserwowana przy użyciu zaimka zwrotnego i zaimka zaimkowego: Głowa poprosiła kierownika, aby udał się do swojego biura (którego biuro: kierownik lub kierownik).

Zaimki w pracy egzaminacyjnej

W pracy sprawdzającej język rosyjski istnieją zadania, w których trzeba znać gramatyki rzeczownika, czasownika i przymiotnika. Zaimki są często zawarte w zadaniach naruszających normy gramatyczne. Poniższa tabela przedstawia przykłady podobnych zadań.

Często rzeczownik wykonuje w tekście rolę leksykalnych środków komunikacji między zdaniami. W pracach certyfikacyjnych istnieją zadania określania sposobów komunikacji zdań w tekście. Na przykład, trzeba ustalić, co są związane z propozycjami: Vasily codziennie pojechała do miasta na zakupy. Z niego przynosił owoce, płatki zbożowe i słodycze. Odpowiedź: dwa osobne zaimki. Albo inny przykład: dziś zaczęło padać. To jest nieoczekiwane. Propozycje te są dzianiny za pomocą zaimka demonstracyjnego.

W związku z tym znajomość gramatyki zaimka, morfologiczne normy ich używania, musi być znana z pomyślnego zdania egzaminu w języku rosyjskim.

Ciekawe informacje o zaimku

Historia formowania zaimków jako części mowy jest interesująca i wyjątkowa. Na przykład jestem osobowym zaimkiem pierwszego osobnika. Pochodzi z języka starego słowiaństwa, co prawdopodobnie odzwierciedlało pierwszą literę alfabetu – az. Osoba trzecia zaimki w języku powstała później niż wszyscy. Wynika to z faktu, że wcześniej były zaimki wskazujące, a ja, e, które skierowały się do osoby trzeciej. Współczesne zaimki osób trzecich powstały dzięki przemianie słów z jednej kategorii do drugiej: od indeksu do osobistego. Historia języka rosyjskiego zna okres, w którym istniały trzy rodzaje zwrotów demonstracyjnych. Były one używane w zależności od oddalenia obiektu od głośnika: c – blisko głośnika, t – blisko rozmówcy , on – nieobecny podczas rozmowy. Ranga przymiotników zaborczych jest nadal formowana: istnieją proste formy zaborcze ( moje, moje ) i pytania ( a ), a nieokreślone ( czyjeś ) i negatywne ( nikt ).