Favorsky światła. Tajemnicze światło w czasie Przemówienia Pańskiego Jezusa Chrystusa

Na stronach pierwszych trzech Ewangelii napisanych przez św. Mateusza, Marka i Łukasza, pojawia się przed nami jedno z najważniejszych wydarzeń, które miały miejsce podczas ziemskiego życia Jezusa Chrystusa. Na pamiątkę jego obchodzono święto, obchodzone corocznie 19 sierpnia i znane jako Przemówienie Pańskie.

Favorsky Light, które świeciło na apostołów

Święci ewangeliści mówią, jak pewnego dnia Jezus Chrystus wziąwszy z sobą trzy z jego uczniów Piotr, Jan i jego brat Jakub, podniósł się z nimi na szczyt góry Tabor, który jest w Dolnym Galilei, dziewięć kilometrów od Nazaretu. Tam, po utworzeniu modlitwy, został przemieniony przed nimi. Z oblicza Jezusa zaczęło się boskie światło, a ubranie stało się białe jak śnieg. Zaskoczeni apostołowie byli świadkami pojawienia się dwóch proroków Starego Testamentu obok Jezusa, Mojżesza i Eliasza, którzy rozmawiali z nim o jego wyjeździe z ziemskiego świata, nad którym zbliża się czas.

Następnie, zgodnie ze świadectwem ewangelistów, była chmura pokryta wierzchołkiem góry, a stamtąd głos Boga – Ojca, który zeznawał, że Jezus Chrystus jest Jego prawdziwym Synem i nakazał Go słuchać we wszystkim. Kiedy chmura wyrwała się, Jezus przyjął swoją poprzednią formę, zostawiając wierzchołek z uczniami, kazał im nie mówić nikomu o tym, co zostało widane.

Zagadka Światła dobrodziejstw

Jaki jest sens sceny, która miała miejsce na szczycie Taboru i dlaczego Jezus musiał pokazać boskim światu apostołów? Najczęstszym wytłumaczeniem jest jego pragnienie wzmocnienia wiary w przeddzień męczeństwa. Jak wiadomo z Ewangelii, apostołowie byli prostymi, półprawnymi ludźmi, dalekimi od zrozumienia złożonych doktryn filozoficznych i można było ich wywierać tylko jasnymi i przekonującymi słowami, popartymi przykładem wizualnym.

Jest to z pewnością prawdą, ale kwestia ta powinna być rozpatrywana znacznie szerzej. Dla jego głębszego zrozumienia trzeba przypomnieć sobie słowa Jezusa wypowiedziane przez niego krótko przed tym, jak pokazał swym uczniom cudu Przemówienia. Jezus przewidział, że niektórzy z tych, którzy idą za nim, nawet w tym ziemskim życiu, będą mogli zobaczyć Królestwo Boże.

Te słowa mogą wydawać się dziwne, jeśli rozumiesz wyraz "Królestwo Boże" w sensie dosłownym, ponieważ nie rządził on na ziemi, nie tylko podczas życia apostołów, ale do dnia dzisiejszego. Nic dziwnego, że wielu wybitnych teologów szukało odpowiedzi na to pytanie od wieków.

Nauczanie greckiego arcybiskupa

Według współczesnych prawosławnych teologów, wśród innych uczonych z przeszłości arcybiskup salonikański, Grigory Palamy, który żył i pracował w pierwszej połowie XIV wieku, był najbliżej prawdy. Jego zdaniem światło, które świeciło nad Chrystusem na szczycie Taboru, jest jedynie wizualnym wyrazem działania boskiej energii w naszym stworzonym (tj. Stworzonym) świecie.

Gregory Palamas należał do wyznawców ruchu religijnego, zwanego hesychasmem. Nauczył tego dogłębnego lub, jak to jest powszechnie powiedziane, "inteligentnej" modlitwy może doprowadzić człowieka do kierowania komunią z Bogiem, w którym skorumpowana osoba, nawet w swoim ziemskim życiu, może zobaczyć, czy nie sam Bóg, jego przejawy, z których jeden był Favorsky Światło.

Całe życie kontemplacyjne Królestwa Bożego

To on był postrzegany przez Apostołów na szczycie góry. Przemienienie Jezusa Chrystusa, według Grzegorza Palamiego, ukazało apostołom nieudokumentowane światło, które stanowi wizualną manifestację jego łaski i energii. Oczywiście światło to zostało ujawnione tylko w zakresie, w jakim pozwalało uczniom uczestniczyć w jego świętości, nie ryzykując życia.

W tym kontekście słowa Jezusa Chrystusa stają się jasne, że niektórzy jego uczniowie – w tym przypadku Piotr, Jan i Jakub – są przeznaczeni, aby zobaczyć Królestwo Boże w życiu. Jest to dosyć oczywiste, ponieważ światło Tabor, będące nieuregulowanym, jest, jak to było, widoczną manifestacją Boga, a tym samym jego Królestwa.

Łączenie człowieka z Bogiem

Jednym z najważniejszych jest święto obchodzone przez Kościół Prawosławny w pamięci tego wydarzenia ewangelicznego. Nie jest to zaskakujące, ponieważ w tym, co wydarzyło się raz na Tabor, cały cel życia ludzkiego wyraża się w krótkiej i jasnej formie. Zwykle jest sformułowanie w jednym słowie – deifikacja, to znaczy związek zmarłego i śmiertelnego człowieka z Bogiem.

Możliwość tego Chrystusa wyraźnie pokazała Jego uczniom. Z Ewangelii wiadomo, że Pan objawił się światu w ciele człowieka śmiertelnego, łącząc się z naszą naturą nie w połączeniu, a nie oddzielnie. Pozostając Bogiem, nie łamał naszej natury ludzkiej w niczym, biorąc pod uwagę wszystkie jego cechy, z wyjątkiem skłonności do grzechu.

I to było to ciało, śmiertelnik, łatwo psujący się i cierpiący, który był postrzegany przez niego, który potrafił wyprowadzić światło Tabor, które jest manifestacją boskiej energii. Dlatego ona sama zjednoczyła się z Bogiem i zyskała nieśmiertelność w Królestwie Niebieskim. To jest obietnica (obietnica) wiecznego życia dla nas – śmiertelnych ludzi pogrążonych w grzechach, ale mimo to są dzieła Boga, a więc i jego dzieci.

Co jest konieczne, abyśmy wszyscy widzieli światło Taboru, a Duch Święty wypełniał swoją łaskę, czyniąc go zawsze uczestnikami królestwa Bożego? Odpowiedź na te najważniejsze pytania życia znajduje się w księgach Nowego Testamentu. Wszyscy są słusznie uważani za inspirowane, to znaczy pisane przez zwykłych ludzi, ale dzięki inspiracji Ducha Świętego. W nich, a zwłaszcza w czterech Ewangeliach, jest wskazany jedyny sposób, który może połączyć osobę z jego dozownikiem.

Święci, którzy świecili z Boskim światłem podczas swojego życia

Dowody na to, że Świat Favorsky'ego, czyli widoczna manifestacja Boskiej Energii, jest całkowicie obiektywną rzeczywistością, dość dużo w historii Kościoła. W związku z tym warto zwrócić uwagę na rosyjski św. Połaszewski, który od wieku 1551 do 1651 objął całe ziemskie życie. Z zapisów współczesnych wiadomo, że gloryfikując Boga poprzez działanie ascezjowe, ciągle modlił się w kamiennej jaskini, a liczne świadkowie obserwowali, jak płomienie wyłaniają się z niego. Co to jest, jeśli nie energia Boga?

Z życia św. Sergiusza z Radoneżza wiadomo, że podczas służby boskiej liturgii okolice otaczały światło, które z niego pochodziło. Gdy przyszedł moment komunii do świętych darów, weszła do jego filiżanki widoczny, ale nieużywający ognia. Przez ten boski ogień mnich także się komunikował.

Podobny przykład można znaleźć w późniejszym okresie historycznym. Wiadomo, że ukochany i szanowany święty, Serafini mnichów Sarov, był również zaangażowany w świetle Tabor. Dowodem tego są zapisy jego wieloletniego rozmówcy i biografa, właściciela ziemskiego Simbirska Nikołaja Aleksandrovicha Motovilova. Prawie nie jest człowiek ortodoksyjny, który nie słyszał, jak twarz o "Ojcu Serafimushce" była oświetlona niepłodnym ogniem – jak to często bywa w ludziach.

Zachodnia interpretacja Przemienienia Pańskiego

Mimo to, pomimo wszystkich powyższych, doktryna światła Tabor dzisiaj jest akceptowana tylko w Kościele wschodnim. Western chrześcijaństwo przyjął inną interpretację wydarzeń, które miały miejsce na szczycie góry i opisane przez ewangelistów. Ich zdaniem światło pochodzące z Jezusa Chrystusa było tak samo utworzone, jak cały otaczający świat.

Nie był to widoczny przykład boskiej energii, czyli cząstki samego Boga, ale był tylko jednym z jego niezliczonych kreacji, a jego nominacja ograniczała się tylko do właściwego wrażenia na apostołów i do potwierdzania ich wiarą. Właśnie taki punkt widzenia jest wspomniany na początku artykułu.

Według zachodnich teologów Przemienienie Pańskie nie jest również przykładem deifikacji człowieka, jak również omówiono powyżej. Ściśle mówiąc, nawet to samo pojęcie – związek mężczyzny z Bogiem – jest obce większości zachodnich chrześcijańskich trendów, podczas gdy w ortodoksji jest to fundamentalne.

Teologiczny kontrowersje

Z historii Kościoła wiadomo, że dyskusje na ten temat zaczęły się w średniowieczu. W XIV wieku Athos, a następnie cały grecki kościół stał się areną rozgrzanych sporów o naturę światła Tabor. Podobnie jak inni zwolennicy jego niepowtarzalności i Boskiej esencji byli wiodącymi i najbardziej autorytatywnymi teologami ówczesnych czasów, a wśród przeciwników tej teorii były dość brzmiące nazwy.

Właśnie w tym okresie słychać było słowa Grzegorza Palamy. Przez całe życie pozostawał oddanym zwolennikiem tak zwanej inteligentnej modlitwy, tak przemyślanej i dogłębnej, że jej rezultatem jest wewnętrzna komunia człowieka z Bogiem. Ponadto, wypełniając swą posługę duszpasterską, nauczał swojego stada modlitewnym kontemplacji, której celem jest zrozumienie Stwórcy poprzez jego twórczość – otaczający świat. Jego opinia stała się decydująca w sporze teologicznym, a w 1351 roku w Radzie Konstantynopola doktryna Taboru została ostatecznie zaakceptowana przez grecki kościół.

Poprzednie błędne stanowisko Kościoła Rosyjskiego

Kościół zachodni nadal pozostaje na pozycji przeciwników Gregory Palamas. Muszę przyznać, że w Rosji od wieków jego nauczanie nie znalazło właściwego zrozumienia, chociaż dzień regularnego obchodów był dzień pamięci St. Gregory. W murach rosyjskich seminariów, a także akademii duchowych, nie było dla niego miejsca.

Stało się jego najlepszymi synami, takimi jak: Job Pochaevsky, Sergius z Radonezh, Serafin Sarov i wielu innych świętych, wcielając w to zasady ortodoksji, ale nie potrafili teoretycznie wyjaśnić, co się z nimi dzieje.