Co jest epicki. Główne gatunki epickie

Przed czynienia z epickiego gatunku, należy dowiedzieć się, co kryje się za tym terminem. W badaniach literackich, słowo może być często nazywany kilka różnych zjawisk.

Jest to kategoria jako rodzaju literackiego. W sumie są trzy, a każda zawiera szereg produktów o podobnym rodzaju jego organizacji mowy. Kolejny ważny szczegół – każda rasa jest inna w ich ostrość na obiekcie, obiekt, lub akt ekspresji artystycznej.

Głównym elementem

Kluczowym jednostka ustala się przez podzielenie Literatura – słowo. Jest to przede wszystkim przedstawiono przedmiot lub odtwarza znaki dialogu, lub wyraża stan każdego głośnika.

Zresztą, tradycyjnie istnieją trzy rodzaje literatury. Ten dramat, poezja, epicki.

rodzaj literatury

Jeżeli dramat przedstawia osoby ludzkiej w konflikcie z innymi, a teksty zmierzające do wyrażania uczuć i myśli autora, epickie gatunki implikują obiektywny obraz jednostki interakcji ze światem wokół niego.

Dużo uwagi poświęca się wydarzeń, postaci, sytuacji, środowiska społecznego i przyrodniczego. To z tego powodu, że gatunek epicki w literaturze wielka różnorodność niż dramatu lub poezji. Umiejętność posługiwania się językiem głębokości pozwala autorowi do zwrócenia szczególnej uwagi do opisu i narracji. Może to przyczynić się do epitetów, wyrafinowane propozycje projektowe, wszelkiego rodzaju metafory, idiomy, itd. Te i wiele innych – szczegóły figuratywne.

Główne gatunki epickie

Z luzem do eposu zawierać następujące gatunki: epicka powieść i dzieł, które mieszczą się w ramach obu definicji. Ta ogólna oznaczenie skontrastowane małe gatunki, takie jak historia, historia, itp

Epic można określić dwie definicje:

1. Obszerne narracja, przedmiotem których są wybitne wydarzenia historyczne.

2. długa i skomplikowana historia, która obejmuje szereg zdarzeń i bohaterów.

Przykłady epickiego gatunku jest „Cichy Don” dzieła literatury rosyjskiej, MA Szołochow i „Wojna i pokój” LN Tołstoj. Dla obu książkach jest charakterystyczny fabuła, obejmująca kilka lat dramatu w historii kraju. W pierwszym przypadku jest to pierwsza światowa i wojna domowa, zniszczyć Kozaków, które obejmują główne postacie. Epicka Tołstoja o życiu szlachty na tle konfrontacji z Napoleonem, krwawych bitew i spalenia Moskwy. Obaj pisarze zwrócić uwagę na różnorodność charakterów i losów, a nie robić pojedynczy znak bohater całego dzieła.

Powieść, co do zasady, nieco mniej epicki zakres i cele nie są tak wielu ludzi na czele. Ogólnie rzecz biorąc, termin ten może być interpretowany jako „prozaicznej szczegółowej opowieści o życiu bohatera oraz rozwój jego osobowości.” Ze względu na jego dostępność i uniwersalność gatunku, oczywiście, jest najbardziej popularna w literaturze.

Raczej mgliste pojęcie powieści pozwala mu klasyfikowania różnych prac, czasem radykalnie różnią się od siebie. Istnieje pogląd występowania tego zjawiska w starożytności ( „Satyricon” Petroniusza, „Golden Eagle” Apuleius). Bardziej popularna teoria powstania powieści w epoce rozkwitu rycerstwa. To może być przerobione bajka ludowa epicki lub mniejszy ( „Romans Renard”).

Ciąg dalszy rozwój tego gatunku w epoce nowożytnej. Osiągnął swój szczyt w XIX wieku. To właśnie w tym czasie, aby stworzyć takie klasyki jak Alexandre Dumas, Victora Hugo, F. Dostojewskiego. Prace te ostatnie można również określić jako powieść psychologiczna, jak Dostojewski osiągnęła niewiarygodne wyżyny w opisie stanów umysłu, uczuć i myśli swoich bohaterów. Dla „psychologiczny” z serii mogą być również dodawane Stendhala.

Innych podgatunków: filozoficzne, historyczne, edukacyjne, beletrystyka, romans, przygoda powieść, Utopia, i tak dalej ..

Ponadto, istnieje klasyfikacja powieści kraju. Wszystkie te gatunki jak Epic. Mentalność, styl życia i posługiwania się językiem rosyjskim, wykonane powieści francuskie i amerykańskie bardzo różne zjawiska.

mniejsze elementy

Zgodnie z klasyfikacją rodzajów literatury epickiej obejmują następujące gatunki – nowego i wiersza. Te dwa wydarzenia reprezentować przeciwne podejście do kreatywności wśród autorów.

Historia zajmuje położenie pośrednie pomiędzy nową i małych form. Taka praca może obejmować krótki okres czasu, jest jeden główny bohater. To ciekawe, że w XIX wieku w naszym kraju nazywany nowel i opowiadań, jako takie pojęcie języka rosyjskiego nie jest jeszcze znana. Innymi słowy, ponieważ oznacza to, że każdy produkt, który jest gorszy pod względem powieści. W krytyce zagranicznej literatury, na przykład, w języku angielskim, termin „powieść” jest równoznaczne z wyrażeniem „krótkiej powieści» (nowela). Innymi słowy – krótka historia. Klasyfikacja tego zjawiska literackiego jest podobna do tej stosowanej wśród powieści.

Jeśli historia nawiązuje do prozy, poezji równolegle do niej znajduje się wiersz, który jest również uważany za produkt o średniej wielkości. Formularz wers zawiera narrację charakterystyczne reszty epopei, ale również ma swoje łatwo rozpoznawalne cechy. Badanie to znak, przepych, głębokie uczucia charakteru.

Takie epickie, których przykłady można znaleźć w wielu różnych kultur, pojawiły się już dawno temu. Rodzaj punktu odniesienia można nazwać liryczny utwór epicki charakter i zachowane, tak jak w postaci starożytnych greckich hymnów i NOM. W kolejnych takich dzieł literackich stały się typowe dla wczesnośredniowiecznych kultur germańskich i skandynawskich. Mogą też być przypisane, a eposy, czyli Rosyjski epicki. Z biegiem czasu, epicki charakter tej historii stał się podstawą całego gatunku. Wiersz i jego pochodne – główne gatunki epickie.

We współczesnej literaturze, wiersz, powieść ustąpiła pozycji dominującej.

mała forma

Rozważyć małe gatunki epickie. Jeśli autor opisuje rzeczywiste wydarzenia i wykorzystuje materiał faktyczny, taki produkt jest uważany za esej. W zależności od rodzaju materiału może być artystyczny lub publicystyczny.

Epic gatunki i to portret szkic. Z takim doświadczeniem, autor najpierw bada myśli i osobowość bohatera. Świat wokół nas odgrywa drugorzędną rolę, a jej opis jest przedmiotem podstawowym problemem. Czasami nazywany portret i opis biograficzny oparty na głównych etapach cyklu życia obiektu.

Jeśli portretu – doświadczenia artystycznego, problematyczny esej jest uważana za część dziennikarstwa. Ten rodzaj dialogu, rozmowy z czytelnikiem na dany temat. Zadaniem autora – aby zidentyfikować problem i przedstawić swoje poglądy na temat sytuacji. Takie notatki są pełne gazet i czasopism w ogóle istnieje, ze względu na ich głębokość i wielkość jest całkowicie pasuje dziennikarstwo.

Trzeba też wspomnieć eseje podróży, który pojawił się przed innymi, a nawet odbicie w rosyjskiej literaturze klasycznej. Na przykład ten szkic Puszkina i „Podróż z Petersburga do Moskwy” A. Radishcheva przyniosła mu nieśmiertelną sławę. Z pomocą zapisu podróży autor stara się naprawić swoje wrażenia z tego, co widział na drodze. To, co sprawia Radiszczew, nie boi się mówić wprost o strasznym życiu chłopów i robotników, którzy spotkali na swojej drodze.

epickie gatunki literatury i przedstawił historię. Jest to najprostsza i najbardziej dostępna forma zarówno dla autora i czytelnika. Dzieła literatury rosyjskiej w gatunku historii wykonane słynnego AP Czechow. Pomimo pozornej prostoty, to wystarczy kilka stron, aby utworzyć uderzające obrazy, które zostały osadzone w naszej kulturze ( „Człowiek w sprawie”, „Gruby i chudy”, itd.).

Fabuła jest synonimem określenia „powieść”, który pochodził z języka włoskiego. A potem, a inny jest na ostatnim etapie prozy objętościowo (w kolejności po powieści i opowiadania). Pisarze, który specjalizuje się w tym gatunku, tzw charakterystyczny cyklizacji, czy publikacja w prasie działa w trybie zwykłym, a zbiory.

Do historii charakteryzuje się prostą strukturę: działka, punkt kulminacyjny, rozwiązanie. Liniowy rozwój wykres często rozcieńczono nieoczekiwane skrętów lub zdarzeń (tzw fortepianem krzewów). Podobna technika stała się masowa nawet w literaturze XIX wieku. Korzenie opowieści – bajki lub epiki ludowej. Składanki mitycznych opowieści stały się prekursorami tego zjawiska. Na przykład, „tysiąca i jednej nocy” stał się sławny nie tylko w świecie arabskim, ale także do refleksji innych kultur.

Jest bliżej początku renesansu we Włoszech stała się popularna książka „Dekameron” pióro Dzhovanni Bokachcho. To właśnie te opowiadania ustawić dźwięk klasycznego rodzaju opowieści, które stały się powszechne po okresie baroku.

W Rosji, historia gatunek stał się popularny w okresie sentymentalizmu pod koniec XVIII wieku, w tym poprzez pracę NM Karamzin i VA Żukowski.

Epic jako niezależny gatunek

W przeciwieństwie do literackiego charakteru triady i „dramat, poezja, epopei,” jest węższe pojęcie, mówiąc o epopei jako opowieść, której fabuła jest pobierana z odległej przeszłości. W tym przypadku, to zawiera zestaw obrazów, z których każdy tworzy własny obraz świata, różnią się od siebie kultury. Najważniejszą rolę odgrywa w takich dziełach epickich bohaterów narodowych.

Porównując te dwa poglądy na temat tego zjawiska, nie możemy zwrócić się do słów słynnego rosyjskiego filozofa i kultury eksperta MM Bachtin. Oddzielenie epos z odległej przeszłości powieści, przyniósł trzy punkty:

1. Przedmiot epopei narodowej – tzw absolutna przeszłość, o której nie ma precyzyjne dowody. Epitet „absolutna” został zaczerpnięty z twórczości Schillera i Goethego.

2. Źródłem eposu – to tylko tradycja narodowa, a nie osobiste doświadczenie, z którego pisarze tworzą swoje książki. Zatem gatunki ludowych eposów zawierają liczne odniesienia do mitycznego i boska, tak, że nie ma dowodów.

3. epicki świat nie ma nic wspólnego z teraźniejszością i najbardziej odległy od niego.

Wszystkie te punkty sprawiają, że łatwo odpowiedzieć na pytanie, o jaki rodzaj produktu lub jakiejkolwiek części epickiego gatunku.

Korzenie gatunku należy szukać na Bliskim Wschodzie. Starożytne cywilizacje powstały między Eufratem i Tygrysem rzek, ma wyższy poziom kultury niż z sąsiadami. Uprawa ziemi, występowanie zasobów, pojawienie się handlem – to wszystko rozwija się nie tylko język, bez którego nie może być literatura, ale także stworzył powód początku konfliktu zbrojnego, fabuła, która jest podstawą bohaterskich dzieł.

W połowie XIX wieku brytyjscy archeolodzy odkryli starożytnego miasta Niniwy, który należał do kultury asyryjskiej. Jest też tabletki gliny, zawierające kilka rozrzuconych historie zostały znalezione. Później udało im się połączyć w jednym produkcie – „Epos o Gilgameszu”. Został on napisany w piśmie klinowym i uważany jest dziś najstarszym przykładem swojego gatunku. Datowanie pozwala zabrać go do XVIII – XVII wieku pne

W centrum znajduje się opowieści narracyjne półboga Gilgamesz i historię jego kampanii, a także relacje z innymi istot nadprzyrodzonych akadyjski mitologii.

Innym ważnym przykładem starożytności, która pozwala odpowiedzieć na pytanie o to, co gatunki są epickie – działa od Homera. Dwa z jego poematu – „Iliady” i „Odysei” – to najbardziej zabytki starożytnej kultury greckiej i literatury. Bohaterowie tych dzieł – nie tylko bogowie Olimpu, ale także śmiertelni bohaterowie, legendy, które od pokoleń trzymane eposu ludowego. „Iliada” i „Odyseja” – prototypy przyszłości bohaterskich wierszy średniowiecza. W dużej mierze od siebie odziedziczonej działce budynku, tęsknota za mistyczną historię. Ponadto zjawisko osiąga swój maksymalny rozwój i dystrybucję.

średniowieczny epos

Termin ten odnosi się przede wszystkim epickie, których przykłady można znaleźć w Europie wśród chrześcijańskich lub pogańskich cywilizacji.

Istnieje również odpowiednia klasyfikacja chronologicznym. Pierwsza połowa – praca wczesne średniowiecze. Oczywiście, ta saga, pozostawione nam przez skandynawskich narodów. Do XI wieku Wikingowie popłynął morzach europejskich, złowionych rozbój, pracował jako najemnicy w królów i stworzyli własne państwo na kontynencie. Ten obiecujący fundament wraz z pogańskiej wiary i panteonu bóstw dopuszczonych do stawienia się w takich pomników literatury, jak „Saga rodu Wölsungów”, „Saga o Ragner skórzane spodnie”, etc. Każdy król pozostawił heroicznej narracji. Większość z nich przetrwała do naszych czasów.

kultura skandynawska wpływem sąsiadów. Na przykład, w Anglosasów. Wiersz „Beowulf” został stworzony między VIII i X wieku. 3182 wiersze mówią o chwalebnych Wikingów, którzy po raz pierwszy staje Konung, a następnie pokonuje potwora Grendela, jego matka i smoka.

Druga połowa należy do epoki feudalizmu rozwinięte. Ten francuski „Pieśń o Rolandzie”, niemiecki „Pieśń o Nibelungach”, etc. Zadziwiające jest to, że każdy kawałek daje wyobrażenie o wyjątkowej światopoglądu narodu.

Jakie gatunki są wliczone w epopei tego okresu? W przeważającej części jest to wiersz, ale istnieją dzieła poetyckie, w którym nie są częścią języka pisanego prozą. Na przykład, jest typowe dla irlandzkich opowieści ( "Saga o bitwie pod Mag Turied", "The Book of irlandzkich podboje", "Kroniki Czterech Mistrzów", itd.).

Zasadnicza różnica między tymi dwiema grupami jest skala średniowiecznych wierszy wyświetlane zdarzenia. Jeśli zabytków do XII wieku. rozmawialiśmy o dla całego okresu, to roku opracowany celem feodalizm narracja się określonego zdarzenia (np walka).

Istnieje kilka teorii pochodzenia „heroicznej” Sztuka w średniowiecznej Europie. Według jednej z nich, ten stał się podstawą do piosenki w gatunku kantylen powszechne w VII wieku. Zwolennikiem tej teorii był Gaston Paris – słynny francuski badacz średniowiecza. Kantylena zwane małe historie o tym lub tym historycznym wydarzeniu, umieścić na prostej strukturze muzycznej (głównie wokal).

Z biegiem lat, te „okruchy” zostały połączone w czymś większym i uogólnioną. Na przykład, w legendzie o królu Arturze, wspólny wśród ludności celtyckiej Brytanii. Tak więc, krajowe gatunki epickie ostatecznie połączyły się w jedno. W przypadku Artura pojawiła powieści „cykl Breton”. Przeniknął do wszystkich rodzajów przedmiotów kronice, stworzony w klasztorach. Od pół-mityczne historie przekształcony udokumentowanej prawdy. Okrągłe Knights Tabela nadal powodują wiele dyskusji na temat rzeczywistości i autentyczności.

Kluczowym powodem rozkwitu gatunku w chrześcijańskiej Europie tamtej epoki uważa się upadek cesarstwa rzymskiego, rozbudowa systemu niewolniczej i pojawienie się feudalizmu, który oparty był na służbie wojskowej swojego suzerena.

rosyjski epicki

Rosyjski epicki dostał swój własny termin w naszym języku – „epicki”. Większość z nich przekazywane ustnie z pokolenia na pokolenie, a te listy, które są obecnie reprezentowane w muzeach i przeniesione do podręczników i czytelników znajdują się w XVII – XVIII wieku.

Niemniej jednak, krajowe gatunki epickie w Rosji było w czasach swojej świetności w IX -. XIII wieku, czyli przed inwazją Mongołów. I to właśnie ta era wyświetlane w większości dzieł literackich tego rodzaju.

Opis gatunek epicki polega na tym, że są one syntezą chrześcijańskich i pogańskich tradycji. Często taki przeplot zapobiega historyków do ustalenia dla pewnego charakteru szczególnego charakteru tego zjawiska.

Kluczowe postacie takich prac – bohaterów – bohaterów epopei narodowej. Szczególnie wyraźnie widać w epopei cyklu Kijowa. Kolejny zbiorowy obraz – Książę Władimir. Najczęściej, to sugeruje, że pod tą nazwą kryje Chrzciciela Rusi. To z kolei prowadzi do powstania sporu, która powstała w którym rosyjski Epic. Większość badaczy zgadza się, że eposy powstały w południowej Rusi, aw Moskwy zostały podsumowane w ciągu kilku stuleci.

Oczywiście, to szczególne miejsce w panteonie narodowym literackiego trwa „Lay”. Ten zabytek dawnej kultury słowiańskiej wprowadza nie tylko do głównego wątku – nieudaną kampanię w książętach Polovtsian ziemi, ale także uosabia obraz świata, który otaczał mieszkańców Rosji w tych latach. Pierwszym z nich jest mitologia i pieśni. Grafika podsumowuje cechy epickiego gatunku. Jest niezwykle ważne, „Słowo” z punktu widzenia lingwistyki.

stracił pracę

Oddzielna rozmowa zasługuje dziedzictwem przeszłości, nie zachowały się do dnia dzisiejszego. Powodem jest często proste brak udokumentowanej egzemplarz książki. Jak to często legenda przekazywana ustnie przez czas zyskują wiele nieścisłości, a szczególnie źle w ogóle zapomnieć. Wiele wierszy zostały utracone z powodu częstych pożarów, wojen i innych katastrof.

Wspomnieć utracone relikty przeszłości można znaleźć w starożytnych źródłach. Zatem, rzymski mówca Cyceron nawet w I wpne Skarżył się w jego pismach, które zostały nieodwracalnie utracone informacje o legendarnych bohaterach miasta na siedmiu wzgórzach – Romulus, Regula, Koriolan.

Bardzo często utracone wiersze w martwych językach, jak nie ma mediów, które mogą przekazywać swoją kulturę i zachowanie pamięci o przeszłości, ludzie. Oto tylko krótka lista tych grup etnicznych: turduly, Galowie, Hunów, Gotów, Longobardów.

W źródłach greckich istnieją odniesienia do książek, których oryginały nie zostały znalezione lub zachowane we fragmentach. Ten „tytanomachia”, mówi nam o walce bogów i tytanów przed istnienia ludzkości. Na niej z kolei, o którym mowa w swoich pismach Plutarcha, którzy żyli na początku naszej ery.

Stracił dużo źródeł kultury minojskiej, żyjący na Krecie i zniknął po tajemniczego kataklizmu. W szczególności jest to historia panowania króla Minosa.

wniosek

Jakie gatunki są epickie? Po pierwsze, jest od średniowiecza i starożytnej literatury, które są oparte na bohaterskiej fabuły i odniesień religijnych.

Jako epopei jako całości – jest to jeden z trzech form literackich. Obejmuje ona eposy, powieści, opowiadania, wiersze, opowiadania, eseje.