520 Shares 7606 views

Polonsky Jakow Pietrowicz: biografia i kreatywność

Wśród rosyjskich pisarzy XIX wieku są poeci i pisarze prozy, których praca nie ma tak znaczącego znaczenia, jak wkład w literaturę narodową Tytanów, takich jak Puszkin, Gogol czy Nekrasow. Ale bez nich, nasza literatura utraciła wielokolorowe i wieloaspektowość, szerokość i głębię refleksji na temat rosyjskiego świata, gruntowność i kompletność studium złożonej duszy naszego narodu. Szczególne miejsce pośród tych mistrzów zajmuje poeta i powieściopisarz Polonsky. Jakow Pietrowicz stał się symbolem łączenia wielkich pisarzy rosyjskich, którzy żyli na początku i pod koniec XIX wieku.

Mieszkał w Ryazan

Mój ogień w mgle świeci,

Sparks wyruszają w drogę …

Autor tych wierszy z piosenki, która od dawna uważana jest za popularną, urodziła się w samym centrum Rosji, w prowincjonalnym Ryazanie. Matka przyszłego poety – Natalya Jakowlewna – pochodziła ze starej rodziny Kaftyrev, a jej ojciec był zubożałym szlachcicem, który służył w biurze gubernatora Ryazanu Petr Grigoriewicza Polonskiego. Jakov Petrovich, urodzony na początku grudnia 1819 roku, był najstarszą z ich siedmiorga dzieci.

Gdy Jakub miał 13 lat, jego matka zmarła, a jego ojciec, mianowany na urząd publiczny, wyjechał do Yeravan, pozostawiając dzieci pod opieką krewnych żony. W tym czasie Jakow Pietrowicz Polonsky został już dopuszczony do gimnazjum Pierwszego Gościa w Ryazanie, który był jednym z ośrodków życia kulturalnego prowincjonalnego miasta.

Spotkanie z Żukowskim

Rhyming w latach, kiedy geniusz Puszkina był na szczycie chwały, był czymś powszechnym. Wśród tych, którzy mieli wyraźną skłonność do poetyckiej kreatywności, wykazując niezwykłe zdolności, był młody uczeń Polonsky. Jakow Pietrowicz, którego biografia jest pełna znaczących spotkań i znajomych z najlepszymi pisarzami Rosji z XIX wieku, często przypomniała spotkanie, które miało duży wpływ na jego wybór pola pisarskiego.

W 1837 r. Ryazan odwiedził przyszłego cesarza Aleksandra II. Na prośbę reżysera Polonsky napisał poematyczne pozdrowienie w dwóch wersetach, z których jeden był wykonywany przez chór w utworze "God Save the Tsar!", Który stał się oficjalnym hymnem Imperium Rosyjskiego zaledwie cztery lata wcześniej. Wieczorem, po udanym wydarzeniu z udziałem spadkobiercy tronu, dyrektor gimnazjum zorganizował recepcję, w której młody poeta zapoznał się z autorem tekstu nowego hymnu, Wasilia Andrejewicza Żukowskiego.

Słynny poeta, mentor i bliski przyjaciel wielkiego Puszkina docenili poezję Po- lonsky'ego. Janowowi Pietrowiczu następnego dnia po odejściu Aleksandra, nawet wręczył w imieniu przyszłego króla złoty zegarek. Pochwała Żukowskiego wzmocnił Polonsky'ego w jego pragnieniu oddania swojego życia literaturze.

Uniwersytet Moskiewski

W 1838 roku został studentem Wydziału Prawa Uniwersytetu Moskiewskiego. Współcześni zawsze zauważyli niezwykłą społeczność, wewnętrzną i zewnętrzną atrakcyjność, która różniła się Polonskim. Jakow Petrovich szybko zdobył znajomych wśród najbardziej zaawansowanych postaci nauki, kultury i sztuki. Wielu znajomych z Moskwy uczelni stał się dla niego prawdziwymi przyjaciółmi na całe życie. Wśród nich – poeta Afanasy Fet i Apollon Grigoriev, historycy Siergiej Solowow i Konstantin Kavelin, pisarze Aleksiej Pisemsky i Mikhail Pogodin, dekabutor Nikołaj Orłow, filozof i publicysta Piotra Chaadajew, wielki aktor Mikhail Schepkin.

W tych latach urodziła się ścisła przyjaźń między Polonskim a Iwana Turgieniewa, którzy przez wiele lat doceniali swoje talenty. Z pomocą przyjaciół publikacje Polonsky zostały opublikowane w czasopiśmie "Domestic Notes" (1840) iw formie kolekcji poetyckiej Gamma (1844).

Pomimo tego, że pierwsze eksperymenty młodego poety pozytywnie odebrały krytycy, a zwłaszcza Belinsky, jego nadzieje na życie literackie okazały się naiwnymi snami. Wieloletnie lata Polonsky przeszły w ubóstwie i potrzebie, był zmuszony do ciągłego zdobywania dodatkowych lekcji i korepetycji. Dlatego po ukończeniu studiów uniwersyteckich Poloniński opuścił urząd w kancelarii hrabiego Vorontsowa , gdy miało miejsce w biurze gubernatora kaukaskiego hrabia Vorontsov .

Po drodze

Od 1844 mieszka najpierw w Odessie, a następnie przeniósł się do Tiflis. W tym czasie spotkał się z bratem Puszkina Lewem Siergiejewiczem, współpracując w gazecie "Transcauce Herald". Publikowane są jego kolekcje poezji – "Sazandar" (1849) i "Kilka wierszy" (1851). W wersach tamtych czasów odczuwany jest specjalny kolor, zainspirowany znajomą poety z zwyczajami górali, z historią rosyjskiej walki o zatwierdzenie na południowych granicach.

Prawdziwe niezwykłe zdolności Polonsky do sztuk pięknych zostały zauważone nawet podczas studiów w gimnazjum w Ryazanie, inspirowanych niepowtarzalnymi krajobrazami Kaukazu i jego okolic, robi wiele malarstwa i malarstwa. Ta fascynacja towarzyszy poety przez całe życie.

W 1851 roku Jakub Pietrowicz pojechał do stolicy, Petersburga, gdzie rozwinął kręgi swoich znajomych literackich i ciężko pracował nad nowymi wierszami. W 1855 r. Wydano kolejną kolekcję, jego wiersze z entuzjazmem opublikowały najlepsze czasopisma literackie – Sovremennik i Otechestvennye Zapiski, ale honoraria nie mogą mieć nawet skromnego bytu. Staje się domowym nauczycielem syna gubernatora Petersburga Smirnowa. W 1857 r. Rodzina wysokiej rangi oficera udaje się do Baden-Baden wraz z Polonsky. Jakow Pietrowicz przemierza się w Europie, zdobywa lekcje francuskich artystów, pozna wielu rosyjskich i zagranicznych pisarzy i artystów, a zwłaszcza słynnego Alexander Dumasa.

Życie osobiste

W 1858 roku Polonsky wrócił do Petersburga wraz ze swą młodą żoną – Eleną Wasiliewną Ustyuzhską, którą poznał w Paryżu. Kolejne dwa lata były dla Jakov Petrovich jednym z najbardziej tragicznych w życiu. Po pierwsze, dostaje poważne obrażenia, z konsekwencji, których nie może pozbyć się przed końcem życia, poruszając się tylko za pomocą kul. Wtedy brzuszno zachoruje, a żona Polonsky umiera, a kilka miesięcy później jego matka umiera.

Pomimo dramatów osobistych pisarz pracuje zaskakująco dużo i owocnie, we wszystkich gatunkach – od małych lirycznych wierszy, libretta operowego do dużych tomików z prozą o treści artystycznej – pozostały jego najciekawszymi doświadczeniami w pamiętnikach i dziennikarstwie.

Drugie małżeństwo w 1866 roku Polonsky w połączeniu z Josefiną Antonovną Rulman, która stała się matką ich trojga dzieci. Odkryła w sobie zdolność rzeźbiarza i aktywnie uczestniczyła w życiu artystycznym stolicy Rosji. W domu Polonsky'ego odbyły się wieczory literackie i twórcze, w których wzięli udział najsłynniejsi pisarze i artyści z tamtego czasu. Te wieczory trwały przez jakiś czas po śmierci poety, która nastąpiła 30 października 1898 roku.

Dziedzictwo

Spadek Jakowa Pietrowicza jest wielki i jest szacowany jako nierówny. Główną właściwością poezji Polonsky jest subtelny liryzm, wywodzący się z romantyzmu wzbogaconego geniuszem Puszkina. Nie było przypadkiem, że został uznany za prawdziwego kontynuatora tradycji wielkiego poety, zresztą wiersze Jakuba Pietrowicza często używane były w jego romansach przez najbardziej znanych kompozytorów – Czajkowskiego, Mussorgskiego, Rachmaninowa i wielu innych. Jednocześnie nawet wierni koneserzy poetyckiego daru Polonskiego wierzyli, że w jego twórczości nie było aż tyle osiągnięć.

W ciągu ostatnich trzech lat XIX wieku myśliciele rosyjscy dzielili się w dwóch obozach – "Westerners" i "Slavophiles". Jednym z tych, którzy nie wyrazili wyraźnego zaangażowania na jedną ze stron, był Polonsky. Jakow Pietrowicz (interesujące fakty o sporach teoretycznych z Tołstojem są w pamiętnikach współczesnych) wyraził bardziej konserwatywne idee na temat wzrostu Rosji w kulturę europejską, a pod wieloma względami zgadzając się ze swoim przyjacielem – oczywistym "westerwerem" Iwanem Turgieniewem.

Żył pełnym pracy i pomysłów rosyjskiego pisarza, otrzymując błogosławieństwo od rówieśników Puszkina i pozostał aktywnego poety, kiedy gwiazda Bloka już się wzrasta. Indykatywnym w tym znaczeniu jest metamorfoza zewnętrznego wyglądu, którą Polonsky przeszedł. Jakov Petrovich, którego fotografia jest już technicznie doskonała pod koniec stulecia, pojawia się w portretych z ostatniego razu jako prawdziwy patriarcha, uświadamiając sobie znaczenie drogi, którą podróżował.