Voznesenskaya Yuliya Nikołajewna: biografia, prace

Ścieżka życia tej niezwykłej kobiety – poeta, pisarz i misyjnej – nie było łatwe. Oprócz zwykłych wydarzeń, księga życia Yulii Voznesenskoy zawiera takie skomplikowane takich stron obozach i więzieniach, uznawania i potępienia emigracji. Ale cały ten drażliwy ścieżka penetrowane przez jasnym świetle miłości Boga. Znalazła zawarte nie tylko w dziełach autora, ale w odniesieniu do wsparcia ze przez Yuliya Nikołajewna Voznesenskaya dostarczane do ludzi.

Początek podróży życia

urodzony Yuliya Nikołajewna Voznesenskaya 14 września 1940 roku w Leningradzie. W 1945 roku, po wojnie, Tarapovskie cała rodzina przeniosła się do Berlina. Tu, we wschodniej części miasta, służył w ojca radzieckiej armii, który pracował w tym czasie na stanowisku inżyniera wojskowego.

W 1949 roku rodzina wróciła do ojczyzny. Tutaj Voznesenskaya Yuliya wszedł Leningradzkiego Instytutu Teatru, Muzyki i Kina, i rozpoczął karierę w dziedzinie nieformalnej sztuki. Jest to okres życia jest połączone pierwsze aresztowania, które nastąpiło w 1964 roku, a zakończył rok przymusowej.

Młodsze roku życia

Z narodzinami pierworodnego musiał opuścić studia. Julia później przeniósł się na Wydział Lekarski, który później również pozostał niedokończony. Próbuje swoich sił w dziennikarstwie. U progu 1960 roku został korespondentem gazety lokalnej Murmańska. Pojawiły się jednym z pierwszych wydawnictw – wers „Laponia”.

Próbowałem sobie iw innych postaciach. W połowie 1960 roku, Julia Nikołajewna z mężem i synami przeniosła się do kraju Vazhiny, blisko natury i czystego powietrza. Decyzja ta była spowodowana częstymi chorobami młodszy syn. Tutaj para znaleźć również bardziej niż godne zastosowania. Jej mąż był odpowiedzialny za Domu Kultury, a ona Julia Nikołajewna rozliczane jako nauczyciel w szkole muzycznej. Jednak po odzyskaniu syna, i ze względu na naciski ze strony władz lokalnych do rodziny musiał opuścić to miejsce.

Yuliya Voznesenskaya – poetka

Oto kilka słów należy powiedzieć o twórczym nazwy. Yuliya Voznesenskaya, którego prawdziwe nazwisko brzmi Ascension-Okulov, jego twórczy pseudonim otrzymał od jej pierwszego męża. Ten związek był bardzo krótki, a potem upadł. Jednak po opuszczeniu Julia N. postanowił pozostawić nazwę eufoniczny.

Pierwsze próby pisania były prowadzone przez Tatiana Gnedich. Jest on powszechnie znany w 1960 roku stworzył poety i tłumacza zrzeszania literackiego, w którym rozwijać swoje talenty, wiele obiecujących poetów i pisarzy. To był jej Yuliya Nikołajewna Voznesenskaya nazywa swój pierwszy i jedyny nauczyciel, który odkrył początki poetyckiej umiejętności. Wczesne prace i po raz pierwszy opublikowana w 1966 roku, zostały pozytywnie odebrane przez Tatyanoy Grigorevnoy, a później otrzymał wysoką ocenę czytelników.

W późnych latach 60. Julia Nikołajewna prace opublikowane w czasopismach literackich różnych. To kiedy zadeklarował się jako obiecujący poeta. Na jednym z wierszy piosenki został napisany, który jest wykonywany Edita Peha.
Jednak w 1968 roku wszystkie publikacje Yulii Voznesenskoy w publikacjach radzieckich ponad. Powodem takiego obrotu wydarzeń był wiersz „inwazji”, w którym poeta opisuje wydarzenia, które miały miejsce w Czechosłowacji.

Wiersz jest kontrowersyjne z reżimem sowieckim: Ascension został wezwany do KGB, który po długich przesłuchaniach bez otrzymania uznanie i wyrzuty, groził umieścić ją. Takie rozmowy w życiu pisarza było dużo.
Po tym zdarzeniu, Julia Nikołajewna może zapoznania czytelnika z produktów tylko z drugim obiegu. Wiele wersetów z tekstami zostały opublikowane w ten sposób. Ale powiedzieć dokładnie ile prace były w niej w tym czasie, to jest trudne. Archiwa przechowywane przez podobnych poglądach wentylatory i talentów w różnych miejscach. Z tego też było wiele problemów. Miejsca, w których trzymane były manuskrypty stale poddawane wyszukiwań.

Czasopism, które opublikowano jej wiersze Voznesenskaya Yuliya były dysydent. W niektórych z nich, to działał jako wydawca ( „Mite”, „Kobieta i Rosji”).

Działalność „drugiej kultury”

W 1970 Voznesenskaya Yuliya i jego rodzina mieszkają w komunalnym mieszkaniu na Żukowski. Oto one potrwać kilka pokoi, z których jeden był miejscem spotkań młodych i utalentowanych ludzi. Społeczność nazywa się „drugi kultura”. Nazwa ta była protestem. Został on skierowany przeciwko Pierwszy – pompatyczny kultury Radzieckiego.

Młodzi ludzie aktywnie stara się zgłosić. W 1974 roku, stworzyli zbiór esejów zatytułowanych „Mite”. Obejmuje to jeden z wierszy Julii Nikolaevna. Żądanie wydania został poważnie odrzucone przez władze sowieckie.

W 1975 roku, „drugi kultura” zorganizował akcję protestacyjną: demonstracji i strajku głodowego, poświęcony rocznicy powstania dekabrystów.
Po kilku miesiącach młodzi ludzie „urządzone” ściany budynków centralnych ulicach Leningradu hasłami potępiających reżim sowiecki. Voznesenskaya Yuliya był jednym z pierwszych aresztowanych, ale odmówił składania zeznań, został wkrótce zwolniony.
Później, w 1976 roku, podczas przeszukania mieszkania poety znaleźć oficerowie KGB kilka publikacji, które zawierają antysowieckie. Na tej podstawie, Julia Nikołajewna został aresztowany, rozprawa odbyła się w zimie 1977 r. Pisarz skazany i dał jej pięć lat zesłania w Workucie.

Obozy i wygnanie

Przebywała tam na długo. Po zapoznaniu się z procesem jego współpracowników, uciekł. Jego celem było, aby ostrzec ich nie spróbować żałować swoich czynów.

Jednak, aby dostać się na boisku został przerwany. Aresztowanie miało miejsce przed rozpoczęciem procesu. Po Julia Nikołajewna wysłany do wioski Bozoi, który był w rejonie Irkucka. Odniesienie pięciu lat został zastąpiony przez dwa i pół roku obozów.

Czas spędzony w lochach obozów, to jest zawarte w kartach swoich powieści i esejów, które mówią o ciężkim życiu kobiet w tych dziedzinach. Nawet mówić o takich rzeczach trudnych, Julia Nikołajewna to wszystko w pięknej formie ukształtowanej, podkreślając wszystkie dobre i jasne. Pobyt w obozie, pisała listy do swoich przyjaciół, mówiąc o straszne, czasami nie mieszczą się w mojej głowie rzeczy. Jednak, mimo wszystko, każda linia została nasycona optymizmem, że Julia Nikołajewna „zainfekował” innych. Zwłaszcza kobiet więźniowie, którzy czytają wiersze poetów jak Achmatowa, Jesienin, Cwietajewej. Niektóre z nich, powiedziała mi o Jezusie Chrystusie.

Jest pilna potrzeba, aby zapamiętać i powiedzieć mu współczesnych, ich dzieciom i wnukom o tym, co naprawdę wydarzyło się w tym czasie, został zrealizowany w krajowym historie zespół story „Notatki z rękawa”. To zebrano wiele małych opowieści o kręgach piekieł, którzy mieli przekazać dużo ludzi i większość z radzieckiego pisarza epoki.

W uzupełnieniu do notatki, istnieją inne prace, opowiadając o życiu kobiet w miejscach zatrzymań, „obóz kobiecy w ZSRR”, „Daisy White”.

Emigracja i życie po

W 1980 roku Julia Nikołajewna prawie przymusowo wydalony z kraju. Wraz z rodziną mieszkała przez jakiś czas w Wiedniu. Później skierowano wniosek o azyl polityczny do władz niemieckich. Pierwsze cztery lata spędził na wygnaniu we Frankfurcie. Tutaj, ona poświęciła się pracy w międzynarodowej organizacji broniącej praw człowieka. Później, po przeniesieniu się do Monachium, pracował przez dziesięć lat jako redaktor w Radio Liberty.

W 2002 roku Julius N. wrócił do stolicy Niemiec. Tam było napisane, większość prac prawosławnej. W ciągu zaledwie kilku lat przed śmiercią dowiedziała się, że jest chora. W czasie choroby miał kilka operacji. Julia Nikołajewna zmarł 20 lutego 2015 i został pochowany w Berlinie.

wybór prawosławny

W 1973 Voznesenskaya Yuliya Nikołajewna wkroczył na ścieżkę wiary prawosławnej i zostali ochrzczeni. Wybór ten był celowy. To on pomógł jej przejść test z obozów i linków i zachować w swoich sercach miłość Boga i ludzi.

Później, na wygnaniu, Julia Nikołajewna poznał swoją przyszłą ojca duchowego – Priest MARKOM Arndtom, który został później zastąpiony przez księdza Mikołaja Artemov. Po śmierci męża, Wniebowstąpienie zajmuje miejsce zamieszkania w klasztorze. Aw 1996 przyjął klasztor Lesna, w którym N. Julia spędził kilka lat swojego życia.

To tutaj właśnie ujrzała światło prac prawosławnymi, wśród których była pierwsza powieść-parabola „Moi pośmiertne przygody”.

Chrześcijaństwo i jego miejsce w twórczości pisarza

Należy zauważyć, że iloczyn ostatnich latach autora życia poświęcone były głównie obiektów prawosławnych. Wśród najbardziej znany – powieści „My pośmiertne przygody”, „Kasandry Way”, „Pielgrzymka Lancelot” i inne. W ciągu pierwszych dwóch w 2003 roku, Yuliya Voznesenskaya przyznano honorowy tytuł „Najlepszego Autora Roku”.

Wiadomo również historia „Syn lider” „100 dni przed potopem” i Istnieje Julia Nikołajewna i pracy dzieci. Wśród nich trylogia „Julianna”, jak również zbiór „jasnym polu”.

Dla wielu z jego dzieł, została odznaczona honorowym tytułów i nagród. Szczególną uwagę zwrócono na „post-mortem przygody”. Dla tej historii Yuliyu Nikolavnu był postrzegany jako protoplastę konkretnego gatunku – Orthodox fantazji. Te metamorfozy, które odbywają się w głównego bohatera, jest bardzo jasno i obrazowo przedstawiają życie pozagrobowe.

Drogi twórczej pisarza sugeruje, że Yuliya Voznesenskaya – poeta ortodoksyjny kierunek. I chociaż ona nie pisze poezję, prozę i wszystkie jej prace są bardzo poetyckie. Być może dlatego, że są tak łatwe do odczytania, a ich bohaterowie są zapamiętywane.

misjonarz ścieżka

Yuliya Nikołajewna Voznesenskaya, biografia pełna jest tak wielu różnych wydarzeń, jest to obraz człowieka, stara się pomagać innym.

Ten człowiek jest bardzo prosty w stanie rozmawiać o najtrudniejszych. Ostatnie lata, ona współpracuje z psychologami, którzy pomogli ciężko chorych ludzi. Działania te stopniowo przekształciła się w dialog z pomocą liter. Działając jako tereny moderator Perezhit.ru Pobedish.ru i razem z psychologami prawosławnych dała bezcenne wsparcie dla tych, którzy najbardziej potrzebują pomocy. Wśród osób, które złożyły się na miejscu, było potencjalni samobójcy, a ci, którzy nie mogli przetrwać śmierć bliskich.

Yuliya Nikołajewna Voznesenskaya, zdjęcia, które zawsze emituje niewidzialne światło i dobroć, pozostanie w sercach wielu ludzi, nie tylko jako wielkiego pisarza, szczerego wierzącego, ale także jako dobrego przyjaciela – pomoc, współczujący i pocieszające.