Arystoteles, ontologia: opis, istota i znaczenie. Ontologia i logika Arystotelesa

Filozofia jest wynikiem kombinacji wiedzy empirycznej i tego, co przekracza ich, czyli epistemów. Arystoteles twierdził. Ontologia, przedstawiona im na potrzeby ogólnej dyskusji, zyskała sławę i mógł sławić jego imię od wieków. On jest rodzicem logiki, założycielem dualizmu, najlepszego ucznia i zaciętego przeciwnika Platona.

Ontologia

Ontologia jest filozofią filozofii, w której opisano zasady pochodzenia, jego struktury, wzorce rozwoju i warianty stanu końcowego. Można ją zmodyfikować, zgodnie z wymogami epoki i poziomu ludzkiej wiedzy, a także pod wpływem różnych szkół filozoficznych. Wyjaśnia to, dlaczego każdy system filozoficzny ma swoją własną ontologię, różni się od innych i podlega zmianom wraz z rozwojem tego systemu.

Oddzielnie istniała ontologia Arystotelesa. Istota, znaczenie w systemie poznania polegało na tym, że autor wprowadził kilka kwestii do dyskusji, takich jak:

1. Czy jest jakiś byt?

2. Czym jest Boski umysł i czy istnieje?

3. Gdzie jest aspekt przemiany materii w formę?

To właśnie Arystoteles oddzielił nauki od filozofii i podzielił ją na dwie części. Pierwszy, tak zwany metafizyka, zajmował się pytaniami retorycznymi, abstrakcyjnymi, których celem było zrozumienie sensu ludzkiej egzystencji. Drugi zawierał dość konkretne refleksje nad człowiekiem, organizację świata i natury, prawa społeczeństwa i służył jako kolejny instrument wiedzy.

Forma i materia

Istnienie obiektywnego świata można postrzegać i analizować poprzez doznania – taką teorię przedstawioną przez Arystotelesa. Ontologia jego filozofii twierdziła, że istota jest jednością formy i materii, a "materią" jest możliwość postaci w formie, a "forma" jest , rzeczywistością materii. Rzecz jest uosobieniem formy i materii, ale może także zmieniać się, przemieszczać się z jednej możliwości do drugiej. Ale prędzej czy później kończy się końcowy etap transformacji. I okazja, to znaczy, kwestia, jest ostatecznie uaktualniona w formie.

Powody zmian

Ontologia i epistemologia Arystotelesa wskazują na cztery przyczyny zmienności świata:

1. Formalny powód, który jest konieczny do zapewnienia zgodności z planem transformacji.
2. Materiał, to znaczy aktywność samego podłoża.
3. Działaniem jest siła, która przekształca podłoże.
4. Powodem docelowym jest ostateczny wynik przekształceń, do których dąży dana rzecz.

Jeśli nie chodzi o konkretny podmiot, ale o świat jako całość, Arystoteles, którego ontologia nie zaprzecza obecności tylko w materii, a także jakiejś formie świata, która nie jest dostępna dla naszego rozumienia, mówi, że świat jest w ciągłym ruchu. Przyznać, że prędzej czy później zatrzyma się, jest to niemożliwe, ponieważ wymaga opozycji. I jak można działać z zewnątrz, jeśli ruch na świecie się zatrzymał? Istnieje pierwotny silnik, niematerialna siła napędowa, która zapewnia naszemu światowi stały ruch. Arystoteles podał. Filozofia, której ontologia zawiera warunek wstępny istnienia ruchu wieczystego, podkreśla, że jest nietekstowy, a zatem niesamodzielny. Najczystszą formą energii bez formy jest umysł (lub czysty umysł). W konsekwencji, przyczyną jest istnienie tego stopnia największego zrozumienia.

Gnoseologia

Jest to część filozofii zajmującej się torem wiedzy, krytyką, rozwojem i dowodem. To ta dyscyplina, która się rozpada, wiedza filozoficzna może być zastosowana w świecie rzeczywistym lub pozostanie tylko wnioskodawcą. Źródłem wiedzy, jak wiadomo, jest doświadczenie. Szczególnie cenna jest wiedza doświadczona przez samego badacza. Problem poznania był wtedy bliski filozofom, a nie pozostając na marginesie, Arystoteles, którego ontologia obejmowała zrozumienie procesu zdobywania wiedzy, rozwinął swoją teorię.

Teoria wiedzy

Na początek zdecydowali się wziąć fakt, że oprócz przedmiotu badacza wciąż jest rzeczywistość, która nie zależy od jego woli. Twierdzi on, że wiedza, którą dostarczają zmysły, jest równoważna z tymi, które otrzymujemy przez wnioskowanie. I to wraz z badaniem elementów formalnych jakiejkolwiek rzeczy jednocześnie pojmujemy jego indywidualność. To połączenie doświadczenia empirycznego i racjonalnego rozumowania, które pozwala zrozumieć pełnię prawdy.

Podmioty

Definicja pierwszej i drugiej istoty podmiotu prowadzi również ontologię Arystotelesa. Jego istota: znaczenie indywidualności rzeczy leży w procesie poznania. Pierwszą istotą jest to, że osoba uczy się o osobie w procesie poznania sensorycznego, a druga – jego pochodnej. Drugie jednostki nie odzwierciedlają wszystkich niuansów indywidualnej egzystencji, ale raczej gatunkowej lub ogólnej.

Nauczyciel

Antologia poety Platona i Arystotelesa głęboko bada pojęcie człowieka i państwa. I choć w pewnych kwestiach się zbliżają, w zasadzie ich teorie są naprzeciw siebie. Według teorii Platona, osoba należy do fizycznego i duchowego królestwa bytu. A jeśli wszystko jest jasne z fizycznym aspektem, to dusza może mieć różne konfiguracje. W wyniku tego wyróżniają się typy osób, które są podatne na ciężką pracę, kreatywność, utrzymanie porządku, zarządzanie innymi ludźmi itd. W idealnym stanie każda osoba leży na jego miejscu, a idyll panuje.

Arystoteles ma inną opinię, choć jego teoria jest również utopijna. Według niego idealnym stanem jest to, w którym cała nieruchomość jest równomiernie podzielona między ludzi i racjonalnie ją wykorzystują, wtedy nie ma konfliktów, każdy żyje w harmonii ze sobą.

Pomimo rozbieżności poglądów kwestie związane z niewolnictwem, pojawieniem się państwa i zasadami jej rządzenia, były w równym stopniu rozważane przez obaj naukowców.