"Toczka-U" (instalacja): charakterystyka, promień obrażenia, zdjęcia

Połowie lat 60. został oznaczony przez prawdziwego boomu na pocisku rakietowego, a często wdrożyły nawet w tych dziedzinach, które tradycyjnie były zajęte przez konwencjonalne rurki artylerii. Szczególnie wyróżniają się w tej dziedzinie Nikita Siergiejewicz Hruschev. Jednak nie było w tej innowacji oraz jego jasne strony. Na przykład w tym czasie Związek Radziecki położył solidne podstawy naukowe dla rozwoju ogromnej liczby pocisków.

Do tych problemów, a „Tochka-U”: To ustawienie jest znacznie lepszy od wszystkich swoich zagranicznych odpowiedników (i początkowo nie było w ogóle). O historii broni teraz opisać.

TŁO

Około połowy lat 60. Departament Obrony zainicjował prace nad projektem całkowicie nowy balistyczny ograniczony zakres systemu. Po raz pierwszy w historii rosyjskiej broni złożonej zakład nie został wykonany na mocy głowicy i dokładności rakiet. Wszystkie poprzednie prace projektowe jest absolutnie jasne, zeznał, że to podejście powinno stać się powszechne w nowym, zmieniającym się świecie. W szczególności, można było zastosować bolesne ataki przeciwko wrogim terytorium bez rozprzestrzeniania się w sąsiedztwie wszystkich strzępy.

Opłata rozwój czynienia z ICD „Torch”. Praca nie była od podstaw: podstawa kompleksu wziął rakietę M-11 „Burza”, która została założona wyłącznie na statkach. Pierwszy wynik był zbiorem „Jastrząb”. Założono, że będzie on używany system naprowadzania radiowego elektronicznego. Mówiąc najprościej, w tym przypadku, będzie musiał „prowadzić” rakiety z ziemi, stale dostosowując jego dokładność lotu.

To stało się „punkt” projekt w 1965 roku, „Jastrząb”. Części rakietowe zostały pozostawione bez zmian, ale inżynierowie całkowicie przeprojektowany system naprowadzania. Tak, oni całkowicie opuszczony obwód elektroniczny, zaproponowano zastosowanie stosunkowo prostego wariantu inercyjnej. Był dobrze wypróbowane i przetestowane na kilku poprzednich rakiet radzieckich. Ale to jest – nie „Toczka-U”. Instalacja była dość trudna droga rozwoju, jak deweloperzy są stale pojawiające się nowe bariery techniczne.

dalsze prace

Wszystkie projekty „Torch” nie zdały się na rysunki i szkice. Niemal wszystkie wydarzenia w 1966 roku zostały przeniesione do Kolomenskoje projektowania biur, a projekt był kiedyś za SP niezwyciężony. Jednak inżynierowie Kolomna pełni zgodził się z poglądami kolegów z „Torch”: rzeczywiście, najlepiej będzie inercyjny system naprowadzający. W sprawiedliwości należy zauważyć, że w przyszłości, projekt został całkowicie przeprojektowany. W rzeczywistości, tylko nazwa zatrzymany przez niego – „Toczka-U”. Instalacja została w znacznym stopniu poprawiła, zmniejszenie kosztów jego budowy.

W ogóle, aktywny etap prac rozpoczął się dopiero w 1968 roku. Tym razem projekt jest wspierany przez około 120 różnych firm najbardziej naukowo-technicznego, który powstał „tochka-U”. Takie podejście podyktowane że potrzebne do stworzenia nie tylko rakiety jak najszybciej, ale również podwozie mechaniczne, a urządzenie do uruchamiania i ogromnej liczby elektronicznej „wypychania”. Ogromny wkład wykonany przez „barykady” Wołgograd, utworzonych z wyrzutni na zarysowania, a także zakładu samochodowego w Briańsk, obiektach, które zostały zaprojektowane i stworzone wszystkie elementy nowego podwozia.

Prace nad wyrzutnią

Generalnie, pierwotnie zobaczyć na raz dwie wersje wyrzutni, który zostanie zrealizowany w pocisk balistyczny „Toczka-U”. Pierwszy z nich stworzony przez inżynierów z Kołomna, ale był używany tylko na testach naziemnych. W szczególności, jest to wyrzutnia wykazano w badaniach w 1971 roku, odbyła się w Kapustin Jar. Niemal natychmiast zacząłem odgrywać główną rolę projekt, który został opracowany przez Zakład „barykady”.

Główne cechy części rakiet

W 1973 roku, w fabryce w Wotkińsku Udmurtia rozpoczął montaż pocisków. Następnie rozpoczęła pierwszy etap testów państwowych, których wyniki został przyjęty przez „Tochka-U”. Instalacja w wojsku jest bardziej znany pod oznaczeniem 9K79.

Podstawą całego kompleksu – single-stage rakiet 9M79 paliwo stałe. Całkowita długość amunicji 6,4 średnicy licznik był 650 mm. Do korekty kursu siatki płetwy stosowanych w wielkim stylu w 1350-1400 mm. Począwszy od rakiety bojowej o wadze około dwóch ton, z których co najmniej jeden i pół tony miały bezpośrednio ze strony rakiet. Pozostałe 482 kg podzielono pomiędzy ładunkiem wybuchowym i elektronicznego układu sterowania.

Wiele trudności spowodowane właściwą recepturę stałego paliwa rakietowego, który jest odpowiedzialny za przyspieszenie rakiety i owinąć ją do bramki. W końcu, zdecydowaliśmy się kompozycji, która zawiera kauczuk, proszek aluminium, jak również znaczną część nadchloranu amonu. Dostawa paliwa wypalana przez około 18-28 sekund. Rakieta otrzymał inercyjne pęd, który jest wystarczający na czas trwania lotu 235 sekund. Ponieważ tego systemu rakietowego „Point-U” okazał stosunkowo tanie, jak stosowane w budowie minimalną ilością paliwa i materiału wybuchowego.

Charakterystyka systemu naprowadzania

Kompleks znajduje się duża liczba urządzeń elektronicznych i mechanicznych, odpowiedzialny za wskazówkami dotyczącymi docelowa: dowodzenia i instrumentów żyroskopowe analogowy komputer oczywiście, wiele czujników prędkości itp Podstawą systemu było polecenie i żyroskopowy urządzenie 9B64 marka … Był odpowiedzialny za stabilizację platformy podczas lotu. Ogólnie rzecz biorąc, kompleks rakietowy „Toczka-U” jest pocisk uderza w cel z odległości 50 kilometrów i dyspersji nie więcej niż 30-40 metrów już na testach, które w tym czasie graniczy od fantastyczne.

Na wszystkich urządzeniach przesyłane dane operacyjne do komputera 9B65, który jest odpowiedzialny za automatyczne układanie trakcie lotu. Zrobiono to po prostu urządzenie porównuje odebrane informacje z wzorców, które zostały włączone do niego na starcie, a jeśli to konieczne, wyregulować lot. Jak już wspomniano, odbywa się za pomocą sieci krystalicznej powierzchni sterowania, który znajduje się na końcu pocisku. Jeśli w tym czasie kwoty korekty paliwa spalonego nie została zastosowana jako powierzchnie kontrolne gazowe-dynamiczne, wykorzystują energię przydzieloną płonącego składu gazu.

Ten system rakietowy „Toczka-U” jest również znacznie różni się od kilku jej analogów obcych, w których system kontroli i korekty kursu był wielokrotnie bardziej skomplikowany.

Inne rozwiązania techniczne

Ponieważ walka i ruch kompleksu zostały ze sobą nierozerwalnie związane w trakcie lotu, inżynierowie koncentrują się na rozwoju układu korekcyjnego, który rozpoczął pracę bezpośrednio z podejściem do celu. Na tym etapie, czujnik żyroskopowy, by utrzymać powłoki pod kątem 80 ° w stosunku do linii horyzontu. Ogólnie, balistyczne pocisku „Toczka-U”, pomimo jego względną prostotę i taniość, wykazujące bardzo dobre wyniki pod względem dokładności.

Wprowadzanie danych dotyczących lokalizacji docelowej została przeprowadzona przed podniesieniem rakietę do pozycji pionowej na wyrzutni. Urządzenia kontroli i falownik „Argon” jest automatycznie obliczana i tworzą misję lotu, po czym został przeniesiony rakiety.

Bardzo interesujący był sposób sprawdzić żyroskopowy system stabilizacji, który używany rakiety balistycznej „Toczka-U”. W szczególności, jej konstrukcja miała szczególny pryzmat wielościenne sprzężony z optycznym oczywiście system rozpoznawania. Ciało rakieta było małe okno światła, które pada na tego wielościanu i dokładnie odzwierciedlone w urządzeniu testowym.

Prace nad utworzeniem samobieżnego podwozia

W pierwszym etapie, inżynierowie Uważa się, że podwozie zostanie dokonana na podstawie niektórych maszynach, opracowanych w zakładzie Charkowie. Jednak po porównaniu charakterystyki wszystkich próbek zaproponowano preferencji danej instancji utworzonej w Briańsk samochodowym zakładzie. Na podstawie pływającym urządzeniu 9P129 podwozie zostało utworzone. Co dziwne, ale zgodnie z dokumentami prace nad projektem „Complex” Toczka-U „” nadzorowany przez Wołgograd roślin „barykady”. Same standardowe wyrzutnie i wiele innych ważnych elementów podwozia zazwyczaj produkuje Pietropawłowsk roślin.

Charakterystyka techniczna podwozia

Maszyna jest wyposażona w silnik Diesla, który rozwija moc 300 koni mechanicznych. Potężny silnik umożliwia gotowy, aby uruchomić instalację jazdy autostradą z prędkością do 60 km / h. Off-road ograniczona szybkość ruchu do 10-15 km / h. W razie potrzeby kompleksu „Tochka-U” pod jego własną moc mogła przezwyciężyć przeszkody wodne, podczas gdy rozwija prędkość 10 km / h. Ponieważ całkowita masa podwozia nie przekracza 18 ton, może być transportowany za pomocą praktycznie wszystkich wojskowego samolotu transportowego.

dla rakiet zatoce było dość oryginalny wykonany. Tak więc, w części przedniej został zamocowany trwale obudowę izolacyjną, zabezpieczone przed wpływ głowica pocisku z nadmiernie wysokich lub niskich temperaturach. Im bardziej zauważalną „Toczka-U”? Charakterystyka Prestart preparaty wyraźnie odróżnić go od innych systemów rakietowych ze względu na prostotę i szybkość wszystkich operacji.

Przygotuj się do wykorzystania bojowych wstępnego rozruchu

Stosunek do przygotowania do rozpoczęcia kursu oznacza pełną gotowość bojową w ciągu 20 minut maksymalnie. W tym przypadku lwią część czasu spędzonego na nim, aby zapewnić maksymalną stabilność podwozia. Wszystkie inne zabiegi były wykonywane przez przeszkolony obliczenia wielokrotnie szybciej. Zatem tylko instalacja „Tochka-U” (zdjęcia dostępne w artykule) jest prawdziwym wyzwaniem.

Do przesyłania poleceń do systemu sterowania jest dosłownie kilka sekund w lewo, podnosząc wyrzutnię w pozycji pionowej zabrał dokładnie 15 sekund, a następnie raz to było możliwe, aby uruchomienie. Wyrzutnie elewacyjne zasobów może osiągnąć 78 ° C. Zatem, kompleks „point-to-Y” jest potężnym broni, której rozmieszczenie jest wydawana mniej niż dwóch minut, w korzystnych warunkach.

W poziome płaszczyzny mechanik pozwoliło włączyć wyrzutni 15 ° w prawo iw lewo względem osi środkowej pojazdu silnikowego. Podczas fotografowania przy maksymalnym zasięgu 70 kilometrów pocisk przeleciał ten dystans w ciągu zaledwie kilku minut. W tym czasie wyrzutnia „Toczka-U” miała być przeniesiona do pozycji złożonej i rozpocząć wycofywanie się z pozycji „podświetlane”. Ładowanie kompleksu objął około 19-20 minut.

Transport i załadunek pojazdu

Co jeszcze jest częścią kompleksu „Toczka-U”? Charakterystyka jego pocisków, jeśli nie zostały zapomniane, sugeruje masę pocisku dwóch ton. Tak to jest niemożliwe do zrobienia bez maszyn transportowych ładowania, który został stworzony w oparciu o podwozia BAZ-5922. Jej ciało ma miejsca dla dwóch pocisków, głowic, które zamknięto izolację. Instalacja muszle na szynach odbywa się poprzez Dźwig, który jest częścią 9T128 projektowania.

W zasadzie pociski mogą być przechowywane stosunkowo długiego czasu w pojeździe transportu i załadunku, ale o wiele lepiej jest użyć do tego celu specjalnie zaprojektowanej metalowych pojemników. Co jest tego powodem? Jeśli „Toczka-U” (Zdjęcia których wielokrotnie pojawia się w artykule) był przechowywany w niewłaściwych warunkach, pocisk może latać wszędzie, ale nie w tym celu.

Aby zainstalować transportowane na duże odległości, przy użyciu specjalnych maszyn 9T222 lub 9T238, które są niemal standardowe ciągniki. Na jednym takim samochodzie można przewozić dwa pojemniki / pociski lub cztery głowice. Nieważne jak dobry „Toczka-U”, jego właściwości z upływem czasu stają się coraz bardziej znacząco pogarszać. Oczywiście, rozpoczęto prace nad modernizacją sprzętu.

Przebudowa i modernizacja

„Point-P” efektem pracy została oddana do użytku w 1983 roku kompleks. Zasadniczo, stary system różni się tylko w nowy sposób kierunkiem pocisk do celu. Dokładniej, projektanci wrócił do idei systemu naprowadzania radarowego. Nowy kompleks może automatycznie uchwycić cel w odległości 15 kilometrów, a następnie idą w trakcie standardowych mechanizmów kontroli odziedziczonych po dawnych „punktów”. Jednak nowe ustawienie może również korzystać z pełnej gamy rakiet, które zostały wydane w latach poprzednich.

Od 1984 roku rozpoczęła się nowa runda pracy, a nawet w charakterystycznym otoczeniu „Toczka-U” nowej generacji nie jest zbyt zadowolony wojsko. Testy odbyły się już w 1986 roku. Trzy lata później, zaktualizowany kompleks został przyjęty i rozpoczął seryjną produkcję. Podobnie jak w poprzednim przypadku, główne zmiany były bezpośrednio część pocisku. W rezultacie, masa „punkty” zwiększona o około 250 kg.

Ale nie tylko ten charakteryzuje nowej instalacji „Toczka-U”. Promień rażenia została również zwiększona. Nowy pocisk był o wadze jednej tony stałych silnika. Zakres lot następnie natychmiast wzrosła do 120 kilometrów, który jest również możliwość opracowania opcji pociski nuklearne.

Nowe wersje pocisków balistycznych

Przed modernizacją jednostek bojowych dostał nowe typy. W ogóle, do tej pory, istnieją następujące rodzaje amunicji dla „punkty”:

• 9M79. Ten model rakiety – pierwszy okazało się, wraz z instalacją.

• 9M79M. Pierwszy przykład wykonania modernizacji. W tym przypadku bardzo poważnie zmieniono technologię produkcji. Ponadto, w pełni kompatybilny z nowym systemem automatycznego kierowania została dostarczona. Unowocześniona pocisk ma indeks 9M79R.

• 9M79-1. Shell o tej samej nazwie ma znacznie rozszerzony zakres.

• 9M79-ORM. Ten trening próbny pocisk bojowy, który jest używany do szkolenia załóg. Z wyglądu są niemal idealnie odtworzyć swoje bojowe „przodków”.

Rodzaje jednostek bojowych

Nie mniej różnorodność jest bezpośrednio rakietowe same głowice. Poniżej prezentujemy najczęściej.

• 9H123. Wysokiej wybuchowy typu fragmentacji pocisku. Rozwój zakończono w późnych latach 60-tych. Jego konstrukcja jest prawie 163 kilogramów ładunków wybuchowych i 14,5 tys. Naczepy fragmenty. Mogą one obejmować powierzchnię trzech hektarów. Należy zauważyć, że projekt został wyprodukowany ogromną ilość obliczeń, których wyniki masa TNT znajdujące się pod kątem do osi środkowej części rakiety, co zapewnia najbardziej równomierne rozłożenie ciężaru nad fragmentacji obszaru.

To z tego pocisku „Toczka-U” znienawidzonego w środowisku piechoty. Klęska siły roboczej przy zastosowaniu blisko 100%. Ukryj od ciężkich szkodliwych pierwiastków może być tylko w bardzo dobre schronienie.

• 9H123K. Co jest godne uwagi to pocisk „Toczka-U”? Charakterystyka niej są dość prosta: drzazga kaseta powłoki z 50 pocisków. Każdy z nich – jest to oddzielny mały powłoki o wadze 7,5 kg i pół kg trzyma ładunek wybuchowy. Niektóre fragmenty „granat” scatter z około 316, ale ze względu na ich rozprzestrzenianiem się na wysokości około dwóch kilometrów one pokrycie w czasie do siedmiu hektarów. Aby bardziej równomiernie oryginalnie kasety nastąpiło ich spadek stabilizowany spadochronu taśmowych.
• głowic jądrowych, z 9N39 indeksu. Moc – imponujące 10 kiloton. Ale jest również modelem 9N64, którego moc jest już 100-200 (wg różnych źródeł) kiloton. Wszystkie pociski, które zostały dostarczone z głowicami nuklearnymi, zostały oznaczone literą „B”. Przez cały czas istnienia kompleksu nie były używane jeszcze raz.

To, co charakteryzuje kompleks rakietowy „Toczka-U”. Zdjęcia, które są w odpowiedniej ilości przedstawionej w tym artykule pozwoli na tworzenie prezentacji niego.