Turecki khaganat

Turecki Kaganate istniał od 552 do 745 lat. Ten stan opierał się na terytorium Azji Centralnej. Starożytni Turcy dołączyli do plemienia w 460. Ashina – jeden z plemion Hunów – spadła pod władzę plemienia Zhuzhan i została przeniesiona do Altai z wschodniego Turysta. W Ałtaju powstał sojusz narodów lokalnych, który nosił nazwę "Turk". W roku 545 ten naród pokonał plemiona ujgurskie, w 551 – zhuzhanie. Bumyn (przywódca turecki) ogłosił się kaganem.

555 g wszystkich osad zamieszkałych w Azji Centralnej, w tym Yenisei Kyrgyz i Khitan w zachodniej Mandżurii, zostały pokonane przez zjednoczenie plemion Altai. Siedziba kagana została przeniesiona do górnej części miasta Orkhon, gdzie powstało formacja Orkhon Turks.

W latach pięćdziesiątych stan Ephalal został pokonany. Na początku drugiej połowy VI wieku tajski kaganat podbił północne chińskie państwa Qi i Zhou, a następnie rozpoczął wojnę z Iranem, aby kontrolować drogę jedwabną. Udana kampania przeciwko Irańczykom umożliwiła w 571 rozszerzenie granic państwowych. Tak więc turecki Khaganate zaczął zajmować terytorium rzeki Amu Darya, aw latach 588-589. Państwo zostało połączone oddzielnymi terytoriami na zachodnim wybrzeżu. W 576 r. Turecki kaganat zdobył Bosfor, a w 581 r. Prowadził oblężenie Chersoniu.

Wzrost bogactwa i potęgi arystokracji, pragnienie tej klasy do samodzielnego zarządzania zdobytymi obszarami, wywołały wewnętrzną walkę polityczną. Trwało w państwie od 582 do 603 lat. Sytuację pogorszyła się w wyniku ingerencji w sprawy wewnętrzne cesarzy Chin (z dynastii Sui). W rezultacie państwo podzielone było na dwie części: Wschodnie (Azja Środkowa) i Zachodni Turkyk Khaganate (Azja Środkowa).

Wschodnia część państwa zwiększyła wpływ na terytorium Azji Centralnej. W owym czasie rządził Kagan Shibi. W wojnach z Chinami ten władca bronił i zachował niepodległość państwa.

Następny kagan – Heli – dokonał na terytorium Chin sześćdziesięciu siedmiu marszów. Ze względu na powstania podległych plemion, niezadowolonych z despotyzmu panowania państwa, wschodni turecki Khaganat został pokonany w wojnie z Chinami w 630 roku. Wskutek tego Wschodni Turcy znajdowali się pod panowaniem chińskich cesarzy. Bunt w 681 przyczynił się do nowego odrodzenia państwa.

Kapagan mógł rozszerzyć granice państwowe wschodniego Khaganate. Terytorium państwa zaczęło się rozciągać od Mandżurii do Syr Daryi. Kampanie zostały również skierowane do Samarkandy. Jednak Turcy ponieśli klęskę w wojnach z Arabami w latach 712-713.

Kagan Bilge i jego brat Kultegin bronili niezależności swojego państwa w walkach z imperium Tang i państwami sprzymierzonymi. Po śmierci Bilge rozpoczęły się stany w mieście. Konfrontacje wewnętrzne doprowadziły do rozpadu wschodniego tureckiego khaganatu, w miejscu, w którym powstało państwo ujgurskie. Trwało ono od 745 do 840 lat.

Zachodnia część Kaganate pod władcami Sheguyy i Ton-yabgu rozciągała się po rozległym terenie w Azji Środkowej. Państwo było ograniczone przez rzeki Amudarya i Tarim. Odsetek kaganów zachodniego państwa leżał w Suyab. W 630 roku rozpoczęła się walka o tron. Ta walka przebiegała w długotrwałą wojnę. W tej konfrontacji uczestniczyły dwa stowarzyszenia plemienne – Nushibi i Dulu.

Kagan Yshbar Hilasz dzielił państwo na dziesięć "strzał". Ta reforma władca starał się powstrzymać walkę z żywiołem. Jednak walka trwała.

Chińska armia zaatakowała terytorium Western Khaganate w latach 658-569. W 704 państwo zdołało uwolnić się od władzy Chin. Ale inwazje północnych plemion, a także wewnętrzne konfrontacje doprowadziły do śmierci państwa w 740 roku.

Turecki Khaganat miał duże znaczenie w konsolidacji plemion tureckich zamieszkujących Eurazję.