Próbka audytu

Próbkowanie kontrolne polega na stosowaniu procedur audytu do mniej niż 100% zawartości artykułów na koncie lub transakcji biznesowych. Po utworzeniu audytor może wybrać wszystkie (próbki stałe), konkretne lub indywidualne elementy. W wielu przypadkach ciągła weryfikacja nie jest racjonalna i celowa. Dlatego też najczęściej jest prowadzony przez prywatne elementy.

Określając odpowiednią metodę wyboru elementów do analizy, audytor powinien prawidłowo ocenić wyznaczone dla niego cele, populację i wielkość przyszłej próbki.

Próbka w ramach audytu składa się z następujących etapów:

1. Określenie metody selekcji;
2. Określanie objętości, pobieranie próbek;
3. Wykonanie głównej procedury audytu w odniesieniu do wybranego materiału;
4. Analiza wyników, ich podział na ogólną populację.

Kontrola audytu zaczyna się od definicji miejsca księgowości i konkretnych zadań, które należy rozwiązać w tej witrynie. Zazwyczaj takie cele mają na celu określenie naruszeń, które mogą mieć wpływ na rzetelność sprawozdawczości (finanse, księgowość).

Obowiązkowe jest przeprowadzenie wszystkich procedur kontrolnych, takich jak prawidłowość przygotowania dokumentów podstawowych (umowy, faktury, faktury itp.), Koordynacja z zarządzaniem wszystkimi bieżącymi czynnościami gospodarczymi, wraz z wydatkami na zakup wartości materialnych określonych w dokumentach. Audytor powinien ustalić stopień terminowości i kompletności odzwierciedlenia transakcji w sprawozdaniach finansowych i rachunkowych.

Agregat to wszystkie dokumenty lub transakcje biznesowe, które należy sprawdzić. Próbkowanie kontroli jest podstawą do analizy całego zestawu dokumentów finansowych. Na podstawie wyników tej analizy powstaje sprawozdanie z audytu. Jeśli próbka jest sporządzona z dokumentów na pierwszą połowę roku, wnioski będą rozłożone odpowiednio na cały zestaw dokumentów dla tego okresu (a nie przez cały rok podatkowy).

Metoda, w jakiej przeprowadzana jest próba kontrolna, jest określana przez odjęcie stratyfikacji. Jest to proces podziału populacji ogólnej na podczęści (podzbiory), które składają się z elementów posiadających własność jednorodności (o wspólnych cechach).

Określając wielkość próbki, należy wziąć pod uwagę jego ryzyko, poziom dopuszczalnych i oczekiwanych błędów.

Ryzyko pobierania próbek oznacza, że podsumowujący się audytor może się różnić od przedstawionego na podstawie analizy całej populacji.

Dopuszczalny błąd to możliwe maksymalne zniekształcenie danych w populacji ogólnej, wyrażone w wartościach pieniężnych, co nie prowadzi do znacznego zniekształcenia sprawozdawczości. Dopuszczalny rozmiar błędu jest określany podczas planowania audytu.

Oczekiwany błąd nazywamy prognozowanym przez audytora, który powinien być obecny w całkowitym agregacie.

Próbka kontrolna powinna być reprezentatywna (reprezentatywna), co oznacza, że każdy element populacji ogólnej może mieć możliwość (równe prawdopodobieństwo), aby dostać się do próby.

Głównymi metodami są: losowa, niesystematyczna i systemowa selekcja.

Badanie selektywnej kontroli zakończone jest przeprowadzeniem analizy odchyleń wykrytych podczas weryfikacji i ich rozpowszechniania wśród ogółu ludności. Absolutnie reprezentatywna próbka jest prawie niemożliwa, zawsze istnieje prawdopodobieństwo, że zgodnie z wynikami działań wykonanych przez eksperta, ze względu na ryzyko audytu, zostanie sporządzona nieprawidłowa opinia.