'Rail War'

Trzymaj się komunikatów kolejowych operacji partyzanckich wróg skalę w czasie II wojny światowej zaproponował pułkownika dawnych czasach, bombowiec Saboteur. Jego idee zostały wsparte przez szefa TSSHPD (siedziba Centralnego ruchu partyzanckiego) generał porucznik Ponomarenko, który dał im Stalina i otrzymał zgodę na ich realizację.

Skala partyzancka sabotaż nazwano „Operacja Rail wojna”. Zdecydowano się trzymać przed najważniejszej walce strategicznego na Kursk Bulge. W przeddzień tej walce, stosunek sił wroga były prawie równe. Wynik bitwy zależał w dużej mierze od tego, jak skutecznie odbędzie wojska manewru do korzystania z rezerw i, co najważniejsze, zapewnienie warunków do zasilania armii we wszystko co niezbędne.

„Wojna Rail” – została przygotowana przez wydarzenia. Ośrodki szkoleniowe i szkoły partyzanckie wzrosła liczba przeszkolonych specjalistów w zakresie rozbiórki i instruktorów.

Dla wyłączenia wszystkich wroga infrastruktury kolejowej w skali, w której został on planowany, to wymaga ogromnej ilości detonatorów i sam wybuchowych, który nie był partyzanci. Zasilacze przeprowadzone za pomocą dalekiego zasięgu sił lotniczych.

„Wojna Rail” planowane do realizacji na froncie, którego długość jest tysiące kilometrów z północy na południe i siedemset pięćdziesiąt km z zachodu na wschód głębokości. Przekierowanie przeznaczone do utrzymywania się w trzech etapach, z których każda miała trwać piętnaście do trzydziestu dni.

„Wojna Rail” rozpoczęła się w 1943 roku, w dniu 3 sierpnia. Komunikacja wróg zaatakował jednocześnie siedemdziesiąt cztery tysiące partyzantów.

następnie Ponomarenko, wykorzystujące pomysły Starinov opracowała własny plan działań wywrotowych. Ponomarenko myślał, że ryzykowne strajki na szczeblach wroga niewłaściwe. Według niego, to wystarczyło, aby spowodować strajki na kolei wskazać, podważając szyny za pomocą małych ładunków. W ten sposób, że planuje stworzyć niedobór torów kolejowych z Niemcami i upadku systemu transportowego do bitwy Kursk.

Starinov z kolei bronił swojego punktu widzenia, twierdząc, że szczeblach wroga strategicznych celów. Poza tym zniszczone szyny wystarczy odzyskać w porównaniu do zakończenia szkody spowodowane upadkiem pociągu. Prowadziłoby to do znacznie bardziej rozległe zniszczenia i przerwy w ruchu.

W rezultacie chłopiec został wysłany do siedziby ukraińskiego i Ponomarenko nadal realizować swój plan.

Nie bez tradycyjnej radzieckiej formalizmu. Ponomarenko ustawić określony plan w numerze osłabiane szyny dla grup partyzanckich. Należy zauważyć, że takie podejście przyniosło więcej szkody. Kolejność wymienionych podważając nie tylko główny, ale również wymianę, jak również słabo lub wcale chronionych utworów. W rezultacie, wielu dowódców wolą wysadzić Niewielkie sposobów niewykorzystany oddział.

W tym samym czasie Niemcy nauczył wystarczająco szybko, aby przywrócić „punkt obrażeń”, która, trzeba powiedzieć, były zwykle nie więcej niż 30-35 centymetrów. Oni wymyślili „most kolejowy”, który jest nałożony na zniszczonej ziemi. Brak obrazów naziści wykorzystywana do zrekompensowania rzadkie Belgijska, Holenderska oddziałów.

Tak więc, „Rail wojna” w pierwszym etapie spowodowane przez różne szacunki więcej szkód większość Armii Czerwonej niż Niemców.

Na drugim i trzecim etapie kierownictwa partyzantki wzięła pod uwagę błąd. Tym razem nie jest prowadzone pojedynczymi „punkt” eksplozje i wysadzili szyn na dużych obszarach, niszcząc podkłady. W grudniu 1943 roku, w trzecim etapie.

Pomimo błędów, „wojna Rail” ograniczyła główny ładunek, który pochodzi z Europy na wschód, więcej niż 30%.