Najwyższy organ kościelny pod Piotrem 1. Krótkoterminowe reformy Piotra 1

Piotr I pozostał w historii naszego kraju w roli kardynała reformatora, który nagle zmienił przebieg rosyjskiego życia. W tej roli z nim można porównywać tylko do Władimira Lenina czy Aleksandra II. Przez 36 lat samodzielnej władzy autokraty państwo nie tylko zmieniło swój status z królestwa do Imperium. Zmieniły się wszystkie sfery życia w kraju. Reformy dotknęły wszystkich – od bezdomnych do szlachcica z budowy Petersburga.

Kościół nie pozostał na uboczu. Posiadając władzę niekończącą się wśród ludności, organizacja ta odznaczała się konserwatyzmem i niemożnością zmiany i przeszkadzania rosnącej władzy Piotra. Kosness i przynależność do tradycji kapłanów nie przeszkodziły cesarzowi w dokonywaniu zmian w kręgach religijnych. Przede wszystkim jest to synod prawosławny. Jednak byłoby błędem powiedzieć, że jest to koniec zmiany.

Państwo Kościoła w przeddzień reform

Reformy Piotra 1, krótko, były spowodowane przez mnóstwo problemów w społeczeństwie. Odnosiło się to również do Kościoła. XVII stulecia charakteryzowały się stałymi zamieszekami, w tym na terenie religijnym. Ojciec Piotra – car Aleksiej Mikhailowicz – napotkał patriarchę Nikona, który przeprowadził wiele reform mających wpływ na niektóre chrześcijańskie rytuały. To spowodowało oburzenie wśród ludzi. Wielu nie chciało porzucać wiary ojców, a tym samym oskarżonych o herezję. Dzielenie jest nadal tam, ale w XVIII wieku problem ten był szczególnie ostry.

Kluczowym zagadnieniem było rozdzielenie władzy między carem a patriarchą. Dotyczyło to na przykład ziem monastycznych i eponowego porządku (tzn. Ministerstwa), które próbowało uregulować zarządzanie duchowieństwem. Taka ingerencja świeckiej władzy oburzała patriarchę, a ten konflikt pozostawał otwarty także w czasach wstąpienia syna Aleksego do tronu.

Postawa Piotra wobec Kościoła

W rzeczywistości w okresie Piotra 1 polityka jego ojca kontynuowała sprawy religijne. Punktem wyjścia autokraty była w dużej mierze kształtowana przez wpływ edukacji świeckiej, a także kapłani metropolii w Kijowie, która została wcielona do patriarchatu moskiewskiego w 1688 roku. Ponadto prowadził życie dalekie od chrześcijańskich ideałów, a ponadto potrafił podróżować przez protestancką Europę, gdzie relacje Z duchowieństwem zorganizowano według nowego wzoru utworzonego po reformacji. Na przykład, należy zauważyć, że młody król patrzył z zainteresowaniem na doświadczenie angielskiej korony, gdzie monarch został uznany za szefa lokalnego kościoła anglikańskiego.

Najwyższym autorytetem kościelnym pod Piotrem 1 na początku jego panowania był patriarchat, który nadal posiadał wielką moc i niezależność. Książę Korpus z pewnością nie podobał się temu i chciał z jednej strony podporządkować sobie wszystkie wyższe duchowieństwo bezpośrednio do siebie, az drugiej strony był zrozpaczony perspektywą pojawienia się swojego papieża w Moskwie. Złodziej tronu św. Pawła w ogóle nie uznawał czyjegoś autorytetu nad sobą. Ponadto aspirował, na przykład, Nikon pod Alexei Mikhailovich.

Pierwszym krokiem młodego króla w stosunkach z duchowieństwem prawosławnym był zakaz budowy nowych klasztorów na Syberii. Dekret z 1699 roku. Zaraz po tym wojna północna zaczęła się od Szwecji, która nieprzerwanie rozpraszała Piotra od ustalenia związku z ortodoksją.

Stworzenie tytułu locus tenens

Gdy w roku 1700 zmarł patriarcha Adrian, car wyznaczył locum tenens patriarchalnego tronu. Stał się metropolitą Ryazan Stefanem Yavorskim. Następcy Hadriana mogli praktykować tylko "dzieła wiary". Oznacza to zaangażowanie w herezję i kult. Jednak pozostałe uprawnienia patriarchy zostały rozdzielone między rozkazy. Dotyczyło to przede wszystkim działalności gospodarczej na ziemiach Kościoła. Wojna z Szwecją obiecała być długa, państwo potrzebuje zasobów, a car nie zamierza zostawiać dodatkowych pieniędzy na "kapłanów". Jak się później okazało, był to obliczony krok. Wkrótce parafialne dzwonki zaczęły być wysyłane do ponownego napełniania nowych pistoletów. Najwyższy organ kościoła pod Piotrem 1 nie oparł się.

Tereny te nie miały niezależnej władzy. We wszystkich ważnych kwestiach musiał konsultować się z pozostałymi biskupami i przesłać wszystkie raporty bezpośrednio do suwerena. Na razie reformy były zamrożone.

W tym samym czasie wzrosło znaczenie zakonu monastycznego. W szczególności został poinstruowany, aby przejąć kontrolę nad starożytną tradycją rosyjską – żebractwem. Złapano głupców i żebraków i zabrano ich na zamówienie. Ci, którzy oddawali jałmużnę, także byli karani niezależnie od ich rangi i statusu w społeczeństwie. Z reguły taka osoba otrzymała grzywnę.

Stworzenie Synodu

W końcu w 1721 r. Ustanowiono Synodę Najświętszego Synodu. W istocie stał się analogiem Senatu Cesarstwa Rosyjskiego, który sprawował władzę wykonawczą, będąc najwyższym organem państwa bezpośrednio podporządkowanym cesarzowi.

Synod w Rosji sugerował takie stanowiska jak prezydent i wiceprzewodniczący. Mimo że zostały one szybko anulowane, ale taki krok jest najlepszym sposobem na pokazanie nawyku Piotra, który użył praktyki szeregu Tabel, czyli tworzenia nowych szeregów, które nie mają nic wspólnego z przeszłością. Pierwszym prezydentem był Stefan Jarosławski. Nie użył władzy ani władzy. Wiceprzewodnicząca pełniła funkcję nadzoru. Innymi słowy, był to inspektor, który poinformował cara o wszystkim, co dzieje się w dziale.

Inne posty

Był też stanowisko głównego prokuratora, który regulował relacje nowej struktury ze społeczeństwem, a także miał prawo głosowania i lobbowania na korzyść korony.

Podobnie jak w sekularnych ministerstwach, Synod ma swoje własne duchowe fiskale. W sferze wpływów była wszelka działalność duchowa na terytorium kraju. Obserwowali przestrzeganie norm religijnych i tak dalej.

Jak wspomniano powyżej Synod został stworzony jako analog Senatu, dlatego też stale się z nim skontaktował. Związek między obydwoma organizacjami był agentem specjalnym, który dostarczył raporty i był odpowiedzialny za wzajemne połączenia.

Za co odpowiedział Synod

Do obowiązków Synodu należały sprawy kleru i sprawy związane z świeckimi. W szczególności najwyższy urząd kościelny pod Piotrem Pierwszym musiał przestrzegać wypełniania chrześcijańskich rytów, wyeliminować przesądy. Tutaj trzeba powiedzieć o edukacji. Synod pod Peterem 1 był ostatnim przypadkiem odpowiedzialnym za podręczniki wszelkiego rodzaju instytucji oświatowych.

Biały duchowieństwo

Zgodnie z poglądem Piotra biały duchowny musiał stać się narzędziem państwa, które miało wpływ na masy i na monitorowanie stanu duchowego. Innymi słowy, ta sama jasna i uregulowana klasa została stworzona, jako szlachta i klasa handlowa, z ich celami i funkcjami.

W swojej historii duchowieństwo rosyjskie różniło się jego dostępnością dla ludności. To nie była kasta kapłanów. Przeciwnie, prawie wszyscy mogli do niego dołączyć. Z tego powodu w kraju było zbyt wielu kapłanów, z których wiele przestało służyć w parafii, ale stały się włóczęgami. Taki szafarz Kościoła nazywany był "sakralnym". Brak regulacji tego środowiska, oczywiście, stał się czymś niezwykłym w czasach Piotra 1.

Wprowadzono też ścisłą kartę, zgodnie z którą kapłan powinien pochwalić tylko nowe reformy cara w służbie. Synod pod Piotrem 1 wydał dekret zobowiązujący spowiednika do poinformowania władz, jeśli osoba przyznała się do spowiedzi do zbrodni lub bluźnierstwa przeciwko koronie. Pogrzeb był karany śmiercią.

Edukacja kościelna

Przeprowadzono liczne audyty w celu sprawdzenia formacji duchownych. Ich rezultatem była masowa deprywacja godności i spadku posiadłości. Najwyższa władza kościelna pod Piotrem 1 wprowadziła i usystematyzowała nowe normy w celu uzyskania godności kapłana. Ponadto każda parafia może mieć tylko pewną liczbę diakonów i nikt więcej. Jednocześnie uproszczono procedurę wydostania się z jego godności.

Mówiąc o edukacji kościoła w pierwszym kwartale XVIII wieku, należy zauważyć aktywne otwarcie seminariów w latach dwudziestych XX wieku. W Nizhny Novgorod pojawiły się nowe instytucje edukacyjne, Charków, Tver, Kazań, Kolomna, Pskov i inne miasta nowego imperium. Program obejmował 8 klas. Były chłopcy z wykształceniem podstawowym.

Czarny duchowny

Czarny duchowieństwo stało się również celem, do którego skierowano reformy Piotra 1. Krótko mówiąc, zmiany w życiu klasztorów zostały zredukowane do trzech celów. Po pierwsze ich liczba stale się zmniejszyła. Po drugie, utrudniał dostęp do godności. Po trzecie, pozostałe klasztory miały otrzymać praktyczną wizytę.

Powodem takiego podejścia był monarchiczny niechęć mnichów. Było to spowodowane głównie wrażeniami dzieci, w których pozostały buntowników. Ponadto imperator był daleki od trybu życia ascetycznego. Wklej i modlitwę, wolał praktykę. Dlatego nie jest zaskoczeniem, że zbudował statki, pracował jako stolarz i nie lubił klasztorów.

Chcąc, aby te instytucje były użyteczne dla państwa, Peter polecił im przekształcić się w szpitale, fabryki, szkoły, szkoły itp. Ale życie mnichów stało się znacznie bardziej skomplikowane. W szczególności zabroniono im opuszczania murów ich rodzinnego klasztoru. Nieobecność była poważnie ukarana.

Wyniki reformy kościelnej i jej przyszłego losu

Piotr ja byłem przekonanym mężem stanu i zgodnie z tym przekonaniem uczynił duchowieństwo ząbkiem we wspólnym systemie. Pozbawiał się patriarchatu jakiejkolwiek władzy i ostatecznie zniszczył tę strukturę.

Nawet po śmierci monarchy znoszono wiele przeładowań reform, ale w ogólnych założeniach system nadal istniał aż do rewolucji 1917 r. I nadejściu do władzy bolszewików. Nawiasem mówiąc, w swej antychrześcijańskiej propagandzie aktywnie wykorzystywano wizerunek Piotra I, chwaląc jego pragnienie podporządkowania ortodoksji państwu.