Śmigłowiec bojowy Mi-35M: historia, opis i charakterystyka

Mi-35M – jest to wersja eksportowa rosyjski śmigłowiec bojowy Mi-24, BM, który jest modyfikacją znanego radzieckiego wiropłatów. Radzieccy piloci nazywa to „latający czołg” przez analogię ze znanym podczas II wojny światowej fighter planes IL-2. Nieoficjalna jednostka bojowa nick był „Crocodile” ze względu na matrycę do helikoptera kamuflażu.

Kiedy nie było poprzednik Mi-35M?

Na początku lat 1960, radziecki konstruktor Michaił Mil, stało się jasne, że trend w kierunku coraz większej mobilności walce doprowadzi do stworzenia latające piechoty pojazdów bojowych wsparcia, które mogłyby być użyte do wykonywania zarówno bojowych i transportowych problemów. Pierwszy śmigłowiec mock-24, wyraża tę koncepcję, opracowany pod kierownictwem Mile, został wprowadzony w 1966 roku w sklepie eksperymentalnej Ministerstwa Przemysłu Lotniczego. Koncepcja tego produktu została oparta na innym projekcie – helikopter ogólnego przeznaczenia V-22, który sam nigdy nie poleciał. B-24 miał środkowy przedział pasażerski i cargo, które mogą pomieścić osiem osób siedzi plecami do siebie z małymi skrzydłami i zdolne do przenoszenia do sześciu pocisków i na górnej tylnej części helikoptera, a także pistolet twin-baryłkę.

Podjęcie decyzji, aby rozpocząć rozwijanie

Miles podał jej lidera konstrukcji radzieckich sił zbrojnych. Choć otrzymał poparcie kilku dowódców wojskowych, niektóre z nich uważało, że rozwój broni konwencjonalnych byłoby lepsze wykorzystanie zasobów. Pomimo sprzeciwu Mil udało się przekonać pierwszy wiceminister obrony, marszałek Andriej Grieczko, aby zwołać eksperta do zbadania problemu. W końcu, propozycja Mile wygrał, a wniosek obrony dla rozwoju śmigłowca do wsparcia piechoty została wydana. Tak rozpoczął długą drogę śmigłowiec bojowy Mi-35M. Historię jej rozwoju miało miejsce na tle rozwoju i wykorzystania bojowych i śmigłowców uderzeniowych z armii amerykańskiej podczas wojny w Wietnamie. Ich praktyczne zastosowanie przekonały kierownictwo radzieckie w siłach zalet śmigłowców i pomógł wspierać rozwój projektu Mi-24, który w naszych czasach stała się helikopter (Mil) Mi-35M.

Postęp w rozwoju

Początkowo inżynierowie Mil przygotowano dwie podstawowe opcje design: 7-tonowy jednosilnikowych i bliźniaczych silnika 10,5 ton. 06 maja 1968 wydano dyrektywę, aby rozpocząć rozwijanie drugą wersję. Prace były prowadzone przez Mil aż do śmierci w 1970 roku. Prace projektowe rozpoczęły się w sierpniu 1968 roku. pełną skalę modelu śmigłowca została sprawdzona i zatwierdzona w lutym 1969 r. Próby w locie prototypu, później przekształciła się w śmigłowcu Mi-35M rozpoczął 15 września 1969 z systemem naprowadzania odniesienia, a pierwszy wolny lot odbył się cztery dni później. Został on zbudowany szybko i druga kopia, a następnie zwolniony z partii testowej dziesięciu helikopterów.

Ulepszenia dotyczące obserwacji wojskowych

Testy akceptacyjne prototypów obecne śmigłowce Mi-35M – Mi-24 – rozpoczęła się w czerwcu 1970 roku, trwający 18 miesięcy. Zmiany w konstrukcji, miały na celu poprawę wytrzymałości, co eliminuje problem zmęczenia i zmniejszenie wibracji. Ponadto ujemnym nachyleniu 12 stopni wprowadzono w skrzydłach helikoptera w celu wyeliminowania tendencji do Yaw z boku na bok, przy prędkości 200 km / h, a pylony pocisków kompleks „Falanga-M” przeniesiono z kadłuba do jej wierzchołkiem. Wirnik ogonowy został przeniesiony od prawej do lewej strony ogona, a kierunek obrotu jest odwrócony. Szereg innych zmian konstrukcyjnych zostało wykonane, aby rozpocząć produkcję pierwszej wersji Mi-24A w 1970 roku. Po otrzymaniu potwierdzenia ich realizacji w 1971 roku, rok później został oficjalnie przyjęty do służby.

Omówienie struktury

Zasadniczo jest pożyczać od Mi-8 (zgłoszenie NATO nazwa „hop”), z drugiej turbo narzutu, pięć ostrzy głównego wirnika i trzy łopatki wirnika ogonowego. Konfiguracja silnika dała mi-35M charakterystyczne wloty po obu stronach kadłuba. Oryginalna wersja posiada schemat kokpitu tandem: umieszczona przed strzałami, a nad nim, a trochę z tyłu pilota siedzi.

Kadłub z Mi-24 był mocno opancerzony i może wytrzymać trafienia z MM kul ze wszystkich kierunkach 12,7. ostrza tytanowe są również odporne na 12,7 mm amunicji. Kabina jest chroniona przez kuloodpornych szyb i PAN wzmocnionego tytanu. Uszczelniona kokpicie utrzymuje nadciśnienie w celu ochrony załogi w warunkach zanieczyszczenia radioaktywne.

wydajność lot

Dużą uwagę zwrócono na dając Mi-24, z maksymalną możliwą prędkością. Kadłub wykonany został usprawniony i wyposażony z chowanym podwoziem, w celu zmniejszenia oporu. Przy wysokich prędkościach skrzydła zapewniają znaczną windy (jedna czwarta jego łącznej ilości). Głównym śruba jest nachylona pod kątem 2,5 ° do prawej strony kadłuba skompensowania tendencji pochylić w stanie stacjonarnym. Podwozie jest również przechylona na lewo, który odrzuca wszystko śmigłowiec bojowy Mi-35 w tym samym kierunku, kiedy znajduje się na ziemi. Zatem głównym śruba znajduje się w płaszczyźnie poziomej. Ogon jest asymetryczny, który wytwarza siłę poprzeczną na niej z szybkością, odciążając tym samym wirnika ogonowego.

Modyfikacje modelu podstawowego

Pierwszy komercyjnie dostępny od 1971 roku stał się śmigłowiec Mi-24A. On nie miał kokpitu tandem, a jego ogon wirnik jest początkowo usytuowany po prawej stronie. Po przeniesieniu śruby po lewej stronie to pozostaje tam przez wszystkich kolejnych modeli.

Kto poszedł do następnej serii z 1973 modelu śmigłowca Mi-24D. początkowo wydaje tandem kokpitu.

Od 1976 roku, seryjny model produkcyjny poszedł do Mi-24V, który po raz pierwszy pojawiają systemu antyrakietowego Sturma-V. Do 1986 roku zostały one zainstalowane w sumie 4, a następnie ilość wzrosła do 16.

Szczyt Radzieckiego etapie rozwoju marki na Mi-24 był model Mi-24 PE, produkowany od 1989 roku. Ponadto przeciwpancerne pociski Mi-24 została wyposażona w pociski vi „powietrze-powietrze” i SAM „igły-C”. Tak więc, może on trafić zarówno grunt pancerna i cele powietrzne (helikoptery, samoloty, samolot szturmowy. UAV). Jego amerykański odpowiednik AH-64A Apache jest znacznie gorszy od niego pod względem szybkości, możliwości bojowych. bezpieczeństwo.

Rosyjski etap modernizacji marki

Wraz z upadkiem Związku Radzieckiego został przerwany na ponad 20 lat i rozwojem słynnej rodziny „Mil” śmigłowce uderzeniowe. Model Mi-24 EP został wydany zaledwie 30 egzemplarzy.

Wreszcie w drugiej połowie 2000 roku było czysto rosyjski model Mi-24VM. Ma stałe podwozie, może przeprowadzić następujące rodzaje pocisków: anti typu „powietrze-powietrze” i typ przeciwlotnicze „Igła-V”. Dla ochrony przed MPADS lądowych sugestywny promieniowanie cieplne silnika śmigłowca, jest on wyposażony w ochronę zakłócenia w podczerwieni.

Na eksport Mi-24VM dostarczany jest pod nazwą Mi-35M. Jak on wygląda? Zdjęcia prawdziwych wozów bojowych nie zawsze można przenieść wszystkie cechy konstrukcyjne. Bardzo wyraźnie oddaje swój plastikowy model Mi-35M (1:72) „Gwiazda”, jest szeroko rozpowszechniona wśród rosyjskich i zagranicznych miłośników techniki lotniczej i pokazano na zdjęciu poniżej.

Rekord prędkości na Mi-24V

Był to najbardziej popularny model pojazdu bojowego. Mi-24V został ustanowiony kilka światowy rekord prędkości i czasu wzrosnąć do określonej wysokości. Helikopter został zmodyfikowany tak, jak to tylko możliwe, aby zmniejszyć ciężar – jedno z ulepszeń było usunięcie z króćcami skrzydeł.

Kilka oficjalnych rekordów w różnych kategoriach na Mi-24V zostały zainstalowane żeńskiej załogi Galina Rastorgueva i Lyudmily Polyanskoy w latach 70. ubiegłego wieku. Od 16 lipca 1975 roku dotarli prędkość 341,32 km / h, gdy leci w linii prostej w odległości 15/25 km, a 18 lipca 1975 ustanowił rekord prędkości na 334.46 km / h przy centralnym czopem 100 km , 01 sierpnia 1975 w czasie lotu w kole 500 km, wartość ta 331,02 kilometrów na godzinę i 13 sierpnia 1975 w czasie jazdy bez ładunku po zamkniętej drodze długości 1000 km śmigłowca przetaktowanych do 332,65 km / h. Te rekordy są uaktualniane.

Porównanie z zachodnich helikopterów

Co różni Mi-35M? Łączy w sobie cechy jakości opancerzonym pojeździe walki i helikoptera transportowego. To nie ma bezpośredniego odpowiednika w armiach państw NATO. Wiadomym jest, że śmigłowce UH-1 ( „Huey”) były używane podczas wojny w Wietnamie lub do transportu wojsk, lub jako maszyna do walki, ale nie byli w stanie wykonać zarówno tych zadań równolegle. Konwersja śmigłowca UH-1 helikoptera oznaczało stripping cały przedział dla pasażerów w ramach dodatkowego paliwa i amunicji, aw konsekwencji utrata możliwość wykorzystania go jako pojazdu. Mi-24 i wszystkie jego późniejsze modyfikacje, w tym Mi-35M został zaprojektowany do wykonywania zarówno czynności, i to jest możliwe, aby potwierdzić w czasie wojny w Afganistanie w latach 1980-1989.

Najbliższy Zachodnia odpowiednik to było Sikorsky S-67 Blackhawk, który używał wielu z tych samych zasad projektowania i został zbudowany jako szybkich, wysoko możliwością zmiany śmigłowca szturmowego z ograniczoną zdolność przenoszenia i użycia zestawu węzłów z wcześniejszego modelu Sikorsky S-61. S-67, jednak nie został przyjęty do służby. Mi-24 został nazwany jedyny na świecie „śmigłowiec” poprzez połączenie ognia i zdolność do transportu wojsk.