Krótka analiza literacka: „Jubileusz” (Majakowski). Cechy poezji autora

Wielkie znaczenie dla charakterystyki poezji rosyjskiej 1920 roku, ma przegląd literatury radzieckiej i jej analizy. „Jubileusz” (Majakowski – autor poematu) w tym zakresie jest bardzo interesujący, ponieważ w nim poeta wyraził widok klasycznej i współczesnej literatury. I symbolicznie, jak zwykle jednej oryginalnej formie, podsumował swoją poetycką biografię na tym etapie.

prehistoria

Dla zrozumienia poety za jeden z najważniejszych dzieł autora, przeprowadzi analizę. „Jubileusz” Majakowski napisał w 1924 roku, właśnie w czasie, kiedy został nieco zmieniony swoje poglądy na temat literatury klasycznej. Stworzenie tej pracy powinno być nierozerwalnie związana z piśmie z nich dwanaście lat temu futurystów broszurze którzy zwani zapomnieć osiągnięć literatury klasycznej, odrzucić wszystkie stare dawne władze i rozpocząć tworzenie nowego języka i poezji.

Ta broszura, stworzony w duchu swego czasu było jednak publiczne oburzenie, ponieważ większość pisarzy, choć patrząc na całkowicie nowych form wyrażania swoich myśli i uczuć, ale też koncentruje się na klasykę, a przynajmniej szacunku do nich. Majakowski i jego zwolennicy spojrzał na nią inaczej i były bardzo radykalne pozycje w odnowie literaturze. Jednak dziesięć lat później, autor przemyśleć swój stosunek do literatury klasycznej, co znajduje odzwierciedlenie w jego nowej pracy.

na Puszkina

Tytuł poematu powinno rozpocząć swoją ocenę i analizę. „Jubileusz” (Majakowski tak symbolicznie nazywa się go, bo był bliski 125 rocznicy urodzin Puszkina) rozpoczyna się wraz z odniesieniem do Aleksandru Sergeevichu. Napisany w jego charakterystyczny sposób swojsko ofercie rozmawiać serce do serca. Już w tym odwołania do sympatii Majakowskiego, „Słońce poezji rosyjskiej”. Pomimo dość znanym tonem, autor mimo wszystko bardzo szacunkiem mówi o Puszkina, uznaje jego osiągnięć w rozwoju literatury rosyjskiej w ogóle, a zwłaszcza poezji. Kładzie się z nim na tym samym poziomie, i ubolewa, że poeta mieszkał w innym czasie. W tym natychmiastowej próbie umieścić swoje nazwisko obok Puszkina oczywistej chęci autora pogodzić się z klasyką. Majakowski nawet przeprosił Aleksandrom Sergeevichem dla swoich broszur, mówiąc, że teraz wszystkie te pasje młodzieży ponad dla niego.

Na innych poetów

W uzupełnieniu do Puszkina, poeta daje szacunkową i poprzedników i współczesnych. Na przykład, chwali Niekrasowa za to, że był „ich człowiek”, choć ten ostatni napisał także miłość i piosenki sentymentalne, który jest przeciwny przez Majakowskiego, biorąc pod uwagę to niepotrzebne i bezużyteczne dla rewolucyjnej propagandy. Aby ocenić stan pierwszym etapie rozwoju poezji radzieckiej Należy zauważyć najważniejsze dzieła i trzymać ich analizę tekstu. „Jubileusz” (Majakowski w tym eseju daje szacunkową wartość literatury rosyjskiej) wykonuje w tym sensie, szczególne miejsce. Wspomniano również poeta Jesienin, który zareagował dość ostro. Wiadomym jest, że są one ideologicznie przeciwny do siebie: zbyt różni się praca tych ludzi.

wartość

Uważany za produkt jest bardzo istotne dla zrozumienia ewolucji poglądów poety. Majakowski jako całość pozostaje wierny swoim artystycznym zasad: nie zrezygnować z rozumienia poezji jako silnych środków do walki rewolucyjnej i praktycznego przekształcenia społeczeństwa, ale jest zmianą jego stosunek do poprzedników, że taki człowiek jak autor, było bardzo ważne. Majakowski wiersz „Jubileusz” jest interesujący, ponieważ w nim autor, choć w ukryciu, zawoalowane, przyznaje pewne błędy młodości. Daje słowa wielkiego artysty, który realizowany swój błąd i realizowanego w jego zwykłej formie sarkastycznego przyznał się do nich.

Ponadto praca jest interesująca z jego treścią filozoficzną: to rodzi pytania dotyczące życia i śmierci (na przykład, poeta mówi o wieczności, które będą równowagę i pogodzić to z Puszkina), znaczenie poezji w życiu publicznym (tu autor jest dość ostry w swoich ocenach, PO- nadal krytykuje słowa i romantyczne motywy). Ta praca jest napisana w charakterystyczny dla wielu dzieł Majakowskiego formie. Jest on zbudowany w formie drabinki, krótka linia myśli wyrażonej w zwięzły i zwięzły sposób. Wiersz „Jubilee” (Majakowski) ma akcentuacyjny rozmiaru wiersza, który daje mu wielką dźwięczność i jędrność stylu, ponieważ zarządza jedynie użycie bębnów i nieakcentowanych sylabach są używane w kolejności losowej. Na szkolnych zajęciach z literatury w badaniu czasach sowieckich programu edukacyjnego oferuje dzieciom analizować wiersz „Jubilee”. Majakowski – dość osobliwe poeta, dlatego jego praca wymaga szczegółowej analizy i zrozumienia.