Literackie krytycy – Kto to jest? krytyka rosyjska

krytyka literacka jest obszarem twórczości, na pograniczu sztuki (tj fiction) i nauki o nim (krytyka literacka). Kim są eksperci w nim? Krytycy – są to ludzie, którzy są zaangażowani w ocenie i interpretacji dzieła z perspektywy współczesności (w tym punktu widzenia palących problemów życia duchowego i społecznego), a także ich osobiste poglądy, spierać się i ujawniają twórczych zasad różnych kierunków literackich, mają na procesie literackim aktywnego oddziaływania, jak również bezpośrednio wpływają na powstawanie pewnej świadomości społecznej. Są one oparte na historii i teorii literatury, estetyki i filozofii.

krytyka literacka jest często polityczny i miejscowe, charakter publicystyczny, przeplatają się z dziennikarstwem. Istnieje ścisły związek z jego nauk pokrewnych: politologia, historia, krytyka tekstu, językoznawstwo, bibliografia.

krytyka rosyjska

Krytyk Bieliński pisał, że każda epoka literatury naszego kraju był od samej świadomości, która wyraża się w krytykę.

Trudno nie zgodzić się z tym stwierdzeniem. Rosyjska krytyka – jako unikatowy i uderzające zjawiska, jak klasycznej literatury rosyjskiej. Należy zauważyć. Różni autorzy (krytyk Bieliński, na przykład) zwrócił uwagę, że wiele razy, będąc z natury syntetyczny, odegrał ogromną rolę w życiu publicznym naszego kraju. Przypomnijmy najbardziej znanych pisarzy, którzy poświęcili się badaniu klasyki. Rosyjscy krytycy – jest DI Pisarev, N. Dob, AV Druzhinin, AA Grigoriev, VG Bieliński i wiele innych, artykuł, który zawiera nie tylko szczegółową analizę prac, ale również ich możliwości artystycznych, pomysłów, obrazów. Chcieli zobaczyć obraz z najważniejszych artystycznych problemów społecznych i moralnych tamtych czasów, a nie tylko wychwytywanie ale także czasem oferować swoje własne rozwiązania.

Wartość krytyki

Artykuły napisane przez rosyjskich krytyków, a teraz nadal mają znaczący wpływ na życie moralne i duchowe społeczeństwa. Oni nie przypadkowo dawna zawarte w obowiązkowym programie nauczania szkolnego w naszym kraju. Jednak lekcje literatury kilku dziesięcioleci głównie studenci zapoznali się z krytycznych artykułów orientacji radykalnej. Krytycy tego trendu – DI Pisarev, N. Dob, NG Chernyshevsky VG Bieliński i inni. W tym przypadku prace tych autorów są często postrzegane jako źródło cytatów, które są hojnie „ozdobiona” uczniowie ich eseje.

stereotypy

Takie podejście do studiowania klasyków utworzonych w artystycznej percepcji stereotypy, aby zubożyć i znacznie uprościć ogólny obraz rozwoju literatury rosyjskiej, jest inna, przede wszystkim zacięte spory ideowe i estetyczne.

Dopiero niedawno, dzięki pojawieniu się licznych badań pogłębionych, Rosyjska wizja krytyki i literatury stała się wieloaspektowy i bardziej obszerne. Zostały opublikowane w artykule NN Strachow, AA Grigoriev, NI Nadezhdin, IV Kireyevski, PA Vyazemsky, KN Batiushkov, NM Karamzin (zob. Nikołaj Michajłowicz portret, namalowany przez Tropinin poniżej) i innych wybitnych pisarzy naszego kraju.

Funkcje krytyki literackiej

Literatura – sztuka słowa, która jest zawarta w dziele sztuki, w swoim wystąpieniu na krytykę literacką. Dlatego rosyjski krytyk, jak każdy inny, zawsze trochę i pisarzem i artystą. Artykuł napisany z talentem, koniecznie zawiera potężny fuzję różnych moralnych i filozoficznych rozważań autora z głębokich i subtelnych obserwacji nad według tekstu artystycznego. Bardzo mało użyteczne badanie dostarcza krytyczny artykuł, jeśli są przyjmowane jako rodzaj dogmatu, jej podstawowych przepisów. wszystko powiedziano tego autora ważne jest intelektualnie i emocjonalnie przeżyć dla czytelnika do określenia stopnia dowodów argumentów podniesionych przez nich, aby myśleć o logice myślenia. Krytyka prac – nie wyjątkowa sprawa.

Własna wizja krytykę

Krytycy – są to osoby, które ujawniają swoją wizję pisarza, oferują własne unikalne interpretację dzieła. Artykuł często powoduje re-interpretacji obrazu artystycznego, lub może to być krytyka książki. Niektóre szacunki i osądy mogą zręcznie napisany pracę służenia prawdziwe odkrycie dla czytelnika, ale coś wydaje nam się wątpliwe, czy źle. Szczególnie ciekawe porównanie na pracach różnych autorów, lub jednego kawałka różnych punktów widzenia. krytyka literacka zawsze dostarcza nam bogatego materiału do myślenia.

Bogactwo rosyjskiej krytyce literackiej

Możemy, na przykład, spojrzeć na pracę Pushkina Aleksandra Sergeevicha, VV oczy Rozanov, AA Grigorieva VG Bieliński i IV Kireyevski, aby zapoznać się ze sposobem postrzegania inaczej współcześni Gogola poemacie „Martwe dusze” (krytycy VG Bieliński, SP Shevyrev, KS Aksakov), w drugiej połowie 19 wieku szacowanych bohaterów „Biada z Wit „Griboyedov. Jest to bardzo ciekawe porównanie postrzeganie powieści „Obłomow” Goncharova ze sposobu on interpretowany DS Merezhkovsky i DI Pisarev. ostatni portret jest przedstawiony poniżej.

Artykuły poświęcone twórczości LN Tołstoj

Na przykład, bardzo interesująca krytyka literacka poświęcona twórczości LN Tołstoj. Zdolność, aby pokazać „czystość sensie moralnym”, „Dialektyka duszy” bohater pracuje jako cecha talentu Tołstoja, jeden z pierwszych otworzyła i oznaczony NG Chernyshevsky w swoich artykułach. Mówiąc o pracy NN Strahowie poświęcony „Wojna i pokój”, możemy powiedzieć z całkowitą prawej: istnieje niewiele prac na krajowym krytyki literackiej, które mogą być umieszczone obok siebie na głębokości penetracji intencji autora, według szczegółów i dokładność obserwacji.

Rosyjska krytyka w 20 wieku

Warto zauważyć, że wynik często acrimonious debata i trudne questy rosyjskiej krytyki jest jego zaangażowanie na początku 20 wieku do „powrotu” do rosyjskiej kultury Puszkina, w swej prostocie i harmonii. VV Rozanov, głosząc konieczność tego, pisał, że umysł Aleksandra zapobiega osobę ze wszystkimi głupi, jego hojność – ze wszystkich wulgarnych.

W połowie 1920 roku, pojawił się nowy powitalny kulturowe. Młode państwo po wojnie domowej dostaje wreszcie okazję do poważnego zajęcia się kulturę. W pierwszej połowie 20 wieku krytyki literackiej jest zdominowany przez formalnej szkoły. Jej głównymi przedstawicielami – Szkłowski, Tynyanov i Eichenbaum. Formalistów, odrzucając tradycyjne funkcje, które wykonują krytykę – społeczno-polityczne, moralne, dydaktycznym – upierał się na idei niezależności literatury na temat rozwoju społeczeństwa. Czyniąc tak, one poszły na panujące w czasie ideologii marksistowskiej. Dlatego formalne krytyka stopniowo dobiegła końca. W kolejnych latach rządząca był socrealizm. Krytyka staje się w rękach państwa represyjnym narzędziem. Ona była monitorowana i wysłany bezpośrednio do partii. We wszystkich czasopismach i gazetach były podziały i krytyka kolumny.

Dziś, oczywiście, sytuacja zmieniła się radykalnie.