Subiektywna strona przestępstwa w prawie karnym: koncepcja, formy i elementy

Subiektywna strona przestępstwa w prawie karnym jest niezmiennym obowiązkowym elementem każdego przestępstwa, wyrażonym w mentalnym podejściu przestępcy do czynu popełnionego przez niego, motywacji, celowości i stanu emocjonalnego. Składa się z dwóch elementów: poczucia winy (obowiązkowa obecność) oraz dodatkowego lub fakultatywnego (cele, emocje). Jeśli obecność tych czynów jest konieczna do zakwalifikowania aktu jako przestępstwa, inne osoby dopuszczają się kwalifikacji, łagodzenia i kar. Elementy subiektywnej strony przestępstwa są wymienione w kodeksie karnym Federacji Rosyjskiej, ale nie są całkowicie wyczerpane (co związane jest z ich wielostronną naturą psychiczną).

Miejsce docelowe subiektywnej strony przestępstwa

Nie można przecenić znaczenia subiektywnej strony przestępstwa, jako że jest to jeden z czterech niezbędnych elementów dowodowych w dochodzeniu wstępnym. Jego rola jest następująca.

1. Konieczność oceny aktu jako przestępstwa. W tym przypadku błąd ma zasadnicze znaczenie.
2. Możliwości rozróżnienia różnych przestępstw.
3. Stwarza to możliwość oddzielenia przestępstw i innych przestępstw (administracyjnych, pracy).
4. Właściwie zdefiniowana treść subiektywnej strony przestępstwa pozwala prawidłowo zakwalifikować czyn, określić margines kary, w oparciu o specyfikę celu, motywacji lub winy.

Wina – podstawowa strona subiektywna

Wino można słusznie uznać za jeden z głównych fragmentów strony subiektywnej, ale nie ogranicza jej. Kodeks karny rozpoznaje tylko wiarę i psychikę winy, ignorując emocjonalne. Można to zrozumieć wyłącznie z punktu widzenia trudności w badaniu i określaniu obecnej sytuacji emocjonalnej sprawcy.

Obowiązkowe oznaki subiektywnej strony przestępstwa są określone w prawie karnym części 1. Art. 5 kodeksu karnego, co wyraźnie wskazuje na konieczność winy w strukturze aktu.

Rodzaj winy: bezpośrednia intencja

Uważa się, że intencje są najbardziej niebezpieczną formą winy dla społeczeństwa, ponieważ przestępca nie tylko umyślnie prowadzi do nielegalnego działania, ale także tęskni za skutkami negatywnych konsekwencji. Zdarzają się również takie odmiany: bezpośrednie i pośrednie.

Bezpośrednia intencja – stabilne, umyślne działanie podmiotu mającego na celu wprowadzenie w życie przestępstwa, zakłada przewidywanie konsekwencji (łączy w niej dwa elementy: mocne i intelektualne). Aby skazać osobę za winną takiego przestępstwa, nie ma znaczenia, czy zrozumiał, że to przestępstwo.

W trakcie dochodzenia w sprawie nielegalnego wykroczenia, subiektywny aspekt przestępczości, formy jej prowizji ma ogromne znaczenie. Jeśli weźmie się pod uwagę zamiar, to ma zwiększone zagrożenie społeczne. Niektóre akty a priori są celowe, ponieważ realizacja takiego aktu, jak również jego konsekwencji, jest w nich oczywista (kradzież nieruchomości z wniknięciem do domu, kradzieżą).

Rodzaj winy: intencja pośrednia

Pośrednia intencja ma pewne różnice z bezpośrednim, ale także ma duże zagrożenie społeczne. Aspekt intelektualny w nich jest identyczny, ponieważ w obu przypadkach osoba zdaje sobie sprawę, że popełnia niezgodną z prawem czynność. Kompozyt wolitytalny w tym rodzaju intencji tłumaczy się obojętnym nastawieniem do wyników (jednakże istnieje zrozumienie ich prawdopodobnej obraźliwej). Przestępca bezpośrednio i precyzyjnie skupia uwagę dokładnie na celu, motywach, działaniach, a konsekwencje nie są dla niego kluczową chwilą.

Zadaniem badacza jest dokładne określenie rodzaju intencji, ponieważ próba jest wykonywana tylko z bezpośrednim zamiarem. Także rola podmiotu przestępstwa (wykonawca, organizator, inicjator, współbracia) można zindywidualizować ze względu na prawidłową instalację.

Forma winy: kryminalna poczucie winy

Pojęcie subiektywnej strony przestępstwa obejmuje również przypadki popełnienia bezprawnego działania przez nieostrożność. Wspólną formą jest kryminalna poczucie winy. Ten rodzaj zaniedbania charakteryzuje się faktem, że osoba wyraźnie rozumie prawdopodobieństwo negatywnych wyników, ale lekkomyślnie uważa, że nie będą pochodzić, ze względu na ich możliwości, umiejętności, umiejętności zawodowych, charakterów (które są nierozsądne).

Moment intelektualny w tym przypadku można wytłumaczyć jako zrozumienie przez człowieka prawdopodobieństwa wystąpienia negatywnych wyników i wolicjonalnego – jako przekonania osoby do ich zapobiegania. W kodeksie kryminalnym Federacji Rosyjskiej subiektywna strona przestępstwa lub raczej frywolność nie manifestuje się w obojętnym nastawieniu sprawcy do różnych konsekwencji. Sprawca nie chce swojej obraźliwej, wierzy w sukces swoich działań.

Forma winy: karne zaniedbanie

Ze wszystkich możliwych form winy, zaniedbanie karne jest uważane za najmniej niebezpieczne społecznie. Wynika to z faktu, że sprawca nie przewiduje wystąpienia negatywnych konsekwencji, ale z powodu pracy lub innych obowiązków, które musi i może to zrobić.

Istnieją dwa kluczowe punkty, które pomagają uznać czynność za przestępstwo karne. Jest to obowiązek i okazja. Pierwsza to praca, umowa i inne obowiązki, które wymagają w imieniu większej uwagi i przewidywania wszelkich możliwych negatywnych konsekwencji. Możliwość oznacza jednak, że podmiot mógł obiektywnie zrozumieć, że istnieje prawdopodobieństwo strat.

Subiektywna strona przestępstwa w prawie karnym jest kwalifikowana przez badacza, ale w praktyce tylko doświadczony specjalista może odróżnić zaniedbanie od wypadku. Ten ostatni oznacza, że dana osoba nie przewidziała początków negatywnych konsekwencji, które nie powinny mieć miejsca, ale stało się z powodu zdarzenia.

Wino mieszane w prawie karnym

Chociaż krajowe prawo karne ustanawia jedynie klasyczne formy winy, ignorując możliwe inne ciężkie konstrukcje psychologiczne, należy zauważyć, że w praktyce takie odmiany były już badane. Jedną z nich jest mieszana, podwójna wada, która może istnieć w niektórych artykułach prawa karnego.

Zadaniem badacza jest przede wszystkim określenie jego oryginalnej prawdziwej intencji. Typowym przykładem, który można wymienić, jest wytworzenie ciężkiej krzywdy. Jeśli jednak doszedł on do ofiary, ostatecznie umarł, to przestępstwo to zostanie uznane za umyślne (główna akcja miała celowe – okaleczenie osoby). Badacz musi również wykluczyć zamiar podejrzanego, aby spowodować śmierć ofiary, a nie uszkodzenie ciała. Ma to zasadniczą różnicę, ponieważ działania te są objęte różnymi elementami przestępczości, artykułów, istnieje różnica w surowości kary.

Ten przykład wymaga również rozważenia jednej nietypowej sprawy, w której błąd podejrzanego zostanie dokładnie określony przez pryzmat zdrowia ofiary. Jeśli jedna osoba wyrządziła poważną krzywdę cielesną na drugą, która doprowadziła do śmierci, to jest to obowiązkowe badanie ciało. Ponieważ podejrzany rzeczywiście mógł wyrządzić tylko pewne urazy u ofiary (nie chcąc jednocześnie śmierci), ale ten ostatni zginął ze względu na stan zdrowia, pewne cechy ciała, które nie były znane sprawcy. W tym przypadku akt ten zostanie zakwalifikowany dokładnie jako powodujący poważne uszkodzenia ciała (bez zgonu powodującego śmierć).

Elementy opcjonalne subiektywnej strony

Znaki subiektywnej strony corpus delicti to nie tylko poczucie winy, ale także inne złożone procesy psychofizyczne, które wymagają instalacji na etapie badania przedprocesowego.

Na pierwszy rzut oka potrzeba tylko winy, aby uznać sprawcę przestępstwa. Jednakże pojęcia, takie jak "motyw", "cel" i "stan emocjonalny" odgrywają ważną rolę w każdej przestępczości, niezależnie od tego, czy są one wskazane w przepisach normy, czy też nie. Ciche działania nie mogą prowadzić do popełnienia przestępstwa (wywodzącego się z ogólnej wiedzy psychologicznej).

Właściwa definicja tej kategorii, jako opcjonalnych oznak subiektywnej strony przestępstwa, pomaga poznać nie tylko powierzchowne oczywiste fakty sprawy, ale także głęboko zbadać tożsamość przestępcy. Działalność badacza związana jest również z kryminologią (nauka o osobowości sprawcy).

Motywuj jako opcjonalny element subiektywnej strony przestępstwa

Pojęcie subiektywnej strony przestępstwa nie obejmuje takiego dodatkowego (opcjonalnego) atrybutu jako motywu. Może to być związane z psychologicznym charakterem tej koncepcji.

Motywami zachowania przestępczego są kombinacje przyczyn, motywacji, przekonań wewnętrznych, które powodują, że osoba zaspokaja swoje potrzeby w sposób przestępczy. Są ściśle powiązane z potrzebami, wychowaniem, charakterem, moralnością jednostki.

Subiektywna strona przestępstwa w prawie karnym nie może istnieć bez zapożyczania z filozofii, psychologii i logiki pojęć. Motywem jest dynamiczny psychologiczny kompleks reakcji pobudzenia, które powodują konieczność zaspokojenia potrzeb. Nie można oddzielić od świata zewnętrznego, ponieważ motywacja opiera się na współdziałaniu konkretnych sytuacji, wydarzeń politycznych, stosunków międzyludzkich, społecznego poziomu społeczeństwa.

Rodzaje motywów prawa karnego

Wszystkie fakultatywne oznaki subiektywnej strony przestępstwa są nie mniej ważne niż błąd. Ważne są również ich odmiany, które wskazują na niebezpieczeństwo przestępcy, jego postaw moralnych i antyspołecznego nastroju. Najprostsza klasyfikacja motywów jest zapożyczona z nauki o psychologii i jest przystosowana do kryminologii.

1. Negatywne motywy (antyspołeczne zabarwienie): samolubstwo, gniew, chciwość, zemsta, nienawiść, zazdrość i wiele innych. W wielu przypadkach służą jako okoliczności obciążające.
2. Neutralne motywy: bezrobocie, apatia, nudy.
3. Pozytywne motywy: altruizm, życzliwość. Nie wykluczają odpowiedzialności karnej, ale łagodzą kary. Przykładem konkretnego pozytywnego motywu można wymienić w przypadku eutanazji: pielęgniarka, która chce złagodzić ból i cierpienie pacjenta, sprawia, że wstrzykuje się substancję, która ma śmiertelny wpływ na organizm. Przestępczość jest popełniana, choć z dobrymi intencjami.

Cel jako część subiektywna

Jeśli motyw może odpowiedzieć na pytanie, dlaczego dana osoba popełnia przestępstwo, to cel daje odpowiedź na pytanie dlaczego to robi. Subiektywna strona przestępstwa charakteryzuje się różnymi momentami psychologicznymi, ale cel odgrywa ważną rolę w badaniu zachowań przestępczych, odchyleń.

Osoba wyznacza cel przed podjęciem jakiegokolwiek działania, a przestępstwo nie jest wyjątkiem. Należy jednak zauważyć, że może istnieć tylko w celowych formach. To stwierdzenie można wyliczyć z logiki, ponieważ nieostrożność traci swoją istotę przy określaniu celu, jakim jest niezgodne z prawem działanie.

Czasami decydująca jest subiektywna strona przestępstwa w prawie karnym, mianowicie cel, kwalifikacja artykułu i uznanie czynu winy. Na przykład niektóre z celów przestępstwa mogą być uciążliwe: samopoczucie, zemsta, zaspokajanie potrzeb seksualnych, zazdrość, ukrywanie innej przestępczości lub ułatwienie jej prowizji.

Znaczenie celu jako części subiektywnej strony przestępstwa

Cel z natury nie jest kategorią prawną, ale bardzo często prawo karne (subiektywna strona przestępstwa) wykorzystuje ją jako czynnik decydujący. Jego znaczenie leży w momentach opisanych poniżej.

1. Obecność specjalnego celu w popełnianiu przestępstwa może określać, czy dany czyn jest niebezpieczny społecznie, czy nie (część 1, artykuł 162 kodeksu karnego Federacji Rosyjskiej).
2. Cel może być okolicznością kwalifikującą (zazwyczaj pogarszającą) (część 1, artykuł 63 kodeksu karnego).

Stan emocjonalny – część subiektywnej strony przestępstwa

Emocje to krótkotrwałe reakcje człowieka na czynniki zewnętrzne i wewnętrzne, które znajdują odzwierciedlenie w działaniach, zachowaniu. Nie odzwierciedlają obiektywnej rzeczywistości, ale wykazują podmiotowość (zestaw poglądów, myśli). Przedmiot i subiektywna strona zbrodni są nierozłączne, ponieważ pierwszy sposób myślenia, reakcje, więzy społeczne determinują ostatnią (niemożliwość istnienia bez niej).

Stan wpływów w aspekcie proceduralnym odgrywa ważną rolę wśród innych emocji. Art. 104 i art. 110 kodeksu karnego ustanawiają specjalne przepisy dotyczące popełniania przestępstwa podczas silnych emocjonalnych emocji i wstrząsów. Wpływ na te artykuły może być spowodowany przemocą fizyczną lub psychiczną przez ofiary.

Casualty lub wypadek

Każda sfera ludzkiego życia obejmuje wiele przypadkowych okoliczności, a prawo karne (subiektywna strona przestępstwa w szczególności) nie jest wyjątkiem. Opisane pozycje są uregulowane w części 1 i 2 w art. 28 kodeksu karnego. Jeśli dana osoba nie zrozumiała lub nie mogła zrozumieć, że popełnia czyn niedozwolony, nie przewidział i nie mógł tego zrobić w tej sytuacji, to uważa się go za niewinnego.

Domniemanie niewinności w prawie karnym

Przepis ten jest demokratyczny, humanitarny i prawny, ponieważ nie można uznać osoby za przestępcę, dopóki nie udowodni się tego przeciwnie. Jego istotę objawia się w winie, która jest zawarta w treści koncepcji "subiektywnej strony zbrodni". Motyw, cel i inne czynniki nie odgrywają roli ze względu na ich złożoność wtórną i umiejętności.

Rozpoznać osobę jako przestępcę może być jedynym niezależnym organem państwowym – sądem. Kompetencje innych osób i struktur przejawia się w ułatwianiu gromadzenia dowodów. W celu udowodnienia winy przedmiotu możliwe jest tylko w obecności niezliczonych, kompletnych, wystarczających i niezależnych dowodów.

Obowiązkowe oznaki subiektywnej strony przestępstwa – to pierwsza kwestia, którą należy zbadać w toku postępowania, ponieważ ustalenie miejsca, czasu, metody i innych drobnych elementów bez ustanawiania prowadzi jedynie do przedłużenia procesu karnego. Podczas postępowania przedprocesowego zabrania się podejrzeń podejrzanego o przestępcę. Naruszeniem tej zasady jest niezgodność z prawem w zakresie przejrzystości i bezprzedmiotowości procesu.

Wartość subiektywnej stronie przestępczością jest w wielu pozycjach, które zostały uwzględnione wcześniej. Podsumujmy je ponownie.

1. To prywatną aspekt zbrodni pokazuje psychologiczną stronę przestępstwa, które nie wymagają szczegółowego dochodzenia. Może ona również pomóc stworzyć profil psychologiczny sprawcy. Bardzo często, precyzyjna definicja jest psychologiczne specyficzne cechy sprawcy sugeruje możliwość postpenitencjarnej zachowania, korekty nawrotom.
2. Subiektywne aspekt przestępstwa – jest główną częścią dochodzenia, bez których niemożliwe byłoby zakwalifikować jakiegokolwiek czynu jako przestępstwa. Jeśli inne gałęzie prawa przewidują kary bez winy, to jest zabronione w prawie karnym.
3. Badania subiektywnej chwili przestępstwa wymaga wysokiej kompetencji, wykształcenia funkcjonariuszy organów ścigania. Gdy obiektywne punkty mogą być zbierane przy pierwszej kontroli sceny, cechy psychologiczne wymagają różnych syntezach przesłuchań egzaminów ukrytą dochodzenie.

Subiektywne aspekt naruszenia prawa – to jest prawdziwy obraz psychologicznych powiązań przestępczych. Pomaga w rozwiązywaniu wewnętrznych cech, przyczyn i okoliczności takiego czynu, a zatem ma ogromne znaczenie w procesie karnym.