Pałac Louvre: historia i zdjęcia

Pałac Louvre (Francja) jest muzeum i kompleksem architektonicznym w centrum Paryża, uformowanym przez wiele wieków. Początkowo była masywna twierdza, później przebudowana w elegancką rezydencję królewską. Dziś jest to największe muzeum na świecie z bogatym zbiorem dzieł sztuki.

Opis

W prawym brzegu Sekwany znajduje się największa zabytkowa rezydencja w Europie, przekształcona w muzeum. Ponad 800 lat kompleks został wielokrotnie przebudowany. W planie architektonicznym Luwr pochłonął elementy renesansu, baroku, neoklasycyzmu i eklektyzmu. Odrębne budynki, połączone ze sobą, w całości tworzą potężną strukturę, zbudowaną zgodnie z planem wydłużonego prostokąta. Oczywiście jednym z najważniejszych zabytków Paryża jest Pałac Louvre.

Plan kompleksu obejmuje:

• Główny budynek, składający się z trzech części połączonych galeriami;
• Podziemna ekspozycja, której widoczna część stanowi szklana piramida na dziedzińcu Napoleona;
• Łuk triumfalny Carusel i ogród Tuileries.

W kompleksie budynków o łącznej powierzchni 60 600 m ^{2 znajduje} się muzeum z ponad 35 000 dzieł sztuki. Światowe dziedzictwo reprezentują obrazy, rzeźby, ozdoby, przedmioty codziennego użytku, elementy architektury, obejmujące okres od czasów starożytnych do połowy XIX wieku. Wśród najcenniejszych eksponatów znajdują się stele z kodem Hammurabi'ego, rzeźba Nicky z Samothrace, obraz "Mona Lisa" Leonarda da Vinci i innych arcydzieł.

Wczesne Średniowiecze

Pałac Louvre, którego historia sięga XII stulecia, początkowo wykonywała wyłącznie funkcje defensywne. Za panowania Philippe-Augusta II poza Paryżem zbudowano trzydziestometrową wieżę obronną, loch. Wokół zbudowano 10 mniejszych wież połączonych ścianą.

W burzliwych czasach główne zagrożenie pochodziło z północy zachodniej: w każdej chwili wikingowie lub pretendenci do francuskiego tronu rodzaju Plantagenets i Capetings mogli atakować. Ponadto, w imię króla Anglii było księstwo w Normandii, położone w sąsiedztwie.

Twierdza służyła jako wartownik i funkcja obronna. Niektóre części wieży można zobaczyć w piwnicy. Odnoszą się do ekspozycji poświęconej historii Luwru i są uznawane za rezerwat archeologiczny. Jest możliwe, że król zbudował twierdzę na podstawie wcześniejszego systemu obronnego. Nawiasem mówiąc, słowo "Luwr" w języku franki oznacza "wieża strażnicza".

Później Średniowiecze

W drugiej połowie XIV wieku Pałac Louvre ulegał dramatycznym zmianom. W owym czasie Paryż znacznie się rozwinął. Wzniesiono nowe mury miejskie, a stara twierdza znajdowała się w granicach miasta. Strategiczne znaczenie struktury obronnej zostało wyrównane. Charles V Wise przebudował fortecę w reprezentatywnym zamku i przeniósł się do niego.

Donjon został radykalnie przebudowany. Układ wewnętrzny został dostosowany do potrzeb mieszkaniowych, pojawił się dach ze szczyptami. Wokół czworokątnego dziedzińca zbudowano budynki mieszkalne i budynki gospodarcze o tej samej wysokości. Nad bramą główną górowały dwie małe, eleganckie wieżyczki, które dały budynkowi pewną elegancję.

Dolna część ściany jest częściowo zachowana do dnia dzisiejszego. Pozostałości budynków zajmują jedną czwartą wschodniego skrzydła dzisiejszej Luwru. W szczególności – czworobok wokół kwadratowego dziedzińca.

Renesans

W XVI wieku Franciszek postanowił odbudować pałac Louvre. Architekt Pierre Lesco zaproponował zrekonstruowanie zamku w stylu francuskiego renesansu. Prace rozpoczęły się w 1546 r. I trwały pod Henry II.

Nowy budynek miał mieć prostokątny kształt z dużym dziedzińcem (Kur Kur), ale ostatecznie kształt został zmieniony na kwadratowy. W trakcie życia Pierre'a Lescauta tylko południowa część skrzydła została zbudowana tylko z części skrzydła zachodniego. Są to najstarsze w pełni zachowane budynki obecnej Luwru.

Architekt szeroko stosował klasyczne formy architektury, łącząc je z francuską szkołą tradycyjną (wysokie dachy z poddaszem). Budynek charakteryzuje się harmonijną artykulacją elewacji z trzema strefami zgrywania w kształcie prostokątnych okien, zwieńczonych trójwymiarowymi fasadami oddzielonymi pilastrami i arkadami na pierwszym piętrze. Fasadę uzupełniono dużą liczbą kompozycji rzeźbiarskich. Pałac Louvre w środku był równie imponującym wzrokiem. Lesko wraz z rzeźbiarzem Jean Guzhon zbudował Wielką Salę posągiem Artemidy.

Rozbudowa zamku

Za panowania Katarzyny de Medici, pobliski pałac Tuileries został wybudowany i rozwinięta została koncepcja przedłużenia istniejących budynków w Luwrze. Projekt został wdrożony przez Henryka IV.

Po pierwsze, Pałac Louvre został wyczyszczony z pozostałości starego zamku i rozszerzył dziedziniec. Następnie architekci Louis Metecho i Jacques Androix ukończyli budowę Petite Gallery i zaczęli pracować nad Grand Gallerie, które połączyły się z Louvre i Tuileries.

Już na tym etapie kompleks staje się przedmiotem nauki i kultury. Była drukarnia, mennica. I później, w jednym z budynków, rzeźbiarze, artyści, jubilerzy, zegarmistrzowie, pistolety, rzeźbiarze, tkacze mogli osiedlać się i pracować.

XVII wiek

Pałac Louvre nadal rozwijał się w XVII wieku. Louis XIII podjął batutę swoich przodków. Kiedy w 1624 r. Jacques Lemercier rozpoczął budowę pawilonu zegara, na północy wzniesiono budynek – kopię galerii Pierre Lescaut.

Ludwik XIV, który miał słabość do dużych projektów, zarządził rozbiórkę starych budynków i zakończenie pomieszczeń wokół dziedzińca. Wszystkie były w tym samym stylu. Ale najbardziej ambitnym zadaniem było wzniesienie Wschodniej Kolumnady.

Ponieważ ta część pałacu stoi naprzeciw miasta, postanowiono uczynić go szczególnie spektakularnym. Zaproszono najlepszych europejskich architektów tamtych czasów. Najbardziej odważny projekt zaprezentował włoski Giovanni Bernini. Zarekomendował zburzyć pałac i postawić nowy. Biorąc pod uwagę, jak trudne i wytrwałe złożenie zostało zbudowane przez poprzednich królów, pomysł został odrzucony. Claude Perrault (starszy brat opowiadającego Charlesa Perraulta) opracował kompromisową wersję, od której zaczęli się opierać.

Twarz Paryża

Wschodnia kolumnada przekształciła Pałac Louvre. Eksperci opisują budynek 173-metrowy w następujący sposób: jest to najwyższa forma idei francuskiego klasycyzmu. Claude Perrault odmówił dominacji w owym czasie masywnej architektury rzymskiej, której elementy składały się z półkolumn i pilastrów. Zamiast przestronnych, otwartych kolumn w stylu korynckim, postawiono płaski dach (który również był innowacją).

Co zaskakujące, K. Perrault (faktycznie samoukiem) potrafił nadać budowli wspaniałość bez pretensjonalnych rzeźb i "ozdób", tak popularnych w XVII wieku. Jego pomysły na olbrzymie, smukłe zamówienie przekraczały masywne pierwsze piętro zostały odebrane przez architektów w całej Europie. Podobne typy budynków znajdują się również w Petersburgu. Pomysł umieszczenia kolumn w parach między oknami, z jednej strony, pozwolił utrzymać chłodność kolumnady, z drugiej – zwiększyć ilość światła wchodzącego do sal.

VXIII-XX wiek

W tym okresie Pałac Louvre traci status królewskiej rezydencji. W 1682 roku król Louis i jego otoczenie przeniosły się do Wersalu. Wiele sal pozostaje niedokończonych. Pod budowę Napoleona Bonaparte kontynuowano. Zgodnie z projektem Visconti zakończył skrzydło północne. Wzniesiono nowe galerie – Fontaine i Percier.

W XX wieku (1985-1989) słynny architekt M. Pei zaproponował odważny i elegancki projekt podziemnej ekspozycji muzealnej. W tym samym czasie dodatkowe wejście do Luwru zostało przeprowadzone przez szklaną piramidę, która jest również kopułą podziemi.

Tworzenie kolekcji

Unikalne kolekcje Luwru zaczęły tworzyć się od czasów króla Franciszka I, który podziwiał sztukę włoską. Zebrał w swoim kraju rezydencję Fontainebleau, która później przeniosła się do Paryża.

W kolekcji Francisa I były obrazy Raphaela, Michała Anioła, kolekcja biżuterii. Ponadto monarcha zaprosił najlepszych włoskich architektów, malarzy, jubilerów, rzeźbiarzy z Apeninów. Najbardziej znanym gościem był Leonardo da Vinci, dziedzictwo, z którego Louvre otrzymał obraz "Gioconda".

Za panowania monarchy Henry IV, Luwr w Paryżu stał się artystycznym centrum Francji. W Wielkim Galerii pracowało dziesiątki znanych mistrzów, których twórczość stała się podstawą przyszłego muzeum. Louis XIV kochał też wszystko piękne. W jego biurze królewskim było 150 tysięcy obrazów, francuskich, flamandzkich, włoskich, holenderskich artystów.

Wielka Rewolucja Francuska przyczyniła się do rozwoju muzeum i jego przekształcenia w instytucję publiczną. Kolekcje królów, arystokratów, kościołów zostały upaństwowione i napełnione muzeum. Kampanie napoleońskie stały się kolejnym źródłem uzupełniania ekspozycji. Po klęsce Bonaparte przeszło do 5000 byłych właścicieli, ale wiele zostało w Luwrze.

Stanie się muzeum

Zgromadzenie Ustawodawcze w dniu 26 lipca 1990 r. Nakazało zebrać w Pałacu Louvre "zabytki sztuki i nauk ścisłych". Dla publiczności muzeum zostało otwarte w dniu 11/18/1973.

W XX wieku pałac Louvre, którego fotografia zdumiewa się wspaniałością, uległa zmianie. Zbudowano na nowo podziemną galerię ze szklaną piramidą, a kolekcje muzeum zostały podzielone. Oto tylko dzieła powstałe przed 1848 r. Później malowidła impresjonistów przeniosły się do Muzeum Orsay i impresjonizmu. Te eksponaty, które powstały po 1914 roku, znajdują się w Narodowym Centrum. Georges Pompidou.