746 Shares 9758 views

Tradycyjna kultura starożytnego wschodu jako opozycja wobec Zachodu

Wschodnia cywilizacja zawsze różniła się zasadniczo od zachodniej. Dzisiaj wiele krajów wschodnich uważa się za opóźnione, mimo że to Wschód zainicjował rozwój wielu kolejnych państw. Co mamy na myśli przez termin "Ancient East" dzisiaj?

Starożytny Wschód to odrębna grupa cywilizacji zamieszkujących wschodnie wybrzeże Morza Śródziemnego, od brzegów Nilu aż po obszary Azji Zachodniej i Południowo-zachodniej (Chiny, Egipt, Indie). Historia i kultura starożytnego Wschodu zaczynają się w czasach starożytnych, między trzecią a czwartą tysiąclecią pne. Wtedy to upadło ostatnie państwo perskie, pozostawiając drogę młodszej, rozwijającej się cywilizacji.

Współczesne społeczeństwo przyzwyczaja się do tzw. Drugorzędnej pozycji krajów wschodnich na świecie, niewielu wie, że do 15 wieku, jeśli chodzi o organizację i rozwój kulturalny, były znacznie wyprzedzające Zachód. Wszystkie te wielkie odkrycia były wówczas na wschodzie: wynalezienie mechanicznych zegarków, prochu, papieru, nie mówiąc już o takich wynalazkach chińskich ludzi jak kompas i sejsmograf.

Sama koncepcja kultury w krajach wschodu i zachodu różniła się znacząco. W Europie pojęcie "kultura" oznaczało "uprawę, transformację". Chiński odpowiednik, hieroglif "wen" przekłada się na "dekorację". Właśnie w niej leży pojęcie wschodniego pojęcia "kultury" – łaski, piękna, zdobienia. Tradycyjna kultura starożytnego Wschodu charakteryzuje się największą ciągłością pokoleń. Wiele tradycji współczesnych krajów wschodnich zakorzenione jest w odległej przeszłości, przy braku języka pisanego, gdy wszystkie zostały przekazane ustnie nowym pokoleniom.

Sztuka starożytnego Wschodu była ściśle związana z wieloma aspektami ogólnych procesów kulturowych zachodzących w społeczeństwie. Sama rola artysty na Wschodzie zawsze była zaszczytna. Na przykład na początku rozwoju cywilizacji egipskiej zawód artysty był w dużej mierze utożsamiany z działalnością kapłana, jednakże nie uważano go za samowystarczalną. Kultura artystyczna starożytnego wschodu od tysiącleci pochłonęła cechy idei religijnych i filozoficznych, norm społecznych i tradycji ludowych życia codziennego. W swoich działaniach twórczych powołano się na twórcze osobowości (artyści, rzeźbiarze i pisarze obrazów) na tradycyjne postawy społeczeństwa. Doświadczalne próby wyrażania w swoich dziełach nowych, wciąż nieznanych społeczeństwom, zostały dokładnie stłumione. Było to związane przede wszystkim z tradycjonalizmem stylu życia starożytnych cywilizacji wschodnich. W starożytnym Egipcie istniał cały system kanonów dla artystów, zawierający reguły, które określają, jakie kolory należy używać, i jakie rozmiary należy obserwować podczas pisania portrety ludzi przedstawiających zwierzęta. Artyści i rzeźbiarze starożytnego Egiptu działali jako strażnicy tradycji i świętych praw. Powierzyli im nie tylko ziemskie istnienie człowieka, ale także jego pobyt w innych światach, które – jak sądzi – pozostawili po ukończeniu ścieżki życia.

Tradycyjna kultura starożytnego Wschodu była przekazywana przede wszystkim przez mity, po pierwsze słownie iz pojawieniem się pisania w formie małych tekstów drukowanych na glinianych tabletkach. Obrazy bohaterów mitologicznych można znaleźć nie tylko w działkach literackich, ale także w rzeźbie, architekturze i malarstwie. Kultura artystyczna starożytnego Wschodu przez wiele wieków zachowała swój magiczny cel. Starożytni ludzie uważali na przykład, że powtórzona kopia boga, podobnie jak on, posiada potężną siłę i dlatego należy ją czytać nie mniej niż on.

Współczesne kraje wschodnie różnią się od swoich poprzedników tradycjami religijnymi i kulturowymi, tak samo przez tysiąclecia pozostaje: przestrzeganie tradycyjnego sposobu życia, przekazywanie zgromadzonych doświadczeń z pokolenia na pokolenie.