Ograniczone zasoby jako podstawowa zasada nauk ekonomicznych

Ograniczone zasoby i nieograniczone potrzeby gospodarcze stanowią podstawę ruchu całej gospodarki i wyrażają podstawową zasadę teorii ekonomicznej. W rzeczywistości cała gospodarka sprowadza się do zbadania, jak społeczeństwo z niedoborem zasobów decyduje o tym, co produkować, jak i dla kogo. Głównym celem produkcji jest najskuteczniejsze wykorzystanie jej możliwości ekonomicznych w celu maksymalnego zaspokojenia potrzeb materialnych jednostki.

Ograniczone zasoby oznaczają, że pełna ilość możliwości, które są do dyspozycji poszczególnych krajów, firm, rodzin, a także całej ludzkości, nie wystarczy, aby zaspokoić całą gamę potrzeb społeczeństwa.

Grunty orne, obiekty przemysłowe, zasoby wodne, minerały i minerały, zlewnia powietrza, flora i fauna mają swoje ostateczne ograniczenia i bardzo ograniczone możliwości regeneracji, a pod wieloma względami dotyczą również niezastąpionych zasobów naturalnych.

Praca ludzi, jako zasobów, ma swoje granice i jest określona przez całkowitą liczbę osób pracujących, a także pragnienie i możliwość pracy, pracy i długie godziny pracy.

Środki produkcji wykazują również ograniczone zasoby, ponieważ liczba budynków, struktur przemysłowych, maszyn, urządzeń, materiałów produkcyjnych wcale nie jest bezcenna. Cykl rozwoju, tworzenia i efektywnego wykorzystywania środków produkcji zawsze prowadzi do zużycia, zaprzestania użytkowania i wykorzystania. Dodatkowe zasoby pochodzące z przetwarzania umożliwiają jedynie częściową rekompensatę i przywrócenie wcześniej wykorzystanych zasobów.

Wydaje się, że przynajmniej możliwości ludzkiego poznania muszą być nieograniczone. Jednak w praktyce ilość wiedzy, informacji i innych zasobów informacji jest wyraźnie niewystarczająca, zarówno pod względem jakości, jak i ilości, aby rozwiązać problemy gospodarcze.

Ograniczenia zasobów objawia się także w finansach. Pieniądze, jako ekwiwalent zasobów naturalnych, mają również swój limit.

Widzimy więc, że problem ten ma charakter globalny i dotyczy wszystkich obszarów ludzkich i naturalnych możliwości. W literaturze zagranicznej nazywa się zasadniczą i jedną z definicji. Głównym zadaniem, które według niektórych autorów jest postawienie przed ekonomią jest znalezienie sposobów na zwiększenie efektu konsumenckiego i użyteczności, biorąc pod uwagę ograniczone zasoby, które muszą być wykorzystane do osiągnięcia najlepszego rezultatu.

Jednak ze względu na swoje znaczenie zasada ograniczenia nie powinna być absolutyzowana. Jeśli chodzi o wiele możliwości, ograniczone zasoby nie są sztywne, ponieważ objawia się ich wymienność. W takich przypadkach głównym zadaniem jest wykorzystanie dostępnych i wystarczających zasobów tak wydajnie jak to możliwe. Na przykład w gospodarce rosyjskiej wiele zasobów naturalnych staje się rzadkie, właśnie ze względu na ich niezwykle nieefektywne wykorzystanie.

Ograniczone zasoby gospodarcze dowodzą również, że ludzie zawsze chcą mieć więcej niż mogą uzyskać z prawdziwymi możliwościami. Ta sprzeczność pomiędzy potrzebami a możliwościami stanowi podstawę wokół której budowana jest wszelka działalność gospodarcza. Gospodarka ekonomiczna wszystkich rozmiarów – od rodzin do ogromnych korporacji, musi ciągle wybierać co kupić, co produkować i jak spędzać swoje zasoby, które są zawsze ograniczone.