Analiza „Dumy” Lermontowa MY

Michaił Jurewicz wiele ważnych społecznie wierszy, w którym ocenia się społeczeństwa i stara się zrozumieć, czego się spodziewać w przyszłości. Analiza Lermontowa „Dumy”, aby określić, że dany produkt jest typu satyrycznych ELEGIES. Poeta skomponował poemat w 1838 roku, w tym sensie, że jest bardzo podobny do wiersza „Śmierć poety”, tylko jeśli jest autor obwinia bezczynność i nadużywania społeczeństwa sądu, nie ma obwiniać wszystkich arystokratów, ich obojętność i odmowę uczestniczenia w wydarzeniach społeczno-politycznych mówi "Duma".

Lermontow napisał wiersz w formie elegii, jest to zaznaczone przez ilość i wielkość produktu. Ale tu jest też satyra, jak poeta mówi o swoich rówieśników ze swoim zwykłym sarkazmem. Michaił był bojownikiem przez naturę, tak pogardzał ludzi, zrezygnował z okolicznościami, które nie mają żadnych celów w życiu i aspiracji. Poeta sceptyczny system publiczny i społeczny, który prowadzi do nikąd, nie dając obywatelom prawo wyboru, uświadamia sobie, że jego pokolenie czeka na pozazdroszczenia los, to jest stare, a nie mając czasu, aby zastosować tę wiedzę.

Analiza Lermontowa „Dumy” podkreśla, że pisarz w tym samym wieku nie może być rozwiązany na desperackim kroku i skonfrontować caratu, ponieważ zostały one prowadzone przez gorzkie doświadczenia ojców – dekabrystów. Potomkowie sobie sprawę, że nie może nic zmienić, ale na powstanie będą surowo karane, więc wolą milczeć, a cała ich wiedza i umiejętności do prowadzenia jałowe naukę. Osoby te nie mogą namiętny ekspresji uczuć, nie wykonują one szlachetne czyny, a nawet boją się przyznać się w pragnieniu, aby pomóc innym, aby uczynić świat lepszym.

Analiza Lermontowa „Dumy” pokazuje, że myśl poeta współczesnych mu ludzi inteligentnych, ale nawet najbardziej utalentowany z nich nie chce nic zmieniać. Mogą one być realizowane, ale nie widzi potrzeby. Oni nie rozumieją, dlaczego spędzają czas i energię, jeśli w końcu to nie działa, są tak nikt nie usłyszy. To pokolenie można uznać zagubiony, nie jest dobre dla świata nie jest, więc jest to stary bez chwały i szczęścia. Najbardziej utalentowani i inteligentni szlachta wyrzec swojej przeszłości, biorąc pod uwagę to bezsensowne i głupie, ale są one absolutnie żadnego wkładu w przyszłości nie.

Obojętność do życia publicznego jest duchowa śmierć – tak myślał M. Lermontov. „Duma” tylko podsumować kwestie, że poeta jest to aktualne i bolesne. Michaił stale martwi się, że nic nie będzie zostawić dla przyszłych pokoleń. Jego kreatywność uważał za bezużyteczny i niedoskonałe, to zajmie lata i będzie go zapomnieć na zawsze. Kwalifikują się do wieczności może dzieła Puszkina.

Analiza Lermontowa „Dumy” pokazuje, że poeta mówi siebie i swoich rówieśników niechlubny przyszłości. Wierzy, że to zajmie lata i będzie o tym zapomnieć. Ale Michaił źle, jego prace stały się częścią klasyki literatury rosyjskiej, choć taki los przyznano kilku pisarzy i poetów XIX wieku. Ci, którzy nie boją się mówić prawdę.