„Domy starej Moskwy”: poświęcenie słodkie starożytności

kreatywność Marina Cwietajewa jest trudne, aby pasowały do pewnych trendów literackich ramowych. Zawsze była sama, to jest sam. Bardzo charakterystyczne dla konfliktu poety między życiem i istnienia. Doskonałym przykładem jest jego wczesne wiersz „Modular stary Moskwa”. Ona przewidział powstanie nowego nierozpoznawalny Moskwie, który porwał wszystkich, że trochę przypomina o jego historycznej przeszłości, a co najważniejsze – ludzi, którzy w nim żyli i kochali.

Na pracy Marina I.

Poeta nie należą do własnego czasu, nawet podczas tworzenia konkretne i wyraźne obrazy, określając sytuację. Rozpuszcza się szybko w obecnej chwili innych światów. RSS nieuchwytne, elastyczne rytmy – to główne oznaki wierszem poety. obrazy wizualne nie są jego główną siłę, choć w wierszu „domów starej Moskwy,” jesteśmy pewni, możemy je zobaczyć: drewnianych kolumnach, z peelingiem wybielić, ze zużytych krzeseł wewnątrz, karty stole, biurku, gdzie litery są przechowywane na pożółkły papier. I pamiętaj obraz V. Polenov „Ogród babci”.

Wiersze Marina Tsvetaeva rodzą się niejako spontanicznie, posłuszeństwo prawom mowy, zamiast melodii, a to jest uwarunkowane dzieli je na zwrotek. Sama poetka pisze w swoich pamiętnikach, że wszystko widziała tajemnicę prawdziwej istoty rzeczy. Bo przemieniony świat rzeczywisty zgodnie z najwyższymi harmonie, które są przedmiotem boskiej opatrzności i są przeznaczone dla elity. W poezji rosyjskiej jest to niemożliwe, aby znaleźć poetę z ostrym, bardzo szczególnego postrzegania rzeczywistości. Otaczający świat jednoczy Tsvetaeva materiał, ziemskie i duchowe, doskonały, niebiański. Jej każdy dzień zmieścić się w późniejszym okresie życia, ale samo życie popada w zapomnienie. Romantyzm jej postawa wzrośnie do szczytów realizmu.

Jej poetycki język był innowacyjny. W słowach Marina Tsvetaeva usłyszał jej niespokojnego ducha, który szuka prawdy, ostateczną prawdę. Napięcie uczuć i unikalnego talentu Mariny Cwietajewej, potężną człowieka przeznaczenia, znalazły swoje prawowite miejsce w poezji narodowej.

elegijny nastrój

Wiersz „domy starej Moskwy”, napisany w 1911 roku. Poeta miał zaledwie dziewiętnaście lat, ale dokładne i prawdziwe, siła, z jaką liryczny smutek opisała Nadrabiając zawsze erę 1870. „Dom” Elegia skoncentrowany nostalgia odchodząc na zawsze, bo już stracił. Ona podziwia gdzieś indziej pozostałe kolory kultury arystokratycznej. „Domy starego Moskwie” Tsvetaeva malowane estetyzacji starożytności. Gorycz zachodzie słońca blaknięcie słychać w każdej zwrotce. Widziała w nich prawdziwe oblicze pełne ospały i spokojnej urok Moskwie, przeciwstawiając się nowy postęp ciężko procesji w sześciopiętrowy nadwagą maniaków rozpoczął zalewają przestrzeń miasta. Elegijny poemat „domy starej Moskwa” jest czytany epitafium słodkie serca starożytności. „Gdzie – pyta -? Malowane sufity, lustra na suficie”. Dlaczego nie słyszymy cięciwy klawesyn, nie widział ciemne ciężkie zasłony w kolorach? Skąd owalne portrety w złoconych ramach, którego patrzył piękne panie w perukach i wybitnych dzielnych mężczyzn w mundurach armii lub z kołnierzem stojąco w mundurze? Gdzie rzeźbione bramy żelaza, która zdawała się stać przez wieki, gdzie ich wiecznego dekoracji – głowami lwów? To jest temat „Domu”.

poetyckie szlaków

Wiersz „domy starej Moskwy” składa się z sześciu czterowierszy pisemnych daktyl. Epitet „ospały” powtarza się dwa razy, zmuszając schemit serce. Inne epitety – „starożytna brama”, „drewniany płot”, „malowane sufity” – rozmowa o przeszłości wielkości rodzimych starożytności, który nie stracił jej piękno i atrakcyjność. Metaforycznie przeniesiona do zniknięcia tych domów. Znikają jak pałace lodowe, natychmiast, z falą różdżką zła. Kochać Serce poeta delikatnie wyciągnąć do tego małego świata, używając zdrobnienie przyrostków nie ma w domu, a domy bez alejek i ulic bocznych. Równoległość zaczyna się i kończy wierszem.

zamiast wniosku

Poeta od wczesnych lat starali się wyrazić swoje duchowe doświadczenia. To było daleko od wszelkich stereotypów. Tsvetaeva lewo w naszej poezji niezwykły i wyjątkowy utwór, który nie mieści się w historycznych granicach czasu.