84 Shares 9766 views

Współczynnik kapitalizacji i jej kalkulacja

Zwykle współczynnik kapitalizacji jest stosowany w przypadkach, gdy konieczne jest przekształcenie dochodu netto bezpośrednio w wartość danego obiektu. Jeśli trzeba go obliczyć, uwzględnia się następujące czynniki:

– zysk netto utworzony i otrzymany z eksploatacji obiektu;

– fundusze, które są wykorzystywane do zakupu tego obiektu. Wskaźnik odzwierciedlający relacje między tymi dwoma parametrami nazywa się stopą kapitalizacji, a termin "całkowity wskaźnik kapitalizacji" jest również używany w literaturze ekonomicznej. Jednocześnie wartość dochodu netto, która jest zaangażowana w obliczanie współczynnika jest pobierana na określony czas, najczęściej w ciągu jednego roku.

Całkowity wskaźnik kapitalizacji pokazuje wzajemne oddziaływanie między parametrami dochodu netto obliczonymi na ten rok a wartością rynkową danego obiektu. W przypadku, gdy współczynnik ten jest szerzej rozpatrywany, odpowiednio pokazuje stosunek przychodów spółki do przewidywanego kosztu tego przedsiębiorstwa na rynku. Okazuje się więc, że współczynnik ten jest odwrotnie proporcjonalny do czasu trwania okresu zwrotu funduszy zainwestowanych w ten obiekt. Metrycznie stanowi procent przychodu netto, liczony jako średnia dla roku, przynoszona przez inwestycje, które są wykorzystywane jako inwestycje w tym przedmiocie.

Poza tą wartością współczynnik kapitalizacji może być wykorzystany jako bardzo dokładny wskaźnik skuteczności finansowej działalności przedsiębiorstwa i jego stabilności finansowej. W tym kontekście stosunek ten odzwierciedla stosunek zobowiązań do sumy z wszystkich źródeł finansowania. W tym przypadku obejmują kapitał własny spółki. Współczynnik ten umożliwia prawidłowe oszacowanie kwoty kapitału z przedsiębiorstwa oraz ustalenie jego wystarczalności lub niewystarczalności do finansowania jakiejkolwiek działalności jako własnego kapitału.

W tym sensie ten współczynnik znajduje się na liście, tzw. Wskaźniki dźwigni finansowej, to znaczy odzwierciedlają relacje między pożyczonymi funduszami a kapitałem własnym firmy. Jest również wskaźnikiem stopnia zagrożenia ekonomicznego: w przypadku dużych wartości współczynnika wyższy stopień uzależnienia przedsiębiorstwa lub firmy od pożyczonych środków, a także jako naturalna konsekwencja – niższa stabilność finansowa przed wyzwańcami elementu rynkowego. Przeciwnie, wartość współczynnika jest większa, a zwrot z kapitału własnego jest wyższy, a stabilność finansowa na rynku jest wyższa. W tym przypadku współczynnik kapitalizacji jest liczony jako iloraz dzielenia wartości długoterminowych zobowiązań spółki na kwotę kapitału własnego powiększoną o zobowiązania długoterminowe.

Jako element dźwigni finansowej, współczynnik kapitalizacji pokazuje również strukturę źródeł, które mogą działać jako czynniki jego długoterminowego finansowania. Jednocześnie trzeba rozróżnić kapitalizację firmy od kapitalizacji rynkowej, tutaj działa jako suma dwóch pasywów o wysokiej stabilności – długoterminowych zobowiązań i funduszy własnych.

Normalna wartość współczynnika nie jest ustalona żadnym aktem normatywnym ani żadnym innym sposobem, ponieważ praktycznie niemożliwe jest to z powodu dużej liczby niepewnych i losowych czynników wpływających na wartość współczynnika. Ale jak pokazuje praktyka, inwestorzy są bardziej zainteresowani przedsiębiorstwami i organizacjami, których kapitał własny przeważa nad kwotą pożyczonych funduszy. Obserwacja ta nie powinna jednak być absolutyzowana, ponieważ wykorzystanie kapitału własnego może znacząco obniżyć zyski z inwestycji właścicieli.