Bombowce II wojny światowej: radzieckie, amerykańskie, angielski, niemiecki

Na przedniej i tylnej części drugiej wojny światowej mamy pracować kilkadziesiąt bombowców. Wszyscy mieli różne charakterystyki techniczne, ale było równie ważne dla ich armii. Posiadania wielu operacji naziemnych stało się niemożliwe lub niezwykle skomplikowane bez bombardowania strategiczne cele wroga.

"Heinkel"

Jednym z Heinkel He było główne i najczęstsze bombowce Luftwaffe 111. W sumie było 7600 takich maszyn. Niektóre z nich były modyfikacje i torpedo samolot szturmowy. Historia projektu rozpoczęła się z faktem, że Ernest Heinkel (wybitny niemiecki samolot) postanowił zbudować najszybszy samolot pasażerski na świecie. Pomysł był tak ambitny, że jej sceptycznie jak nowe kierownictwo polityczne nazistowskich Niemiec, a także specjalistów z branży. Jednak Heinkel była poważna. Zlecił konstrukcji maszynowych Gunter braci.

Pierwszy prototyp był gotowy w 1932 roku. udało mu się pobić rekordy prędkości wtedy w niebo, nie było niezaprzeczalnym sukcesem początkowo niepewny projekt. Ale to nie był Heinkel He 111, ale tylko jego poprzednik. samoloty pasażerskie były zainteresowane w wojsku. Przedstawiciele Luftwaffe dokonała rozpoczęcia tworzenia modyfikacji wojskowych. Cywilny samolot musiał skręcić w samo szybko, ale zarazem śmiertelną bombowca.

Pierwsze pojazdy bojowe opuściło swoje hangary podczas hiszpańskiej wojny domowej. Samolot otrzymał Legię „Condor”. Wyniki ich stosowania spotkał nazistowskiego przywództwa. Projekt był kontynuowany. Później Heinkel He 111 używane na froncie zachodnim. Było to w czasie Blitzkrieg we Francji. Wiele bombowce wroga II wojny światowej ustąpiła niemieckiego samolotu w specyfikacjach. Jego wielka prędkość wolno wyprzedzać przeciwnika i uniknąć pościgu. Zamachy narażone głównie na lotniskach i innych ważnych obiektów strategicznych we Francji. Wsparcie intensywny powietrze pozwoliło Wehrmacht, aby skutecznie działać na ziemi. Niemieckie bombowce wniósł znaczący wkład w sukces Niemiec hitlerowskich w początkowej fazie II wojny światowej.

"Junkers"

W 1940 Heinkel zaczął stopniowo zastąpione przez bardziej nowoczesne Junkers Ju 88 ( "Junkers Ju-88"). 15000 z tych modeli zostały wykonane w okresie aktywnego działania. Ich niezbędność była wszechstronność. Co do zasady, bombowce II wojny światowej były przeznaczone na określony cel – bombardowania celów naziemnych. Z „Junkers” wszystko było inaczej. Był on używany jako bombowiec bombowiec torpedowy, rozpoznania i nocnego myśliwca.

Jak w swoim czasie „Heinkel” Samolot ten ustanowił nowy rekord prędkości, osiągając 580 kilometrów na godzinę. Jednak produkcja „Junkers” zaczął zbyt późno. W rezultacie, gdy wojna była gotowa do zaledwie 12 samochodów. Dlatego w początkowym etapie Luftwaffe wykorzystywany głównie Heinkel. W 1940 roku niemiecki przemysł wojskowy, ostatecznie produkowane tyle nowych samolotów. Flota rozpoczęła obrót.

Pierwszy poważny test dla Ju 88 rozpoczęła się w bitwie o Anglię. W lecie i jesienią 1940 roku niemiecki samolot starał się chwytać powietrze nad Anglią, miasto zostało zbombardowane i przedsiębiorstw. Ju 88 odegrał kluczową rolę w tej operacji. Brytyjski doświadczenie pozwoliło niemieckich projektantów do stworzenia kilku modyfikacji modelu, który miał zmniejszyć jego wrażliwość. zamontowane tylne karabiny i nowy pancerz kokpicie zostały wymienione.

Pod koniec bitwy o Anglię Luftwaffe otrzymał nową modyfikację, ma mocniejszy silnik. Ten „Junkers” pozbył się wszystkich wcześniejszych niedociągnięć i stał się najgroźniejszą niemiecki samolot. Prawie wszystkie bombowce II wojny światowej uległy zmianie w całym konflikcie. Zostali pozbyć dodatkowych funkcji są aktualizowane i otrzymują nowe funkcje. Ten sam los był i Ju 88. Od początku działania zostały one użyte jako bombowiec nurkujący, ale płatowiec nie mógł znieść zbyt wiele obciążeń, zaopatrzony w takim trybie bombardowania. Dlatego w 1943 roku model, a jego zakres został nieco zmieniony. Po modyfikacji pilotów w stanie przywrócić skorupy pod kątem 45 stopni.

„Pożyczki”

W serii „radziecki bombowiec Pe-2” jest najbardziej popularne, często (wyprodukował około 11 000 sztuk). „Pożyczki” nazywał się Armia Czerwona. To był klasyczny bombowiec dwusilnikowy, zaprojektowany w oparciu o model „VA-100”. Pierwszy lot nowego samolotu wykonana w grudniu 1939 roku.

Według klasyfikacji projektu „Pe-2” należał do nizkoplanam niskim skrzydle. Kadłub został podzielony na trzy przedziały. W kabinie siedział nawigator i pilot. Środkowa część kadłuba była wolna. Na kabina ogon został zaprojektowany dla strzelca, służył również jako funkcji radiooperatora. Model otrzymał dużą szybę – wszystkie bombowce II wojny światowej były w potrzebie szerokiego kąta widzenia. Ten samolot jest pierwszym w ZSRR otrzymała elektrycznego sterowania różnych mechanizmów. Doświadczenie było badanie, dlatego system ma wiele wad. Ze względu na te maszyny są często spontaniczny spalania ze względu na kontakt z iskrami i oparów benzyny.

Podobnie jak wiele innych radzieckiego samolotu z II wojny światowej, w czasie ofensywy niemieckiej „Pionki” mamy do czynienia z wieloma wyzwaniami. Armia była wyraźnie nieprzygotowany do niespodziewanego ataku. W pierwszych dniach operacji „Barbarossa”, wiele lotnisk poddano ataków samolotów wroga, i sprzętu, który jest przechowywany w hangarze została zniszczona, zanim jeszcze miał czas, aby co najmniej jeden wypad. „Pe-2” nie zawsze jest wykorzystywany zgodnie ze swoim przeznaczeniem (czyli jako bombowiec nurkujący). Samoloty te są często eksploatowane w grupie. W takich operacjach bombardowanie przestaje być punktem i coraz porę kiedy rozkaz bombardowania złożony „master” załogę. W pierwszych miesiącach wojny, „Pe-2” praktycznie zanurkował. Wiązało się to z brakiem profesjonalnych kadr. Dopiero po szkole lotniczej przez rekrutów trwało kilka fal, samolot był w stanie ujawnić swój pełny potencjał.

Bomber Pavla Suhova

Rzadziej był inny bombowiec – „Su-2”. On został wyróżniony przez wysokie koszty, ale w tym samym czasie i zaawansowanej technologii produkcji. Było to nie tylko radziecki bombowiec, ale dzięki dobrym kątem patrzenia, a także obserwator artyleryjski. Samoloty Paul sucho uzyskuje się zwiększając szybkość transmisji wzoru na wewnętrznej bomby zawieszenia, umieszczonych wewnątrz kadłuba.

Jak wszystkich samolotów z II wojny światowej, „Su” doświadczony wszystkie losy trudnych czasach. Zgodnie z ideą Sukhoi bombowca został całkowicie wykonany z metalu. Jednakże, nie było dotkliwy brak aluminium. Z tego powodu, ambitny projekt nigdy nie został zrealizowany.

„Su-2” są bardziej niezawodne w porównaniu z innymi radzieckiego samolotu wojskowego. Na przykład, około 5000 sorties przeprowadzono w 1941 roku, Air Force stracił 222 bombowiec (chodziło o jeden ubytek w 22 misji). Jest to najlepszy wskaźnik Radzieckiego. Średnio utraty nośności wyniosła jednego samolotu, z 14 wyjazdów, które jest 1,6 razy bardziej prawdopodobne.

Załoga składała się z dwóch osób. Maksymalny zakres wynosi 910 kilometrów, a prędkość w powietrzu – 486 kilometrów na godzinę. Nominalna moc silnika wynosi 1330 KM. Historia stosowania „petardy”, jak to ma miejsce w przypadku innych modeli, pełna jest przykładów wyczynach Armii Czerwonej. Na przykład, 12 września 1941 pilot Elena Zelenko wykonane zagęszczania samolotów wroga „Me-109”, pozbawiając go jego skrzydeł. Pilot zginął, a nawigator wyrzucane zgodnie z jego celem. Był to jedyny znany przypadek taran na „Su-2.”

"IL-4"

W 1939 roku nie było bombowiec dalekiego zasięgu, który w znaczący sposób przyczynić się do radzieckiego zwycięstwa nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej. Jest to "IL-4", opracowane pod kierownictwem Sergei Ilyushin OKB-240. To był pierwotnie znany jako „DB-3.” Gdy samolot oznaczono „IL-4” w marcu 1942 roku, który pozostał w historii.

Model „DB-3” posiada szereg niedociągnięć, które mogą stać się śmiertelny w walce z wrogiem. W szczególności, samolot doznał wycieków paliwa i pęknięć w zbiorniku paliwa, awaria układu hamulcowego, zużycia podwozia i tak dalej. D. Na tej maszynie, pilotów, niezależnie od ich szkolenie było bardzo ciężko, aby utrzymać kurs startu podczas podnoszenia w powietrze. Poważnym wyzwaniem dla „DB-3” stał się wojna zimowa. Finowie zdołali znaleźć maszynę „martwy” strefy.

Korekta błędów rozpoczął się po zakończeniu kampanii. Chociaż zmuszony tempo modyfikacji statków powietrznych, do początku Wielkiej Wojny Ojczyźnianej nie jest całkowicie nowa „IL-4” oszczędzono od wad poprzedniego modelu. W pierwszej fazie ofensywy niemieckiej, kiedy fabryki obronne pospiesznie ewakuowano na Wschód, jakość produktów (w tym lotnictwo) znacząco spadła. Maszyna nie posiada autopilota, pomimo faktu, że zawsze wypełnia się w banku lub błądzą. Ponadto radziecki bombowiec otrzymał mylące gaźniki, z powodu których nie jest nadmierna strata paliwa, a tym samym skraca czas trwania lotu.

Dopiero przełom w jakości wojny „IL-4” został znacznie ulepszony. Było to ułatwione przez przemysł konserwatorskich, a także wdrożenie nowych samolotów patelnie inżynierów i projektantów. Stopniowo, „IL-4” stał się głównym radziecki bombowiec dalekiego zasięgu. Leciał słynnych pilotów i Bohater Związku Radzieckiego Władimir Vyazovsky Dmitry Barashev, Vladimir Borisov, Nikołaj Gastello, etc …

„Bitwa”

Pod koniec 1930 roku. Fairey zaprojektował nowy samolot. Byli jednosilnikowych bombowców stosowane w lotnictwie Wielkiej Brytanii i Belgii. Razem producent wykonane ponad dwa tysiące z tych modeli. Fairey Battle był używany tylko w pierwszej fazie wojny. Po raz pokazała swoją nieefektywność w porównaniu z niemieckich samolotów, bombowiec został wycofany z frontu. Później był używany jako samolot szkoleniowy.

Główne wady modelu były: powolny, ograniczony w zakresie i narażone na działanie ognia przeciwlotniczego. Ta ostatnia cecha jest szczególnie niszczące. Bitwa zapukał większość innych modeli. Niemniej jednak, jest to bombowiec tego modelu zdobyła pierwszy UK symboliczne zwycięstwo w powietrzu podczas II wojny światowej.

Uzbrajania stanowią (w zależności od obciążenia bomb) 450 kg – zazwyczaj składa się z czterech 113-kg bomby wybuchowych. Muszle przechowywane na podnośników hydraulicznych, składane skrzydła w niszy. W wchodzących w lukach (z wyjątkiem bombardowania w nurkowaniu) zresetować bombę zegarową. Widok był kontrolowany przez nawigatora, znajduje się w kabinie na fotelu pilota. Samoloty uzbrojenie defensywne zawarte karabin maszynowy „Browning”, który był w prawym skrzydłem samochodu, a także karabin maszynowy „Vickers” w tylnym kokpicie. Popularność bombowiec był spowodowany Innym ważnym faktem – był bardzo łatwy w obsłudze. Od pilotowanie ludzie radzili sobie z minimalnymi godzin lotu.

"Marauder"

Amerykanie zajęli niszy średni bombowiec dwusilnikowy Martin B-26 Marauder. Pierwszy samolot z tej serii był w powietrzu, po raz pierwszy w listopadzie 1940 roku, w przededniu drugiej wojny światowej. Po kilku miesiącach działania pierwszego B-26 pojawił modyfikacji VB-26B. Otrzymała lepszą ochronę pancerza, nowe bronie. Wzrosła rozpiętość skrzydeł samolotu. Dokonano tego w celu zmniejszenia prędkości wymaganej do lądowania. Inne modyfikacje różnią zwiększony kąt natarcia startu i ulepszonych właściwościach. W sumie w latach eksploatacji to wyprodukował ponad 5000 samolotów tego modelu.

Pierwsze operacje bojowe „Marauders” odbyła się w kwietniu 1942 roku na niebie Nowej Gwinei. Później, 500 tych samolotów były samolotem do Wielkiej Brytanii dla programu Lend-Lease. Znaczna część z nich działała w walkach w Afryce Północnej i na Morzu Śródziemnym. B-26 zadebiutował w nowej dużej operacji regionie. Osiem dni z rzędu była bombardowania wojsk niemieckich i włoskich blisko tunezyjskim mieście Sousse. W lecie 1943 roku ten sam B-26 brał udział w nalotach na Rzym. Samoloty zbombardowały lotnisk i węzłów kolejowych, powodując poważne szkody w infrastrukturze nazistów.

Ze względu na jego sukces amerykańskich samochodów używanych coraz popytu. Pod koniec 1944 roku, wzięli udział w odparciu niemieckiej kontrofensywy w górach Ardenniskih. Podczas tych zacięte walki zginęło 60 B-26. Ta strata nie można było zauważyć, jak Amerykanie dostarczany do Europy, coraz więcej swoich samolotów. Po II wojnie światowej, „maruderzy” ustąpiła bardziej nowoczesnego „Douglas» (A-26).

"Mitchell"

Inny amerykański średni bombowiec był B-25 Mitchell. Był to samolot dwusilnikowy z przekładnią trójkołowy lądowania znajduje się w przedniej komorze kadłuba i ładunku bomb 544 kg. Jak pancerz obronny „Mitchell” dostał medium kalibru karabinów maszynowych. znajdowały się w ogonie i nosa samolotu, a także jego specjalne okna.

Pierwszy prototyp został zbudowany w 1939 roku w Inglewood. Przepływ mocy silników samolotów dostarczonych przez dwa 1100 KM każdy (zostały one później zastąpione przez bardziej wydajne). Zlecenie na produkcję „Mitchell” została podpisana we wrześniu 1939 roku. W ciągu zaledwie kilku miesięcy, eksperci dokonaniu pewnych zmian w konstrukcji samolotu. Został on całkowicie przeprojektowany jego kabinę – teraz obaj kierowcy mogą siedzieć w bliskiej odległości od siebie. Pierwszy prototyp skrzydeł są na górze kadłuba. Po sfinalizowaniu zostali przeniesieni nieco niższe – w środku.

W konstrukcji samolotów, nowe zbiorniki paliwa uszczelniający zostały wprowadzone. Załoga otrzymała lepszą ochronę – dodatkowy talerz pancerza. Taki bombowiec stał się znany jako postać B-25A. Te samoloty wzięły udział w pierwszej walce z Japończykami po wypowiedzeniu wojny. Model z wieżyczką karabinu maszynowego został nazwany B-25B. Broń są kontrolowane przez bardzo nowy w momencie napędzie elektrycznym. B-25B został wysłany do Australii. Ponadto, są wspomnienia z nalotu na Tokio w 1942 roku. „Mitchells” kupił Armii Holandii, ale to zamówienie zostało zakłócone. Jednak samolot wciąż poszedł za granicą – w Wielkiej Brytanii i ZSRR.

"Havok"

Łatwy amerykański bombowiec Douglas A-20 Havoc samolot był częścią rodziny, która obejmuje również atak gruntowych i nocnym myśliwcem. Podczas maszyn wojennych tego modelu pojawiła się w kilku armiach, w tym Brytyjczykami a nawet Radzieckiego. Bombowce otrzymane angielska nazwa spustoszenie ( „spustoszenie”), t. E „Zniszczenie”.

Pierwsi przedstawiciele tej rodziny zostały zamówione przez US Army Air Corps na wiosnę 1939 roku. Nowy model ma turbodoładowany silnik o mocy 1700 koni mechanicznych. Jednak operacja wykazała, że ostygł i problemy z niezawodnością. W związku z tym, wszystkie cztery samoloty zostały wyprodukowane w takiej konfiguracji. Następujące maszyny mają nowe silniki (bez turbo). Wreszcie wiosną 1941 roku Air Corps otrzymała pierwsze gotowe bombowca A-20. Jego uzbrojenie składał się z czterech karabinów maszynowych zamontowane parami nosa maszyny. Samolot był w stanie używać różnych skorup. Dla niego nie produkuje 11-kilogramowych bomb fragmentacji spadochron. W 1942 roku model ten pojawił modyfikacji bojowego. Miała zmodyfikowany kokpit. To miejsce, które serwowane strzelców, został zastąpiony przez baterię czterech karabinów.

W 1940 roku US Army zamówiła tysięcy więcej A-20B. Nowa modyfikacja pojawiła się po zdecydowano, aby zapewnić „Havoc” mocniejsze broni ręcznej, w tym dodatkowe ciężkich karabinów maszynowych. 2/3 strony zostały wysłane do Związku Radzieckiego w ramach programu Lend-Lease, podczas gdy reszta pozostaje w służbie Stanów Zjednoczonych. Większość masa modyfikacja była A-20G. Został wydany prawie trzy tysiące z tych samolotów.

Duże zapotrzebowanie na „Havoc” załadowane do granic roślin „Douglas”. Jego przywództwo nawet przenieść licencję na produkcję „Boeing” do przodu mógł uzyskać jak najwięcej samolotów, jak to możliwe. Maszyny wydane przez tę firmę, otrzymał inny sprzęt elektryczny.

"Mosquito"

Dzięki wszechstronności De Havilland Mosquito w czasie II wojny światowej mógłby argumentować tylko niemiecki Ju-88. Brytyjscy projektanci zdołali stworzyć bombowiec, który jest ze względu na wysoką prędkość nie jest potrzebna w ramionach ochronnych.

Samolot nie mógł dostać się do produkcji, ponieważ projekt nie był po prostu włamał się na śmierć przez funkcjonariuszy. Pierwsze prototypy zostały wyprodukowane w limitowanej edycji 50 samochodów. Po tym, produkcja samolot zatrzymał się nawet aż trzy razy z różnych powodów. Tylko wytrwałość zarządzanie „Ford Motors” spółka dała bombowca start w życiu. Kiedy pierwszy prototyp „Mosquito” zdjął, wszyscy byli zdumieni jego wydajność w listopadzie 1940 roku.

Podstawą konstrukcji samolotu był monoplan. Przód siedział pilot, który przedstawia doskonały przegląd kabiny. Charakterystyczną cechą samochodu był fakt, że prawie cały budynek został wykonany z drewna. Skrzydła otrzymał poszycie wykonane ze sklejki i kilka masztów. Grzejniki umieszczone w przedniej komorze skrzydła między kadłuba i silników. Funkcja ta konstrukcja się przydać podczas rejsu.

W późniejszych wersjach „Mosquito” rozpiętość skrzydeł została zwiększona z 16 do 16,5 m. Z uzupełnienia poprawę układu wydechowego, a także silników. Co ciekawe, pierwszy samolot był postrzegany jako zwiadowca. Dopiero po stało się jasne, że lekka konstrukcja zapewnia wyjątkową dane lotu, zdecydowano się użyć urządzenia jako bombowiec. „Mosquito” został użyty w nalotów alianckich na niemieckich miast w ostatniej fazie wojny. Były one wykorzystywane nie tylko do bombardowań punktowych, ale także, aby dostosować ogień innych statków powietrznych. Model straty były jednymi z najmniejszych w konflikcie w Europie (16 strat w 1000 odlotów). Dzięki prędkości i wysokości lotu „Mosquito” stał się nieosiągalny dla kuloodpornych i niemieckich myśliwców. Jedynym poważnym zagrożeniem dla bombowca odrzutowego był Messerschmitt Me.262.