Reżyseria Aleksandr Sokurow Nikolaevich: biografii, życia osobistego, filmografia

Aleksandr Sokurow Nikołajewicz – radziecki i rosyjski reżyser, aktor i scenarzysta, zasłużony pracownik Sztuki Ludowej Artysta Rosji. Ma głęboki, solidny i niezwykle utalentowany. Jego błyskotliwa praca otrzymała uznanie w wielu krajach świata, ale w filmach ojczyzny mistrzowie nie często natychmiast dotrzeć do grupy docelowej. Złożone, często niejasne, ale nie mniej utalentowany człowiek. Obecnie nasza historia o tym.

dzieciństwo

Biografia reżyser rozpoczyna odliczanie do czerwca 1951 r. Chłopiec urodził się w regionie Irkucka. Ojciec Aleksander Nikołajewicz był wojskowy, a człowiek został wysłany ciągły do różnych częściach kraju. Te epizody z jego życia pamięta Aleksandr Sokurow. Rodzina często przenoszone z miejsca na miejsce. Dzieciństwo mały Sasza poszedł na drodze – musiał ciągle się zmienia szkoły, pozostawiając przyjaciół, poznać nowych ludzi. Życie wyrzucił go z jednej strony do drugiej. W szkole Aleksander udał się do Polski, ale absolwent szkolenia podstawowego już w Turkmenistanie.

Nawiasem mówiąc, miasto, miejsce urodzenia Aleksandr Sokurow – Wioska Podorvikha – w 1956 roku było zalane na początku w Irkucku hydroelektrowni.

Po szkole, Aleksandr Nikołajewicz Sokurow wszedł wydział historyczny Uniwersytetu Państwowego Gorkiego. Już podczas studiów młody człowiek pokazał niesamowity zapał i zainteresowanie wszystkim, co wiązało się z telewizora, starając się rozwijać własną rękę w tym zakresie. Zrealizował kilka filmów telewizyjnych, pracował nad przygotowaniem programów, przechodząc na żywo w telewizji Gorkiego. W 1974 roku Aleksander ukończył edukacji uniwersyteckiej i uzyskał dyplom historyka.

Zdjęcia Instytut

Rok później, Aleksandr Nikołajewicz Sokurow wszedł VGIK na wydziale reżyserii. Przyszłość film guru hit studio AM Zguridi, gdzie studenci uczą dokumentalny reżyseria, strzelanie technik popularnych filmach. Sokurow nauka była łatwa, on zanurzył się w procesie twórczym. Dla powodzenia studium młodego człowieka otrzymał stypendium nazwie Eisenstein. Jednak nie wszystko było sprawne i różowo. Stosunki między Sokurow i przedstawicieli administracji Instytutu, a także szefowie kina Państwowego zaostrzone codziennie. Aleksander Nikołajewicz być znakowane anty-sowieckie, oskarżony o formalizm, jego prace studenckie nie zostały rozpoznane i nie zostały przyjęte. Z uwagi na ciągłe konfrontacji Sokurow był łatwiejszy i bardziej poprawnie, jak najszybciej, aby zakończyć trening, zdanie egzaminów przed wszystkim, że faktycznie, zrobił w 1979 roku.

Nawiasem mówiąc, pierwszy obraz reżysera początkujących – „Samotny głos człowieka”, w oparciu o Andriej Płatonow, – który był wystawiany w pracy magisterskiej nie została przelana do komisji Institute. Wszystkie zgłoszenia muszą zostać zniszczone, ale obraz cudem przeżył – Sokurow z przyjacielem po prostu ukradł go z archiwum. Później kołowrotek oznaczone prestiżowych nagród na międzynarodowych festiwalach filmowych.

Pierwsze kroki twórczych

Będąc jeszcze studentem Sokurow reżyser spotkał się z scenarzysty Yuriem Arabovym, który został jego współpracownikiem w pracy i życia mate. Inna osoba w życiu Sokurow, którzy docenili dzieło jego pierwszym dyrektorem i kolejne pisma, został skierowany przez Tarkowskiego.

Jego pierwszy film fabularny Alexander wziął na studia filmowego „Lenfilm”, który w 1980 roku przybył na zalecenie Andreya Tarkovskogo. Równolegle, reżyser pracuje nad filmem dokumentalnym – współpracował Leningrad Wytwórni Filmów Dokumentalnych. Generalnie Sokurow lubił „Mosfilm”, a następnie w innych okolicznościach, chciałby tam pracować. Jednak warunki pracy dyrektora studia filmowego w Moskwie nie pasuje.

Muszę powiedzieć, że debiutancki obraz Sokurow niezadowolony władze, a oni przeznaczeni przez długi okres czasu, aby leżeć na półce – film nie jest uwalniany w najem. Sokurow wiedział, że niegodziwy elity polityczne, zrozumiał, że zagrożone przemocą fizyczną, ale nie opuścić kraj, choć możliwości były. „Zawsze pamiętaj, że jestem rosyjski” – powiedział Aleksander Sokurow. Narodowość – przynależność do określonego narodu, narodowości, języka, rytuału i wiary swoich ojców. Dla bohatera naszej historii Ojczyzny – Rosja.

Filmografia

Filmy, które bierze Sokurow, niespokojny, chowają tajne znaczenie, które często można wyczytać między wierszami, a nie po raz pierwszy. Są oni zmuszeni do myślenia uważnie i stale i zobaczyć, co czasami nie chcą widzieć. Zrobione czasami w formie filmu dokumentalnego, czasami w formie przypowieści, oni zawsze mają coś do przekazania danej osoby. To nie jest zabawny film na relaks z popcornem i sody – „Rozmowy z Sołżenicyna”, „Czytaj Blockade Book”, „Ojciec i Syn”, „Matka i Syn” pchają do refleksji na temat poważnych rzeczy.

Aleksandr Sokurow – reżyser, który za osiemnaście filmów fabularnych, ponad trzydzieści dokumentalne, dźwięk, scenarzysta pracuje. Ponadto w maestro kotek działając doświadczenia. W 1980 roku Alexander zagrał w filmie „Musisz żyć”, Vladimir Chumak. Ten wzór przedmiotów wojskowych, utworzonych na podstawie powieści Smolyanitsky, zjednoczonych pod jego skrzydła cały kwiatostan najbardziej utalentowanych artystów kina radzieckiego, w tym Irina Murawjewa, Igor Kvasha, Eugene wynika Marina Dyuzheva i innych.

odwilż

Pod koniec 1980, w twórczym rozwoju reżysera Aleksandra Sokurova została nowa runda.

Jego obrazy, które pierwotnie zostały zakazane, aby pokazać, w końcu dotarł do grupy docelowej. A oni nie są w stanie zobaczyć tylko zwykłego człowieka na ulicy, ale również cenione członków jury na festiwalach filmowych, w tym międzynarodowych. Skierowany niestrudzenie podkreślał, że jego ojczyzna – Rosja i Aleksander Sokurow, którego obywatelstwo – rosyjski, zawsze o tym pamiętać. Muszę powiedzieć, że był prezentowany na festiwalu Dzięki bardzo godnych obrazów Sokurow skierowanych Ojczyznę.

W ciągu dziesięciu lat, począwszy od roku 1980, Alexander dużo owocnej pracy. Często jednym roku był w stanie dać życie kilku filmach. Równolegle do dyrektora fotografowania Sokurow uczy początkujących naszych kolegów w „Lenfilm” był czołowym telewizji. Filmowiec wypuścił serię programów o nazwie „Sokurow Island”, w którym wraz z publicznością szukał odpowiedzi na wiele zagadnień pilnych; dyskusje z publicznością na temat miejsca kina we współczesnym życiu społecznym.

Ponadto, Aleksandr Sokurow prowadził programy charytatywne w radiu dla młodzieży.

Co mówi „Francophonie”

Kolejny obraz, który był bezpośrednio zaangażowany Sokurow – film „Frankofonii” – całkiem świeża taśma, która została opublikowana w 2015 roku. Praca otrzymała uznanie na Festiwalu Filmowym w Wenecji i poważnie podburzyli społeczeństwo.

Co mówi „Frankofonii”? Sokurow dokonał film o Paryżu, który został zajęty przez hitlerowców w 1940 r. Chodzi jak Francuz – dyrektor Luwru – i Niemiec, wysłał do nadzorowania muzeum, zrobił to, co się od nich oczekuje, nie czekaj – oni zachowali z kolekcji ruin w Luwrze. „Frankofonii” – film, który krzyczy o potrzebie ratowania europejskich wartości kulturowych. A fabuła nie wymyślać, nie inspirowane przez abstrakcyjnych myśli. Obraz, podjęte film główny, odzwierciedla opinię Aleksandra Sokurova o aktualnej sytuacji na świecie – o zderzeniu muzułmańskich i chrześcijańskich światów, o nieuchronności katastrofy humanitarnej, które można jeszcze zapobiec. Mistrz powiedział, że najważniejszą rzeczą teraz – aby ją zrozumieć i pilnie coś zrobić.

Alexander nie wahał się wskazać jego położenie i jego stosunek do wszystko dzieje się w dzisiejszym świecie. Szczerze wierzę, że podstawy chrześcijaństwa i wartości, które są tak mocno ukształtowane w ciągu wieków, dziś są zagrożone wyginięciem. Pod naporem kultury muzułmańskiej – ludzi z innego magazynu, innego podejścia do życia i zasad w ogóle – wartości Starego Świata może zniknąć na zawsze, aby pogrążyć się w otchłani nicości. I to jest przerażające. Aluzją do sytuacji i odzwierciedla obraz „Frankofonii”.

Sokurow podkreśla, że z wielkim szacunkiem dla ludzi wiary muzułmańskiej, ale uważa, że „my” po prostu jest niezbędna do utrzymania pewnej odległości od siebie.

Nagrody i wyróżnienia

Aleksandr Nikołajewicz Sokurow – niezwykły człowiek. Trudno powiedzieć, co jest tajemnicą jego sukcesu. On zna i kocha działalność, która jest zaangażowana. Sokurow działa konsekwentnie, odpowiedzialnie i dokładnie. Według jego własnych słów, w sensie organizacyjnym, łatwy w użyciu. Jego polityka jest jasna, nie jest obarczona żadnych ukrytych prądów i raf. Pod względem kreatywności, oczywiście, wszystko jest inaczej.

Niemniej, dyrektor Sokurow w jego rekord toru ma tak wiele nagród, insygnia i znaki, że w pierwszej chwili wydaje się niewiarygodne. Prace magisterskie wielokrotnie nominowany do nagród na międzynarodowych festiwalach nagrody „Złoty Niedźwiedź” na Festiwalu Filmowym w Berlinie; Nagroda "Nika" za film "Lonely Voice of Man"; Nagroda Moskwa Film Festival Tarkowskiego; Krytycy udzielenia Rosji i nagrodę specjalną jury za film „Matka i syn”. Do jego trofea można uznać za nagrodę za rozwiązanie graficzne w filmie „Rosyjska arka” na Festiwalu Filmowym w Toronto; nagroda specjalna w Sao Paulo dla ogólnego wkładu w kinie; Krytycy argentyńskie Stowarzyszenie Film Award za film „Rosyjska arka”; nagroda dla „Do języka sztuki, który miał wpływ na światowego kina.”

Nagroda Państwowa Rosji

Oprócz tych markerów, jest uznanie Sokurow jako filmowiec i osoby. W 1995 roku Alexander uznany za jednego ze stu najlepszych reżyserów światowego kina; 1997 – Honorowy Artysta Rosji.

W 2004 Sokurow otrzymał honorowy tytuł Artysty Ludowej Rosji. Ma symboliczną nagrodę – The Order Wschodzącego Słońca i Krzyżem Oficerskim Orderu Sztuki i Literatury. Wielokrotnie Sokurow był dołączony do Nagrody Państwowej Rosyjskiej. W 2014 roku otrzymał Nagrodę Państwową Federacji Rosyjskiej w dziedzinie literatury i sztuki.

Generalnie, maestro całkiem osoba prywatna – nie jak serce do serca rozmawiać z dziennikarzami Aleksandr Sokurow. Życie osobiste filmowych mistrzów – wątek zamknięty. Chociaż czasami dyrektor może udostępnić niektóre szczegóły jego twórczego życia.

W jednej rozmowie Alexander mówił o przyznaniu procedury Nagroda Państwowa. Okazuje się, że ten proces jest długi i składa się z kilku etapów. Listę kandydatów wstępnie uzgodnione w Radzie Kultury i Sztuki przy Prezydencie. Lista dyskusji, głosowanie odbywa się, w wyniku czego pozostali kandydaci to zgody Prezesa. Który zapewnia rozdzielczość, a po chwili wszyscy kandydaci dostać się na procedurę przyznawania. Impreza organizowana jest przez przyjęcie z udziałem szefa państwa, uczestnicy są wstępnie próba ceremonii. W słowach Aleksandra II, do udziału w imprezie nie jest łatwe – to jest bardzo ekscytujące i wymaga dużo energii.

Mówiąc o planach na przyszłość, dyrektor Sokurow przyznaje, że sukces „Frankofonii” nie zachęca go, aby spocząć na laurach. Maestro jest pełen twórczych pomysłów, ale jeszcze nie ujawniać szczegóły swoich projektów – boi się zapeszyć.